Ένα ανέκδοτο περιστατικό που διαδραματίσθηκε περίπου πριν από διακόσια χρόνια με τον στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, σήμερα μπορεί να θεωρηθεί επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε.
Λέγεται ότι κατά την επανάσταση του 1821, κάποιος προεστός της επαρχίας Γορτυνίας, μαθαίνοντας ότι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης οδεύει προς το χωριό του, θέλησε να τιμήσει τον Γέρο και τον κάλεσε στο κονάκι του με σκοπό να τον φιλοξενήσει. Ο Κολοκοτρώνης δέχθηκε και το δειλινό πήγε στο σπίτι του προύχοντα, που είχε ετοιμάσει φαγητό να δειπνήσουν. Στο τραπέζι ο προύχοντας του χωριού, κάλεσε και μερικούς φίλους του, συνευρεθούν και να συζητήσουν διάφορα θέματα.
Όταν τελείωσαν το φαγητό, προτού η γυναίκα του προύχοντα μαζέψει το τραπέζι, κάποιος από την παρέα του θέλησε να μιλήσει στον Κολοκοτρώνη ιδιαιτέρως. Μετά από υπόδειξη του σπιτονοικοκύρη, πέρασαν στο διπλανό οντά (δωμάτιο) και κουβέντιασαν για λίγο. Μόλις τελείωσαν την ολιγόλεπτη συζήτησή τους, επέστρεψαν στο τραπέζι.
Ο Κολοκοτρώνης μόλις επέστρεψε στην σάλα, όπου ήταν η τραπεζαρία με τους καλεσμένους, πριν ακόμη κάτσει στο σκαμνί, έκπληκτος είδε ότι στο δικό του σαγάνι, είχαν τοποθετήσει όλα τα κόκαλα, από το κρέας που φάγανε όλοι μαζί. Εμφανές ήταν ότι τα σαγάνια, όλων όσων βρίσκονταν στο τραπέζι, ήταν τελείως άδεια, ενώ το δικό του παραδόξως, το μόνο με κόκαλα και μάλιστα γεμάτο.
Στη θέα αυτού του χουνεριού που του ετοιμάσανε, δεν σάστισε, παρά μόνο περίμενε κάποιον, μάλλον αυτόν τον σελέμη που σοφίστηκα αυτή την κουτοπονηριά, να τον τσιγκλίσει, για να δει την αντίδρασή του. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και στην τραπεζαρία μπήκε η σπιτονοικοκυρά, να μαζέψει τα σαγάνια και να προσφέρει ένα μπακλαβά για επιδόρπιο. Ο Κολοκοτρώνης παίρνει τον λόγο και της λέγει:
- Αφέντρα, δεν χρειάζεται, μην κάνεις τον κόπο για τίποτα άλλο, εξάλλου τυλωθήκαμε με το μπόλικο φαγητό που μας πρόσφερες.
Η νοικοκυρά έκανε πως δεν άκουσε, χαμογέλασε στον Γέρο και συνέχισε την δουλειά της. Καθώς μάζευε τα πιάτα, κάποιος από την παρέα πετάχτηκε με τσαλίμι και λέγει προς τον Γέρο:
- Νισάφ καπετάν Θοδωράκη, νισάφ! Άσε την αφέντρα να μας κεράσει κάτι τις, μην κάνεις κουμάντο στο σκεμπέ μας. Αλλά, από ότι βλέπω, του λόγου σου έφαγες το μπόλικο και τυλώθηκες.
- Από πού ωρέ πατριώτη, κατάλαβες ότι του λόγου μου, έφαγα το πλιότερο;
- Από τα κόκαλα καπετάνιο μου, από τα κόκαλα, από τι άλλο να το καταλάβω; Τήρα τα σαγάνια τα δικά μας, τήρα και του λόγου σου.
Κι ο Κολοκοτρώνης εύχαρος, με απόλυτη ηρεμία και νηφαλιότητα, δείχνοντας με τα χέρια του τα σαγάνια, απάντησε:
- Από ότι βλέπω ωρέ πατριώτη, εγώ έφαγα μόνο τον μεζέ, αλλά εσείς ούλοι, δεν φάγατε μόνο το ψαχνό του λόγου σας, τα ροκανίσατε ούλα, δεν αφήκατε ούτε κόκαλο για τα ζαγάρια».
Μετά από αυτή την απρόσμενη γι' αυτούς εξέλιξη, όλοι οι παρευρισκόμενοι, έμειναν σύξυλοι και χωρίς να πούνε κουβέντα και άφησαν τον Γέρο, να συνεχίζει να τους διηγείται κάποια ανάλογη ιστορία.
Εξάλλου τι είδους απάντηση να του έδιναν; Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, τους έβαλε στην θέση, έτσι όπως τους άξιζε.
Λεξιλόγιο:
Ζαγάρι, το = (τουρκ.) το κυνηγόσκυλο.
Κονάκι, το = (τουρκ.) η οικία, το σπίτι.
Σκεμπές, ο = η κοιλιά, το στομάχι.
Μπακλαβάς, ο = (τουρκ.) σιροπιαστό γλυκό ταψιού.