Antroni - Ο ΑΓΙΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Στη σκιά του Ερύμανθου (απόσπασμα): «Ο Άγιος Σκύλος»!

Οι θρησκείες εδημιουργήθηκαν από την άγνοια, που φέρνει το φόβο. Τα όνειρα, οι φαντασιώσεις και οι φακιρισμοί κάποιων, οδήγησαν στον ανιμισμό (anima=αέρας, πνοή, ψυχή ρήμα –αω-αημι) που προσγειώθηκε στον τοτεμισμό (totem=έμψυχο ζώο, δένδρο, βουνό, ποτάμι κ.λ.π.) καταλήγοντας στη σπιτωμένη θρησκεία, δηλαδή στην εν-Ναόν.

Ας τρέξουν λοιπόν οι ειδήμονες εις το χωριό Αντρώνι Ηλείας, να δουν, να θαυμάσουν και να δώσουν τη δική τους εξήγηση!...Ο χωρικός Λαός είναι πολύ περιποιητικός και φιλόξενος. Γιατί οι Ακρωρειανοί και Επειοί , ελάτρεψαν τον Ξένιο Δία!... «Όσοι πιστοί…προσέλθετε»!...

Εφύρα την 5/5/03

Yπό Ν. Τζιβιά

Αυτόχθονα Πηνιώτη

Εφημερίδα το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ

Σελίδα 16 Ελεύθερο ΒΗΜΑ Των πολιτών

Δημοσιεύτηκε την 12 ΜΑΪΟΥ 2003

Στη σκιά του Ερύμανθου (απόσπασμα): «Ο Άγιος Σκύλος»!

Αυτά εξελίχθηκαν στα πολύ παλιά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν σε ορδές (οικογενειακές ομάδες). Είχαν άγνοια του θανάτου, και πίστευαν, ότι νεκρός γενάρχης, συνεχίζει να ζει και να τους προστατεύει και επίστευαν ότι το πνεύμα του κατοικούσε, σε ό,τι αυτός αγαπούσε ή εχρησιμοποιούσε για το καλό της ορδής. Έτσι οι Έλληνες ειχαν το τοτέμ «κουκουβάγια» από όπου έφτιαξαν την γλαυκώ-πιδα Αθηνά ή τον Απόμυιον Δία από τις μύγες που λέγονταν κοινώς «μουργέλες»!...

Οι Εβραίοι είχαν τον «χρυσόν μόσχο’ που ταυτίζεται με τον Όσιρι των Αιγυπτίων. Οι Αιγύπτιοι δε, ε΄χαν θεοποιήσει (αγιοποιήσει με α σημερινά δεδομένα) σχεδόν όλα τα ζώα, με προεξάρχοντα τον σκύλο. Τόσο δε μεγάλη ήταν η επίδραση αυτών των Θεο-αγίων ζώων, που ονομάτισαν και πόλεις όπως : Κροκοδειλόπολις, Λεοντόπολις, Κυνόπολις (σκυλόπολη). Αυτό εξ άλλου συνεχίζεται και σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο και σε όλες τις θρησκείες. Πόσες πόλεις και χωριά δεν έχουν ονόματα Αγίων, όπως: Αϊ Γιώργης, Ιερό Salim, San Martin κ.λ.π. Άρα, και η ύπαρξη του σκυλόμορφου Αγίου σε τοιχογραφία στο εκκλησάκι του νεκροταφείου στο χωριό Αντρώνι Ηλείας- δίπλα στην αρχαία πόλη του Λασίωνα τέτοια προέλευση έχει.

Σημειωτέον ότι, το εκκλησάκι αυτό, αφιερωμένο στους Αγίους Αναργύρους, είναι χαρακτηρισμένο, ως βυζαντινή αρχαιότητα, ασχέτως, αν δεν έχουν καμία εργασία σε αυτό, τουλάχιστον να διαβαστούν οι χρονολογίες. Ίσως πάλι, στο σημείο αυτό να υπήρχε αρχαιο-ελληνικός ναός, αφιερωμένος σε τοτεμικές θεότητες. Ίσως το μέρος της τοιχοποιίας που είναι οι ζωγραφιές αυτές, να ανήκει στον αρχαίο ναό και τμήμα της εικόνας του σκυλόμορφου αγίου, να είναι όντως αρχαιο-ελληνική!...

Διότι συναρμόζει η σκυλολατρεία με το φυσικό περιβάλλον. Το σημείο, είναι στις Ανατολικές, βορειο-Ανατολικές άκρες του Δρυόδασους της Κάπελης. Εδώ εσκότωσε ο Ηρακλής, τον Κάπρο του Ερύμανθου. Ορθόν λοιπόν ήτανε να λατρεύουν τον σκύλο εδώ. Και σαν τσοπανόσκυλο (λόγω κτηνοτροφίας) και σαν κυνηγόσκυλο λόγω του κυνηγιού, που τους εξασφάλιζε την τροφή. Τόσο δε μεγάλη ήταν η τοτεμική επιρροή του σκύλου, ώστε διατήρησαν οι απόγονοι των αρχαίων τη λατρεία του, αφού και εκχριστιανίστηκαν. Και αυτοί εκχριστιανίστηκαν αργά… «δια πυρός και σιδήρου»!...

Ίσως πάλι να έχουν εκχριστιανίσει τον Κέρβερο του ΄Αδη και στο σημείο να ήταν αρχαίο νεκροταφείο.

Υπάρχει το ενδεχόμενο, ο ναΐσκος να είχε σχέση με την αρχαία θεά Εκάτη, ταυτιζόμενη με τη θεά του κυνηγιού Άρτεμη , την οποία εσυνόδευαν ουρλιάζοντες σκύλοι ή με τη Λάμια (Λαμία αρχ. Ελληνικά= στοιχείο-νύμφη) του Δρυόδασους, την έμπουσα, που μεταμορφωνότανε σε σκύλο.

«…Όπως και έχει το πράμα»… η ύπαρξη αυτής της τοιχογραφίας αποδεικνύει τα εξής:

1^ον. Ότι ποτέ δεν ξεριζώθηκαν οι αρχαίες λατρείες από τον ελληνικό χωρικό Λαό, όση βία και αν ασκήθηκε από τις εξουσίες που επέβαλαν τη νέα θρησκεία. Αυτό το βιώνουμε εξ άλλου στην καθημερινότητα. Σχεδόν όλο το νέο λατρευτικό τυπικό, ακόμα και οι ύμνοι, είναι κακέκτυπο των αρχαιοελληνικών Μυστηριακών τελετών!...

2^ον. Ότι τούτος ο χωρικός Λαός, είναι απόγονος και κληρονόμος των ένδοξων προγόνων μας.

3^ον. Το ότι δίπλα από τον σκυλόμορφο άγιο υπάρχει άλλος, με δυσανάγνωστο όνομα, αλλά με ευανάγνωστο τον τίτλο, του «ΚΥΝΟ-ΒΙΑΡΧΗ» (!) ίσως δηλώνει την ύπαρξη, τότε, κάποιου ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ (μοναστηριού) όπου εξέθραφαν κάποια ράτσα σκύλων, δεινών κυνηγών, σαν αυτούς της θεάς Αρτέμιδος, η οποία ήταν Τοτέμ κυνηγόσκυλου!...