Featured Articles

ΟΙ ΒΑΓΕΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΛΕΙΝΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΚΕΝΤΖΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΡΜΕΝΑ

του Κώστα Παπαντωνόπουλου - Πλίεγκα

Το χωριό Κλειντιά (Κλεινδιά) Ωλένης από τουρκοκρατίας απ’ ότι γνωρίζουμε, φημιζόταν για τους εξαίρετους και επιδέξιους τεχνίτες - κατασκευαστές βαρελιών και βαγενιών, τους ονομαστούς βαρελάδες και βαγενάδες. Η βαρελοποιία  σ’ αυτό το μικρό και ασήμαντο χωριό αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό και η φήμη των μαστόρων διευρύνθηκε όχι μόνον στα γύρω χωριά της βόρειας Ηλείας, αλλά και στον Ηλειακό κάμπο, στην Γορτυνία, στα Καλαβρύτοχώρια ακόμη και ως την νήσο Ζάκυνθος.

Σήμερα οι βαρελάδες δεν υπάρχουν πια αλλά και η πολιτεία δεν έκανε κάτι για να διατηρηθεί και να σωθεί αυτό το επάγγελμα ούτε φρόντισε να δημιουργήσει ένα μουσείο με αναφορά στην σπουδαία τέχνη των βαρελιών και βαγενιών με την μακρόχρονη δράση.

Μετά την επανάσταση του 1821 δυο βαρελάδες, οι Σταυροπουλαίοι, είχανε μια παραγγελιά να σάξουνε πέντε βαγένια 12άρια, δηλαδή 12 βαρέλες το καθένα. Η κάθε βαρέλα αντιστοιχούσε σε 60 οκάδες κρασί.

Ο Χρυσαντάκης ο Σκέντζης από τη Γιάρμαινα ήτανε γυρολόγος και τσαμπασάκος. Στην Γαστούνη που ήτανε κάτου στον κάμπο, είχε ένα φίλο νοικοκύρη με πολλά αμπέλια και ζωντανά που τόνε λέγανε Σίμο. Νοικοκύρης με τα ούλα του και λεφτάς, οι παράδες του ήσαντε μπαουλιάρηδες.

"Μάνα μη με καταριέσαι" (Το τραγούδι του Κουμανιώτη)

 Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώβρης 2020

Η ιστορία του τραγουδιού.

Γύρω στο 1933 στο Σκιαδά Αχαΐας ένας δικός μας, ο Κώστας Κουμανιώτης βρήκε την αδελφή του σε σεξουαλικές περιπτύξεις με τον καλύτερο φίλο του.

Φίλο αδελφικό μας αναφέρει στην αφήγησή του ο μπάρμπα Βασίλης Πανούτσος την Κυριακή, ‎6 ‎Σεπτεμβρίου ‎2009 στο σπίτι του στο Αντρώνι.

Τους σκότωσε ο Κουμανιώτης και τους δύο, αλλά με τρεις μπιστολιές την αδελφή του και ύστερα όπως είναι φυσικό κατέληξε στην φυλακή. O μεγάλος του καημός όμως δεν ήταν "της φυλακής τα σίδερα" αλλά η πληγωμένη μάνα του που χτυπιόταν, έκλεγε και καταριόταν για την απώλεια της τσούπα της.

Τους στοίχους που περιγράφουν όλο το ιστορικό με τα πραγματικά γεγονότα, τους έγραψε ο Κουμανιώτης στην φυλακή, κατά την διάρκεια της προφυλάκισής του όπου και έγιναν τραγούδι σε δίσκο γραμμοφώνου με τον τίτλο: "Μάνα μη με καταριέσαι"!

Με την έναρξη της δίκης στο κακουργιοδικείο, οι δικαστές επέτρεψαν στην υπεράσπιση να ανεβάσει στην έδρα το γραμμόφωνο για να παίξει το τραγούδι του κατηγορούμενου. Όταν οι δικαστές άκουσαν το τραγούδι, τους «άγγιξε» και στην συνέχεια τον αθώωσαν παμψηφεί. Ήταν διαφορετικές οι τότε συνθήκες και τα εγκλήματα περί τιμής έπεφταν συνήθως στα μαλακά.

Όπως μας αφηγείται ο μπάρμπα Βασίλης στο βίντεο, το τραγούδι αυτό το γνώριζε μόνον ο μπάρμπας μου ο Νίκος Παπαντώνης στο Αντρώνι που το τραγούδαγε κιόλας πολύ καλά: https://www.youtube.com/watch?v=dE_3TyG1fQo&t=217s

Για την ιστορία ο τραγούδι "Μάνα μη με καταριέσαι" μαζί με το τραγούδι “Ο σερέτης” αποτελεί τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Κάβουρα, το 1935.

[Δίσκος Parlophone B-21846 / GO-2334]

Το τραγούδι όπως είπαμε και παραπάνω το έγραψε ο Κώστας Κουμανιώτης και φωνογραφήθηκε το 1935.. Η σύνθεση είναι του Κώστα Σκαρβέλη και το ερμήνευσε ο Γιώργος Κάβουρας.

Του Κουμανιώτη (Τραγούδι)

Ρασοφόροι της Ηλείας στα χρόνια της επανάστασης του 1821

Του Ηλία Τουτούνη συγγραφέα - λαογράφου

Ο σημερινός νομός της Ηλείας, εκκλησιαστικά, ανέκαθεν ήταν διαιρεμένος σε δύο επαρχίες, με δύο επίσκοπους ή μητροπολίτες. Στην μεν επαρχία Ηλείας ήταν επίσκοπος ή μητροπολίτης ο Ωλένης, η δε επαρχία Ολυμπίας υπαγόταν στην μητρόπολη Χριστιανουπόλεως με έδρα την Κυπαρισσία.

Τελευταίος, επί τουρκοκρατίας Μητροπολίτης, ήταν ο εθνομάρτυρας Φιλάρετος, ο οποίος πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου 1821 στις φυλακές της Τρίπολης. Η Επισκοπή έμεινε για λίγα χρόνια ακέφαλη, μέχρι να οριστεί ο διάδοχος του Φιλάρετου, τοποθετήθηκε δε ως τοποτηρητής, ο πρώην Λαρίσης Κύριλλος Βογάσαρης. Στη συνέχεια ακολούθησε ο Δαμαλών Ιωνάς.

Μετά την επανάσταση του 1821, η έδρα της Επισκοπής Ωλένης βρίσκεται στον Πύργο. Το έτος 1833 με διάταγμα ονομάστηκε Επισκοπή Ηλείας και πλέον όχι Ωλένης. Το έτος 1852 ενώνεται με την Επισκοπή Πατρών, με τον τίτλο Επισκοπή Πατρών και Ηλείας και παρέμεινε μέχρι το 1899, οπότε με το ΒΧΔ΄ του έτους 1900, αποτέλεσε αυτόνομη εκκλησιαστική επαρχία, με την επωνυμία Αγιότατη Επισκοπή Ηλείας. Το έτος 1899, η Επισκοπή Ηλείας διαχωρίζεται, ενώ το 1922 παίρνει την τελική της μορφή, ως Ιερά Μητρόπολη Ηλείας με έδρα τον Πύργο.

Η Ιερά Μητρόπολις Τριφυλίας και Ολυμπίας, περιλαμβάνει την τέως επαρχία Τριφυλίας του Νομού Μεσσηνίας και την τέως επαρχία Ολυμπίας του Νομού Ηλείας. Έδρα της Μητροπόλεως είναι η Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Το πότε έγινε έδρα επισκοπής, η Κυπαρισσία, μας είναι ιστορικά άγνωστο, πάντως το έτος 347 μ.Χ. ο επίσκοπος Κυπαρισσίας Μάρτυρας, που ανήκε στην Μητρόπολη Κορίνθου συμμετέχει στην Σαρδική Σύνοδο. Μετά το έτος 733 μ.Χ. ιδρύεται αυτοκέφαλος αρχιεπισκοπή η οποία καταργήθηκε το έτος 807 μ.Χ. αργότερα ιδρύεται η μητρόπολη Χριστιανουπόλεως η οποία παρέμεινε μέχρι και την απελευθέρωση του Ελληνικού κράτους. Μετά την απελευθέρωση με το Βασιλικό Διάταγμα στις 20 Νοεμβρίου 1833 ΠΕΡΙ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ιδρύεται η επισκοπή Τριφυλίας και Ολυμπίας καταλαμβάνοντας τις δύο ομώνυμες επαρχίες του τότε νομού Μεσσηνίας. Το 1850 εκδίδεται ο Συνοδικός Τόμος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο περί Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος. Την 10ην και 24ην Ιουλίου 1852 αντιστοίχως εκδίδεται ο Καταστατικός νόμος «Περί Επισκοπών και Επισκόπων και περί του υπό τους Επισκόπους τελούντος κλήρου», έτσι καταργείται η επισκοπή και ιδρύεται η αρχιεπισκοπή Τριφυλίας και Ολυμπίας. Με το Βασιλικό Διάταγμα τις 11 Ιουλίου 1856 καθορίστηκαν οι έδρες των επισκοπών, και τοιουτοτρόπως έδρα της επισκοπή Τριφυλίας και Ολυμπίας ορίζεται η πόλη της Κυπαρισσίας.

Σ’ αυτό το σύντομο πόνημα, προσπάθησα να καταγράψω τους Ηλείους ιερωμένους που εντόπισα, οι ποίοι υπηρετούσαν στην Ηλεία, αλλά ακόμη και ποιοι ιερωμένοι από άλλες περιοχές εκτός Ηλείας πρόσφεραν στον αγώνα του 1821, πολεμώντας για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Υπηρέτριες, η απαρχή του βιολογικού μαρασμού της ορεινής Ηλείας

Γράφει: ο Κώστα Παπαντωνόπουλου Οκτώβρης 2020

«Δουλικά των Αθηνών» αποκαλούσαν τα κορίτσια, που από τη δεκαετία του πενήντα μέχρι και το εβδομήντα εργάζονταν σε αθηναϊκά σπίτια ως οικιακές βοηθοί. Στο Αντρώνι τις έλεγαν «υπηρέτριες».

Σε φιλική κουβέντα πριν χρόνια για τα κορίτσια – υπηρέτριες του χωριού μας, μιλούσαμε για τις "μαύρες μέρες" και τις περιπέτειες που πέρασαν γνωστές μας κοπέλες στο "άνθος" της εφηβείας τους. Υποσχεθήκαμε τότε να γράψουμε μερικές γραμμές για το παραπάνω θέμα όχι να υποτιμήσουμε το επάγγελμα αλλά περισσότερο να τιμήσουμε τις πρωταγωνίστριες αλλά και να αναδείξουμε έναν από τους λόγους που ερήμωσαν τα χωριά μας.

Το επάγγελμα της υπηρέτριας έρχεται από πολύ παλιά. Την εποχή της τουρκοκρατίας, κορίτσια από τα νησιά του Αιγαίου αλλά και από αλλού πηγαίνουν στην Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη να εργαστούν ως υπηρέτριες και τροφοί. Στην Αθήνα, στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους η πρόσληψη της υπηρέτριας αποτελούσε σημείο διάκρισης των πλουσίων έναντι των υπόλοιπων κοινωνικών στρωμάτων.

Στο Αντρώνι έχουμε αναφορές ότι από πολύ παλιά σε ορισμένες οικογένειες υπήρχαν κοπέλες που βοηθούσαν στο νοικοκυριό του σπιτιού. Στου Νικολετόπουλου το σπίτι, έχουμε φωτογραφίσει το κουδούνι που ενωνόταν με σύρμα από μακριά όπου η νοικοκυρά ειδοποιούσε την υπηρέτρια να προσέλθει.

Η καρυδιά της καρδιάς μας..., πεθαίνει!

Πόσες γενιές στον ίσκιο σου να δροσιστούν καθήσαν

κι αχνάρια από το διάβα τους στη ρίζα σου αφήσαν

και τ’ όνομά τους φεύγοντας στη φλούδα σου σκαλίσαν.

Δεν την λυγίζαν οι καιροί, βοριάδες, πάγοι, χιόνια,

να ρίχνει τον ίσκιο της παχύ τα λαύρα μεσημέρια.

Άπλωνε κι όλο ψήλωνε, να φτάσει ως τα αστέρια,

άθλιοι την επλήγωσαν θελαν να την ξεράνουν

και στον κορμό της βάλανε φωτιά να την πεθάνουν.

Τον φετινό φθινόπωρο τα φύλλα της θα ρίξει

μα την ερχόμενη άνοιξη δεν θα ξανά καρπίσει^[1]

Θα ήταν παρήγορο να λέγαμε ότι η καρυδιά της γειτονιάς μας ήταν «Θύμα» της κακοκαιρίας και όχι κακόβουλης πράξης με ίχνη πρόσφατου εμπρησμού που έγινε βέβαια με την βοήθεια διαφόρων εύφλεκτων υλικών με σκοπό τον «αργό θάνατο» του δένδρου.

Λέμε «της γειτονιάς μας» και το εννοούμε διότι πριν αρκετά χρόνια είχαμε κάνει πρόταση να μείνει ελεύθερος ο χώρος (πλατεία) μαζί και η καρυδιά αλλά κάποιοι τότε (για δικούς τους λόγους) δεν δεχτήκαν.

Το περήφανο αυτό δέντρο έστεκε εκεί για αιώνες σαν «μνημείο της φύσης» που κάτω από τον ίσκιο του ξεκουράστηκαν, ερωτεύτηκαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, έκλαψαν και δροσίστηκαν γενιές ανθρώπων.

Ο τελευταίος παραδοσιακός γάμος που έγινε στον ίσκιο της με προικιά, βάγια και προσκεφαλάδες, ήταν της αείμνηστης Νικολίτσας του Ρεντίφη.

Γέφυρες τύπου «Belley» στην Ηλεία

Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

Στην Ηλεία έχουμε δύο ενεργές γέφυρες τύπου Μπέλεϋ.

Η μία βρίσκεται στον ποταμό Ερύμανθο, στην Ελαία[1] που συνδέει την Ηλεία με την Αρκαδία μεταξύ των χωριών Νεμούτα Ηλείας και Χώρα Γορτυνίας Αρκαδίας.

Κατασκευάσθηκε από τον Ε.Σ. το 1961 ύστερα από ενέργειες του Νεμουτιάνου αρχηγού ΓΕΣ Π. Σακελλαρίου.