Γράφει, ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
«Προσωπική εργασία» λέγαμε την υποχρεωτική κατά κάποιον τρόπο εργασία που προσέφεραν οι ενήλικες άρρενες από την αρχαιότητα μέχρι και την προβιομηχανική περίοδο, ανάλογα με τις ανάγκες που δημιουργούνταν σε κάθε κοινότητα.
Η προσωπική εργασία είναι αποτέλεσμα κοινής συναίνεσης, μια «μετά χαράς» προσφορά για έργα «κοινής ωφελείας», στον κύκλο του χωριού, που συχνά κινείται εκ των κάτω, αυθόρμητα.
Με τον τρόπο αυτό οι χωριανοί με προσωπική και χειρωνακτική εργασία και με απλά εργαλεία κατασκεύαζαν σημαντικά και απαραίτητα έργα στην περιφέρειά τους, χωρίς τη συνδρομή της πολιτείας που έως και το 1970 ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Ο πρόεδρος της Κοινότητας, μαζί με το Κοινοτικό Συμβούλιο, και ύστερα από συζητήσεις στα μαγαζιά με τους χωριανούς κατέστρωνε το πρόγραμμα για τα υπό εκτέλεση έργα. Καμιά φορά γίνονταν και γενικές συνελεύσεις που λάμβανε μέρος όλο το χωριό. Ν. : 3427/1909 περί οδοποιίας που ήταν υποχρεωτική η αμισθί εργασία των πολιτών ηλικίας 18 έως 65 ετών για την κατασκευή δημοτικών και επαρχιακών δρόμων.
Τα έργα που προγραμματίζονταν ήταν συνήθως: η κατασκευή ή η βελτίωση δρόμων κοινοτικών ή αγροτικών, κατασκευή δεξαμενών, γεφυριών, αρδευτικά έργα, βρύσες, αλώνια, ανέγερση εκκλησιών, σχολείων κ.ά.
Αναλογα με τις απαιτήσεις του κάθε έργου ο κάθε ένας έφερε και το ανάλογο εργαλείο όπως σκαπτικά, εργαλεία κτίστη, εξόρυξης πέτρας και για μεταφορά υλικών τα υποζύγια τους.