Γράφει ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Σε ένα όμορφο, ορεινό χωριό, με αξιοπρεπείς ανθρώπους, με τον πολιτισμό και την ιστορία του, οφείλουν οι κάτοικοί του να διαφυλάξουν τις αξίες του παρελθόντος και να ζούνε μονιασμένοι και αγαπημένοι. Κάπως έτσι θα ήταν οι εικόνες στα παραμύθια που μου διηγούνταν.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΑΡΣΗ
Σε αυτό το όμορφο χωριό όμως συνέβησαν διάφορα γεγονότα όταν ήλθε η εξέλιξη, η οικονομική έπαρση που έφερε τα πάνω κάτω. Το χρήμα έρεε…, μπίζνες, φιγούρες, μοντέλες, χλιδή. «Χρυσούς αιών» του Αντρωνίου. Σπίτια δίπατα, διαμερίσματα στις πόλεις και πρώτοι στις καταθέσεις. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης μαζί με άλλα ήταν να κυριαρχήσει το πρωτοεμφανιζόμενο τότε μπετόν. Από τα πρώτα έργα που είδαμε ήταν η ανακαίνιση της κεντρικής εκκλησίας όπου κρύφτηκε η τέχνη από το κτίριο και το μικρό εξαίσιο πέτρινο καμπαναριό αντικαταστάθηκε από το σημερινό. Ήταν της μόδας τότε, ο ανταγωνισμός μεταξύ των χωριών, ποιος θα έχει την μεγαλύτερη - δυνατότερη καμπάνα.
Κόπηκε το ωραιότατο πλατάνι μπροστά στην εκκλησία και στην θέση του ξεφύτρωσε το επιβλητικό καμπαναριό (κινδυνεύει σήμερα με κατάρρευση) μαζί με το άλλο «μεγάλο» έργο τον πρόναο που στέκει σαν καρνάβαλος μπροστά στην καλοφτιαγμένη πλέον εκκλησία. Τοποθετήθηκαν τότενες και αυτόματα ηλεκτρομαγνητικά έμβολα που κοπανάνε τις καμπάνες να λακάνε τις αλπούδες.
ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ
Τα μνήματα ανακαινίστηκαν, φύγαν οι τενεκέδες και στην θέση τους γίνανε τάφοι και κενοτάφια με γυαλιστερά μάρμαρα που είχε σαν αποτέλεσμα να φρακάρει το κοιμητήριο και λογικά να μην υπάρχει χώρος ούτε να δρασκελίσεις. Για νέες ταφές ούτε λόγος εάν δεν διαθέτεις «μπικικίνια». Το 1940 που ήταν ένα από τα πολυπληθέστερα έτη για το χωριό μας (1400 κάτοικοι) δεν υπήρχε πρόβλημα χώρου ταφής. Όλοι οι καλοί χωράγανε…! Σήμερα πού «μείναμε τρεις και ο κούκος» δεν μας χωράει. Με τις κομποφανείες δεν κερδίζεται η βασιλεία των ουρανών χωριανοί και μπροστά στον θάνατο πρέπει να είμαστε ταπεινοί και μονιασμένοι.
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΥ
Γύρω στο 2000 (με το millenium), κάποιοι φωτισμένοι συγχωριανοί μας, εντόπισαν το πρόβλημα και κινήθηκαν για την επίλυσή του. Αγόρασαν κάποιο χώρο, δώρισε και ένας «χριστιανός» ένα χωράφι, το ισοπέδωσαν, δημιούργησαν και αντιπλημμυρικά, το περιέφραξαν και όλα έτοιμα για την επέκταση, ΒΑ προς τον συνοικισμό Γιανακαίικα. Ως εδώ όλα καλά και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν αξιέπαινοι.
"Έλα μου ντε" που όλα αυτά "σκόνταψαν" στη νομοθεσία. Ίσως να μην υπολόγισαν οι άνθρωποι τις αντιδράσεις ή να μην γνώριζαν τον νόμο που απαγορεύει την επέκταση νεκροταφείων εντός οικισμών;
Και εδώ ξεκινάει το «πανηγύρι» με τα γνωστά παρατράγουδα. Αντέδρασαν οι Γιανακαίοι που θα τραβιόταν κατά κάποιο τρόπο το κοιμητήριο πάνω στο σπίτι τους.
Ποιος θέλει νεκροταφείο στην πόρτα του «...φαρισαίοι υποκριτές»; Εδώ αντέδρασε ο άλλος (μην τον χαρακτηρίσω) που θα ήταν 500 – 1000 μέτρα από τις ελιές του στον Αλεσώση. Άσε που τους καλοκαιρινούς μήνες βρωμάει και πτωμαΐνη όταν θάβουν και τους παρατάνε χωρίς να ποτίζονται οι νέο ταφέντες.
Τα παραπάνω γεγονότα άρχισαν στα μέσα και περί τα τέλη της πρώτης δεκαετίας όταν ήταν δήμαρχος ο δικός μου. Βέβαια η αφεντιά μου, δεν θα έμενε απέξω σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα; «Όπου γάμος και χαρά…», είπα ευθαρσώς την άποψή μου, ότι εάν και ένας συγχωριανός μας ενοχλείται, θα πρέπει να βρούμε λύση.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ Β’ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ
Ξεκίνησα τότε μια κίνηση, μαζί με τον άλλο δικό μου τον Αλέξιο Συλάιδο για την εξεύρεση χώρου δεύτερου νεκροταφείου.
Και τι δεν μας έσυραν. Ακούστηκαν πολλά και διάφορα κάτου και πως θα πηγαίνουν οι γριές στα μνήματα και άλλα «κουφά». Ο δήμαρχος έδειχνε ότι κρατούσε ουδέτερη στάση αλλά δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, ήμασταν τότε…, τα δυο καλά του «χαρτιά». Συνεργαζόταν όμως κρυφίως και με τους άλλους για να μην δυσαρεστήσει κανέναν.
Κάποια μέρα που το έθεσα πάλι το θέμα στον δήμαρχο μου απάντησε: «σταμάτα το γιατί έχουν αγριέψει και μου λένε να σε μαζέψω». Ίσως να μην μπορούσε να «σπάσει αυγά». Μου το είχε εκμυστηρευτεί εξ άλλου σε παρόμοιο θέμα με τον ίδιο συγγενή όπου έκτοτε αποστασιοποιήθηκα διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου. Για το χωριό όμως ήμουν ο άνθρωπος αντί του δημάρχου. Με είχαν ταυτίσει με δαύτον και ήμουν το "αμορτισέρ" και όλα απάνω μου έπεφταν. «Χωρίς κέρδος κέρατα». Έλλειψη νερού, σκουπίδια υπεύθυνος εγώ.
-Ποιος τα λέει αυτά βλαχοδήμαρχε (έτσι τον αποκαλούσα), απάντηση δεν έλαβα ποτέ. «Θέλει Αρετή και τόλμη…». Γνωρίζουμε ότι ένας δύο είναι εκείνοι που ανακατεύουν την τράπουλα τόσα χρόνια. «Ο θάνατος σου η ζωή μου» κυριολεκτικά.
Με τις «ευλογίες» της εκκλησίας (παπάς και επιτροπή), του δήμου (εντε. συμβούλου) αλλά και του προέδρου, διαλύουν τους τάφους ανθρώπων που μένουν σε πόλεις ή στο εξωτερικό και τους παραχωρούν σε νέα κορόιδα με το αζημίωτο. Είναι πολλά τα λεφτά…! Μέχρι και στα ρέματα βρέθηκαν σταυροί και απομεινάρια τάφων όπως δείχνει και η φωτογραφία.
Η αναρχία, αυτό το μπάχαλο που επικρατεί εκεί στο κοιμητήριο έχει αποτρέψει αξιόλογα πρόσωπα να ταφούν στο χωριό μας. Δεν είναι συμπέρασμα μόνον δικό μου.
Το σκεπτικό μας τότε, το 2008 με τον Αλέκο, ήταν να δημιουργηθεί ένας φορέας που θα διαχειριστεί όλα τα θέματα γύρω από το νέο νεκροταφείο. Δηλαδή θα έβρισκε και θα αγόραζε τον χώρο, θα τον διαμόρφωνε με σχέδιο, δρομάκια εκκλησάκι κλπ που ο κάθε ένας, θα είχε επιλογή να αγοράσει σε πολύ χαμηλό τίμημα έναν, δύο ή και τρεις τάφους με συμβόλαια στο όνομά του. Θα υπήρχε και ελεύθερος χώρος ταφής όταν κάποιος δεν θα είχε χρήματα ή δεν ήθελε να αγοράσει.
Έχασε τότε το χωριό μας μια χρυσή ευκαιρία να επεκταθεί προς το κοιμητήριο και ο δήμαρχος να του πιστωθεί ένα ουσιαστικό έργο για την υστεροφημία του αλλά όπως μας έλεγε τότε, «ήταν πολιτικός», πήγαινε για μεγάλα έργα όπως π.χ. να ενώσει την Ηλεία με την Αχαΐα.
Ύστερα και από αυτά, μας πλησίασαν κάποιοι σοβαροί συμπατριώτες και μας ζήτησαν να συμβαδίσουν μαζί μας αλλά το «πουλάκι είχε πετάξει».
ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ
Δεν πέρασαν λίγοι μήνες από αυτά τα γεγονότα και δημιουργήθηκαν εντάσεις - μάγκανα, μέχρι που ξηλώθηκαν και τάφοι. Ένας μπάρμπας που ζει ακόμη στο χωριό, είπε μια σοφή κουβέντα: «κάποτε παιδάκι μου τσακωνόμαστε για τα χωράφια και σήμερα για τους τάφους». Κατάρα!
ΤΟ ΤΟΙΧΙΟ - ΜΑΝΤΡΑ
Η επέκταση λοιπόν ήταν έτοιμη και έμενε να πέσει το τοιχίο, η μάντρα. "Έπαιζαν την γάτα με το ποντίκι" με την αστυνομία για να την ρίξουν. Κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν σκέφτηκε αλλά ούτε και ο δήμαρχος, ότι αυτή ή μάντρα ίσως να είναι 500 - 1000 ετών ή περισσότερο και φυσικά είναι εικαστικής και αρχαιολογικής αξίας. Ψιλά γράμματα…! Θα μπορούσαν να ανοίξουν μια πύλη και όχι να καταστρέψουν τόσο μεγάλο μέρος του τοιχίου - μνημείου.
ΤΑ ΓΙΑΝΑΚΑΙΙΚΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
Όλο το χωριό εκείνο το διάστημα είχε στραφεί εναντίον της πάνω ρούγας με την αιτιολογία ότι κάποιος από τους Γιανακαίους πούλησε το χωράφι του στην εκκλησιαστική επιτροπή.
Στα γεγονότα με την επέκταση πρωτοστατούσε κυρίως ο Γιάννης Παναγόπουλος του +Νίκου του κουρέα ο γιός. Ήταν τότε ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας. Με τον Γιάννη, τον Γρηγόρη, τον Γιώργη αλλά και με άλλα παιδιά από το χωριό, μας συνδέει κοινή πορεία για το «ξεροκόμματο» όπου ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Προχώρησε ο Γιάννης, πέρασε στην τότε Σχολή Ενωμοταρχών, εξελίχθηκε και έφτασε ψηλά με τις δικές του δυνάμεις και όχι με τα δεκανίκια του Νικολετόπουλου - Σκουλαρίκη. Ήταν ένας καλός αστυνομικός χαμηλών τόνων που σεβόταν τους νόμους και κυρίως τον πολίτη όπως είχα διαπιστώσει «Ιδίοις Όμμασι» από τις επισκέψεις μου στον Γιάννη τα πρώτα χρόνια. Μάλιστα είχα μπει και στις φυλακές του Κορυδαλού όταν υπηρετούσε εκεί.
Δεν ήταν ο Γιάννης σαν αυτούς (που φωτογραφίζω παρακάτω), να κοπανάει τον κόσμο ούτε να βάζει στην μουτσούνα των γυναικόπαιδων χημικά. Ευχαριστώ τους φίλους που στέλνουν υλικό (φωτο, βίντεο), δεν τα βγάζω, σέβομαι όχι τους ίδιους αλλά το χωριό και τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.
Ανοίγω παρένθεση:
οι κακολογούντες αστυνομικοί και λοιποί συγγενείς
( 1. Εδώ και μερικά χρόνια έχουν βαλθεί ορισμένοι να με ψιθυρίζουν - κακολογούν με διάφορους τρόπους όπως πχ ότι λόγω της συμμέτοχής μου στον «Ωλονό» δεν μπορούν να κόψουν ούτε την αγραπηδιά τους ή το άλλο ότι από την σελίδα εδώ βγάζω αρκετά χρήματα αλλά «καθαρός ουρανός...». Η κυρίως προπαγάνδα προέρχεται από “συγγενικά” πρόσωπα, εντεταλμένους κλπ. Τελευταία «μπήκαν στο χορό…» και ορισμένοι πρώην χωροφύλακες. Θα θυμάστε όσοι είστε στα κοινωνικά δίκτυα, όταν πέρσι στην ομάδα μας, βγήκε μια κυρία και κατηγόρησε τον πατέρα ενός από δαύτους, ότι ως ανήλικη την κακοποίησε σεξουαλικά. Έπεσε όλο σχεδόν το σόι του χωροφύλακα πάνω μου, σόου και στην πλατεία για άσχετο θέμα. Για την ταμπακιέρα τσιμουδιά! Απειλές και στην κυρία να κατεβάσει την ανάρτηση αντί ως όφειλαν να ζητήσουν τουλάχιστον ένα μεγάλο συγνώμη και δημόσια από το κορίτσι το οποίο να τους πληροφορήσω δεν είναι το μόνο που υπέστη εξευτελισμό από τον μπαμπά. Δεν είχα ανάμειξη ως τότε στο θέμα, εκ των υστέρων ενδιαφέρθηκα και θα φανεί η αλήθεια όταν πλέον αναδειχθεί ολοκληρωμένο. Δουναίικα… το χωριό μας από τους επίδοξους γαμπρούς. Όταν μια ανήλικη ήταν ευάλωτη ή είχε την τύχη να μείνει ορφανή από πατέρα έπεφταν πάνω της ορισμένοι «σαν κοράκια…». «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου», για να μην τους «περάσω γενεές δεκατέσσερις». «Οι νεκροί δεδικαίωνται…» και ποσώς με ενδιαφέρει η υστεροφημία τους παρά μόνον οι πληγές που άφησαν στις αθώες ψυχές των θυμάτων. Αυτό το κακό να σταματήσει…!
2. Φέτος με τις πυρκαγιές στο Λάλα, Νεμούτα, Πόθος κλπ, ήμουν σε ανοιχτή γραμμή με τα παιδιά του Συλλόγου «Ωλονός» που ευρίσκοντο στην πρώτη γραμμή. Ο αντιπρόεδρος του «Ωλονού» ο γνωστός σε όλους Ταμπουρόγιαννης (Γ. Μαρκόπουλος) είχε φορτώσει ένα βυτίο με νερό στο αγροτικό του και με την στολή και τις εξαρτήσεις πυροπροστασίας προσπαθούσε να περάσει από το Πούσι στο Λαλαίικο κάμπο για κατάσβεση έστω και στα μετόπισθεν.
Είχαν κλείσει όμως το δρόμο 3-4 περιπολικά που όχι μόνο δεν τον άφησαν να περάσει αλλά κινδύνεψε να κρατηθεί κιόλας. Ύστερα από αυτήν την ένταση βρήκα την γνωστή φωτογραφία με τον παπά που με την αγιαστούρα του ευλογεί τα ΜΑΤ, βγήκα από τα ρούχα μου και τους έσυρα τα εξ αμάξης, χωρίς βέβαια να πάει το μυαλό μου στους αστυνομικούς του χωριού μου που με τους περισσότερους όπως προανέφερα κάνω και παρέα. Βγήκε τότε ένας (συμπαθής κατά τα άλλα) συνταξιούχος να υπερασπιστεί το σώμα, που ειλικρινά ως τότε είχα ξεχάσει το παρελθόν του. «Ο λύκος και αν εγέρασε…».
Οι παραπάνω αστυνομικοί ήταν η σπίθα να βγάλω σήμερα το παρακάτω έγγραφο. Ήρθε η ώρα του φαίνεται όπως προ ανήγγειλα σε προηγούμενη ανάρτηση στο fb όταν αναζητούσα τον άνθρωπο που είχε καλλωπίσει το μνήμα μου. Μου το ετοιμάζουν φαίνεται αλλά δεν θα πάρω...).
Κλείνει η παρένθεση.
Έρχομαι τώρα και ερωτώ τους συμπατριώτες που κόπτονται σήμερα για το αστυνομικό επάγγελμα, που ήταν, όταν όλο το χωριό κυνηγούσε τον Γιάννη;
Του είπε κανένας καμιά καλή κουβέντα; τον χτύπησε κανένας συναδελφικά στην πλάτη να του δώσει κουράγιο ή να ταυτιστεί μαζί του; Ο άνθρωπος τηρούσε τα νόμιμα.
Χωρίς να διστάσω, επικοινώνησα εκείνο το διάστημα με τον Γιάννη και το τι λέχθηκε μεταξύ μας ας τα μολογήσει ο ίδιος.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
Ύστερα από αυτά μου «ήρθε και η κεραμίδα»…, όταν μου εμπιστεύθηκε το έγγραφο (επιστολή) που είχε στείλει στο αρχηγείο της Αστυνομίας η εκκλησιαστική επιτροπή του χωριού μας με πρόεδρο τον τωρινό παπά.
Υποσχέθηκα στον Γιάννη να βγάλω σύντομα την επιστολή και όχι ύστερα από 15 χρόνια.
Του ζητώ να με συγχωρέσει που καθυστέρησα τόσο αλλά η αλήθεια είναι, ότι επιχείρησα να δημοσιοποιήσω την επιστολή αλλά η κατάστασης της υγείας μου δεν μου επέτρεπε μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις. Βρίσκεται στο αρχείο μου και όπως έχουμε πει τίποτα δεν θα χαθεί.
Δημοσιοποιώ παρακάτω την επίμαχη επιστολή αλλά αφαίρεσα τα ονόματα των ανθρώπων της τότε επιτροπής που δεν υπάρχουν πια. Άφησα μόνο των ζώντων δηλαδή του ιερέα και του Νικόλα (του Παυλή) που βέβαια τον ρώτησα (on camera) αν του εξήγησε ο παπάς ή αν κατάλαβε τι υπέγραφε και βέβαια ξέρετε τι μου απάντησε.
Δεν προτίθεμαι να σχολιάσω όσα αναγράφονται στην επιστολή από τους αείμνηστους συμπατριώτες παρά μόνον να την παραθέσω στην κρίση σας. Χωρίς να θέλω να υποστηρίξω την θέση τους, πιστεύω ότι τότε ύστερα από τόσο κόπο και έξοδα που έκαναν θα είχαν έρθει προ αδιεξόδου. Εξάλλου παιδί τους ήταν ο Γιάννης θα μπορούσαν να πουν και μια κουβέντα παραπάνω.
«Οι του βίου ναυαγοί, ...του υψίστου λειτουργοί;» όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Ένας ξένος και ιερέας να υποβαθμίζει τον αντισυνταγματάρχη σε υποδεκανέα; Ας τα δουν οι Αντρωναίοι που τους διαβάζει, η Αρχιεπισκοπή Ηλείας και οι Δεσποτάδες;
Αναμένω…, θα πάρουν θέση έστω και εκ των υστέρων οι λαλίστατοι συνάδελφοί του, οι νυν και πρώην δήμαρχοι, πρόεδροι και το «κακό συναπάντημα» που ευθύνονται για την απομάκρυνση του Γιάννη από το χωριό μας;
Η επίμαχη επιστολή:
«ΑΝΤΡΩΝΙ ΗΛΕΙΑΣ 18/05/2005
Προς :
ΤΟΝ Κον ΔΙΟΙΚΗΤΗΝ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Κύριε Διοικητά.
Είμεθα η Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού Αγ. Κωνσταντίνου Αντρωνίου. Το χωριό μας ονομάζεται Αντρώνιο, είναι ορεινό και ανήκει στο Νομό Ηλείας. Ήτο άλλοτε πολυπληθές, αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι κατά η δεκαετία του '50 με '60 το εγκατέλειψαν αναζητούντες καλυτέραν τύχη εις την ελληνική πρωτεύουσα, την Πάτρα, τον Πύργο και αλλαχού.
Η ίδρυση τον χωριού μας τοποθετείται κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους, τον 5ο αιώνα μ.Χ. ότε το άγρια στίφη του Αλάριχου κατά το θέρος του 395 μ.Χ. ισοπέδωσαν ολοσχερώς την πόλη Λασιώνα, η οποία απέχει περίπου 3 χλμ από το χωριό.
Οι λίγοι διασωθέντες κάτοικοι εις τα σπήλαια και τις ρεματιές αποτέλεσαν τότε τον μικρό πυρήνα του χωριού.
Κύριε Διοικητά, από καταβολής βρήκαμε στο χωριό μας -μεταξύ των άλλων- και το κοιμητήριο. Τούτο απέχει από τον κεντρικό ναό του Αγ. Κωνσταντίνου, που είναι υστερογενές κτίσμα περί τα πενήντα μέτρα. Εντός του κοιμητηρίου υπάρχει ένα ναΐδριον των Αγ. Αναργύρων με περίτεχνες βυζαντινές τοιχογραφίες.
Κύριε Διοικητά, σε όλους τους κατοίκους του χωριού μας αλλά και στην εκκλησιαστική επιτροπή υπήρχε διάχυτη η ιδέα για μία επέκταση του κοιμητηρίου, αλλά δεν υπήρχε χώρος.
Τελευταίως όμως ένας συμπατριώτης μας εδώρισε ένα κτήμα, το οποίον συνέχεται μετά τον κοιμητηρίου στην ανατολική πλευρά.
Κατόπιν των ανωτέρω και επειδή η εκκλησιαστική επιτροπή εδέχετο πάρα πολλές πιέσεις, τόσον από τούς πατριώτες μας αλλά και από άλλα άτομα που κατοικούν σε άλλες πόλεις και με σύμφωνη γνώμη και της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας, έθεσε σε εφαρμογή τις διαδικασίες επεκτάσεως του κοιμητηρίου.
"Ένας πατριώτης μας, ο οποίος τυγχάνει να είναι και υφιστάμενός σας και λέγεται ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ είναι αντισυνταγματάρχης και υπηρετεί ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ,
θέλοντας ίσως να κάνει εμφανή την παρουσία του στο χωριό και με το αιτιολογικό ότι το κοιμητήριο απέχει από την οικία του περί τα 100 μέτρα, άρχισε να βομβαρδίζει τις διάφορες υπηρεσίες του Νομού μας με καταιγισμό αναφορών επανειλημμένα, ήτοι:
α) Αναφορές προς τη Νομαρχία Ηλείας
β) Αναφορές προς την Μητρόπολη Ηλείας
γ) Αναφορές προς το Κέντρο Κοινωνικής Πολιτικής Ηλείας
δ) Αναφορές προς τη Δασική Υπηρεσία
ε) Αναφορές προς το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής μας
στ) Αναφορές προς τον Αστυνομικό Σταθμό της περιοχής
ζ) Αναφορές προς το Δημαρχείο Λασιώνος
με αποτέλεσμα να διακοπούν οι εργασίες.
Έκπληκτοι οι υπάλληλοι των διαφόρων υπηρεσιών του νομού μας διερωτόντο και απορούσαν για το ποιόν του ανθρώπου.
Ο εν λόγω κύριος ο οποίος ισχυρίζεται ότι η επέκταση του κοιμητηρίου πρέπει να πληρεί τους όρους που έχει Θεσπίσει η Ε.Ε., δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτό ισχύει για τους Δήμους που αναπτύσσονται διαρκώς και όχι για την μικρή κοινότητά μας που διαρκώς φθίνει. Τι γίνεται με τα κοιμητήρια των πόλεων; Δεν ευρίσκονται εις την καρδιά των πόλεων τα περισσότερα; Και οι οικίες εκεί απέχουν από 5 έως 3 μέτρα από το κοιμητήριο. Που είναι η ευρύτητα τον πνεύματος ;
Σκεφτήκαμε, κύριε Διοικητά, κάποιος από τους Προϊστάμενους τον να του μιλήσει και να τον ανακαλέσει στην τάξη.
Κύριε Διοικητά,
Δραττώμενοι αυτής της ευκαιρίας θα θέλαμε να διατυπώσουμε το πόσο εκτιμάμε το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία νυχθημερόν αγωνίζεται και μοχθεί για την ασφάλεια, την τάξη και την ηρεμία τον ελληνικού λαού.
Θέλουμε σαν εκκλησιαστική επιτροπή να εκφράσουμε την απογοήτευσή μας για την συμπεριφορά και τις ενέργειες του συμπατριώτη μας, ο οποίος μπορεί να κερδίζει στην ιεραρχία. στη συνείδησή μας όμως έχει υποβαθμιστεί με το βαθμό του Υποδεκανέα, όπως λέγεται στις Ελληνικές 'Ένοπλες Δυνάμεις.
Μετά πάσης τιμής
Η επιτροπή
Ο Πρόεδρος
Ιωάννης Καψής ΙΕΡΕΥΣ
Τα μέλη
− …………………………...
− …………………………….
− Πανούτσος Νικόλαος
− ………………………………..
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ κ. ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΝ
2. ΑΡΧΗΓΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΣ ΑΘΗΝΑ»
Νεκροταφείου συνέχεια…
Στις τελευταίες επισκέψεις μου διαπίστωσα, ένα κενοτάφιο (με μπετόν) μεταξύ νεκροταφείου και επέκτασης και έναν τάφο που δεσπόζει προκλητικά στην είσοδο της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων.
Επίσης αρκετά μάρμαρα σπασμένα με κάποια που διαβάζονται τα ονόματα όπως: “ΟΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΒΡΑΜΗ”, . Γ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α. ΑΒΡΑΜΗΣ 1902-1911 Γιός του Κούγια σύμφωνα με τα αρχεία μου.
Ακούστηκε ότι γίνονται κινήσεις κρυφίως από λοιπούς και «εντεταλμένους» να επιτρέψει ο δήμος την επέκταση του κοιμητηρίου. Να θυμάστε όμως ότι, εάν ο δήμος αξιωθεί και ασχοληθεί προκειμένου να βάλει τάξη στο νεκροταφείο, πάλι στην αφεντιά μου θα τα φορτώσουν οι επιτήδειοι.
Πριν δύο περίπου χρόνια ένας συμπατριώτης και καλός φίλος από την Σπαρτουλιά, μου ζήτησε να βοηθήσω ώστε να δημιουργηθεί ένας φορέας ώστε αυτή η παλιά πρόταση για δεύτερο νεκροταφείο να ξαναπάρει πνοή. Η θέση που ψάχνουμε είναι ενδιάμεσα μεταξύ Σπαρτουλιάς και Αντρώνι. Όποιοι συμπατριώτες επιθυμούν να συνταυτιστούν μαζί μας να μην διστάσετε και να κάνετε και τις προτάσεις σας.
Ο ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ
Σε ευχαριστώ συνάδελφε (Hellenic Navy) που με παροτρύνεις να τα παρατήσω όλα αυτά και να ασχοληθώ με αυτό που γνωρίζω καλά (λαογραφία - ιστορία). Θα ήταν το ιδανικότερο για την αφεντιά μου αλλά τι να απαντήσω εδώ στον φίλο Σπαρτουλαίο;
Τι να απαντήσω στον φτωχό συγχωριανό μας που ο επιτήδειος “σούφρωνε” τις προμήθειες αρωγής (λάδι, γάλα, όσπρια, ζυμαρικά κ.ά) που είχαν ως σκοπό να τηλώσουν τα παιδιά του.
Τι να απαντήσω στον συμπατριώτη του εξωτερικού που του βεβήλωσαν τον τάφο και με δάκρυα ψάχνει και δεν βρίσκει το μνήμα και τα οστά των γονιών του;
Τι να απαντήσω στον γείτονα που δεν έχει νερό να πλυθεί γιατί ο επιτήδειος ποτίζει με τεχνητή βροχή (βγάζει καροτσιές πατάτες και κρεμμύδια) με κρυφές παροχές. Έχω και βίντεο που θα μείνει στα ιστορικά του χωριού να τον καμαρώνουν και οι απόγονοι.
Τι να απαντήσω στην μάνα σου που αγκομαχάει πέρα δώθε και βλέπει το "τρενάκι" να της κλείνει το πατρικό της; Την ρώτησες πως αισθάνεται;
Τι να απαντήσω στα παιδιά του «Ωλονού» που έσβηναν τις φωτιές τον Αύγουστο και κοιμόντουσαν στις πλατείες και στα αποκαΐδια για να ξαποστάσουν;
Τι να απαντήσω στους ανθρώπους που συστρατεύτηκαν σε ένα μεγάλο «δαχτυλίδι» (Τριπόταμα, Βιδιάκι, Νεμούτα, Λάλα, Μηλιές, Γιάρμενα, Αντρώνι, Δίβρη, Μοστενίτσα) για την διάσωση του Ερύμανθου ποταμού;
Τι να απαντήσω στην κίνηση που έρχεται για να μην γιομίσουν τα βουνά μας ανεμογεννήτριες με απρόβλεπτες συνέπειες στον υδροφόρο ορίζοντα.
Είναι τα αυτονόητα συνάδελφε που σε άλλους τόπους ζηλευτούς (σαν κι αυτούς που επισκεπτόμαστε με τα πλεούμενα) οι άνθρωποι σύσσωμοι θα είχαν ενωθεί χωρίς καμιά ιδιαίτερη πρόσκληση.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
Άφησα τελευταίο το πιο σπουδαίο, την εκκλησία που βρίσκεται εντός του κοιμητηρίου που θα μπορούσε να απογειώσει το χωριό μας όταν το Υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε το Ναό των Αγίων Αναργύρων ιστορικό διατηρητέο μνημείο με το ΦΕΚ2253/Β/31-12-1999.
Με τους Αγίους Αναργύρους ασχολήθηκα εκτενώς από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα εδώ την προσπάθεια.
Βομβάρδιζα συνέχεια την 6η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στην Πάτρα με έγγραφα και δημοσιεύσεις στον τύπο και στο διαδίκτυο. Η αυτοψία και η χρονολόγηση του μνημείου έγινε πρόχειρα και επιπόλαια μιας και δεν έγινε καμία προσπάθεια ανάγνωσης της επιγραφής κτίσεώς του. Από την ημέρα της ανακήρυξης πέρασαν 7 χρόνια χωρίς να επισκεφθούν και να ενδιαφερθούν για την κατάσταση του ναού. Μετά από διαμαρτυρία μου, στις 6-3-2007, μου απαντούν ότι ακόμα δεν έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα δράσης τους αλλά θα πρέπει πρώτα να γίνει σειρά εργασιών. Βέβαια στην αναφορά δεν γίνεται σαφές το πότε θα τους απασχολήσει ενώ δείχνουν διατεθειμένοι να γίνουν «αρωγοί» κάθε άλλης πρωτοβουλίας. Με λίγα λόγια δεν είχαν αντίρρηση να το φτιάξουν τα «κορόιδα» οι κάτοικο (όπως έλεγα τότε), αρκεί να τους υποβάλουμε μελέτη αποκατάστασης για έγκριση.
Ύστερα από αυτά ο δήμος προς τιμήν του, προσέλαβε μελετητή όπου υπέβαλε την σχετική μελέτη συντήρησης. Κατά το διάστημα των εργασιών ήμουν μπροστά με την κάμερα όπου διαπιστώνεται, ότι κάτω από τις υπάρχουσες τοιχογραφίες υπάρχουν άλλες παλαιότερες.
Το θέμα έμεινε μόνον στην μελέτη και τίποτα δεν έγινε έκτοτε ώσπου πέρασαν δέκα χρόνια και σε μια επίσκεψή μου στον χώρο, διαπίστωσα αυθαίρετες παρεμβάσεις στο κτήριο (από παπά και επιτήδειους) που κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Επέλεξα να μην καταγγείλω το γεγονός και τους λόγους μπορώ να σας τους εξηγήσω μόνο κατ’ ιδίαν.