Τον μήνα Μάϊο που άνθιζαν οι ασφάκες στην Πηνεία τα παιδιά τρέχαμε στις ασφάκες που είχαν ανθίσει, και αφαιρούσαμε τα λουλούδια, τα ελέγχαμε μήπως είχαν κανένα ζουζούνι μέσα και μετά ρουφούσαμε το μέλι (νέκταρ), που είχε μέσα. Επειδή το άνθος της ασφάκας είναι μακρύ δεν χωρούν μέσα οι μέλισσες, ούτε φθάνουν στο κάτω μέρος του άνθους να πάρουν το νέκταρ, διότι η προβοσκίδα τους είναι μικρή.
Πολλές φορές κόβαμε ασφακοκέφαλα που ήσαν πλήρως ανθισμένα και τα παίρναμε μαζί μας τα ρουφάμε και στον δρόμο.
Το μέλι της ασφάκας είναι λεπτοκρύσταλλο, διαυγές υποκίτρινο με πολύ ωραίο άρωμα και θεωρείται πολύ καλής ποιότητος. Οι μελισσοκόμοι λένε ότι αν οι μέλισσες έφθαναν να ρουφήξουν το νέκταρ της ασφάκας, θα ήσαν ευτυχείς, διότι έχει αρκετό και η ασφάκα ευδοκιμεί σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα.
Ένα χαρακτηριστικό του είναι οι φαρμακευτικές ιδιότητες, γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, που έφτιαχναν τα γιατροσόφια μαζί με άλλα φυτά. Μάλιστα λέγεται ότι εκκρίνει μία αντιοξειδωτική ουσία, η οποία βοηθά και είναι αντίθετη στη κυτταρική γήρανση.