Featured Articles

Λάμπης Μπίκος του Κωστούλια 1940 - 2018

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 12 Νοεμβρίου 2018

Έφυγε σήμερα Δευτέρα 12.11.2018 ο Χαράλαμπος Μπίκος του Κωνσταντίνου (Κωστούλια) και της Πούλιας που γεννήθηκε πριν 78 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Τρίτη στις 12.00 στη γενέτειρά του.

Στην σύζυγό του Νικολίτσα, στα παιδιά του Καλλιόπη, Κώστα, Χρήστο, Παναγιώτη, Βασιλική (Βάσω), Δημήτρη, Ιωάννα (Γιάννα) και σε όλους τους συγγενείς του, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Η πληροφόρηση προέρχεται από τον φίλο της σελίδας Γεώργιο Μαρκόπουλο που άκουσε την καμπάνα από τις Χαραγές και πριν προλάβει να σταματήσει, εμείς σας είχαμε ήδη ενημερώσει για το θλιβερό μαντάτο.

Ο Λάμπης ήταν μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία του χωριού μας.

Μαζί με τη αγαπημένη σύζυγό του την Νικολίτσα (του Χρήστου του Φουσκοπόδαρου), έκαναν επτά παιδιά και ο μεγάλος τους αγώνας ήταν να τα βγάλουν άξια στην κοινωνία.

Τον θυμόμαστε όταν ντύθηκε αγροφύλακας με τη στολάρα του, τις επωμίδες, τα μεγάλα τσεπάκια, τα ασημένια κουμπιά και την καπελαδούρα του να πηγαινοέρχεται καμαρωτός από τα Γιαννακαίικα ως την πλατεία, πάνω - κάτω..

Ο Λάμπης όπως θα δείτε και στα παρακάτω βίντεο συμμετείχε σχεδόν πάντα στις εκδηλώσεις του χωριού μας.

 Οι φωτογραφίες είναι δικές μας και του Κώστα Μπίκου που ευγενικά μας τις παραχώρησε και τον ευχαριστούμε.

Κώστας Παπαντωνόπουλος 

Τα Διαμάντια και τα Ρετάλια

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 10 Νοεμβρίου 2018

Τούτο το καλοκαιράκι του 2018 όπως κάθε χρόνο το περάσαμε στην πλατεία του χωριού μας. Είχαμε για συντροφιά μας σχεδόν όλο το διάστημα έναν πολύ καλό μας φίλο, τον κυρ Νίκο τον Λαμπαδά (Τσάμπαλη), που μας βοήθησε τόσο πολύ (στο έργο μας) και τον ευχαριστούμε και από δω δημόσια.

Γνωρίζετε, όσοι βέβαια μας συναντήσατε εκεί κάτω, ότι το κυρίαρχο έργο μας ήταν να συλλέξουμε πληροφορίες γύρω από τα σόγια του χωριού μας.

Ο κυρ Νίκος, καθότι πανέξυπνος διηύθυνε με μαεστρία τη συζήτηση και την καθοδηγούσε εκεί που εμείς μπορούσαμε να εκμαιεύσουμε ανέκδοτα στοιχεία.

Επίσης με τη βοήθεια του, μπήκαμε και σε ένα σπίτι στο Λαζουπάλι. Στο σπίτι αυτό μας υποδέχτηκαν αξιολάτρευτοι οικοδεσπότες, συγχωριανοί, με υψηλό το αίσθημα της φιλοξενίας.

Αφού μας προσέφεραν όλα τα κόσμου τα καλούδια, στο τέλος μας επέτρεψαν να φωτογραφήσουμε αυτά τα όμορφα χειροποίητα αριστουργήματα, τον κορνιζοκαθρέφτη και το μαξιλάρι που αποτελούν ιστορικό και λαογραφικό κομμάτι της ορεινής Ηλείας.

Λόγω και της ιδιότητας που αυτοβούλως αποκτήσαμε, οι πόρτες του χωριού μας είναι ανοιχτές «…και τα σκυλιά δεμένα».

Είναι αμέριστη η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη που μας δείχνουν οι άνθρωποι εδώ, αλλά και στα πέριξ της υπόλοιπης ορεινής Ηλείας.

Η εμπιστοσύνη δεν ήλθε μόνη της, αποκτήθηκε με κόπο, σκληρή δουλειά και πολύ μεράκι που είχε ως αντίκρισμα την προβολή των χωριών μας.

Αρχικά, όλοι ήταν κουμπωμένοι, αλλά σιγά σιγά κάποιοι ρώταγαν, άλλοι έβλεπαν, σε κάποιους έλεγαν και έτσι το κλίμα άλλαζε και γινόταν ευνοϊκότερο.

Το αποκορύφωμα ήταν η προβολή της ταινίας πριν λίγα χρόνια. Εκεί θα θυμάστε, έπεσε πολύ κλάμα, αλλά ήταν καθοριστικό και σχεδόν όλοι πείστηκαν, όλοι εκτός από κάτι «αλλήθωρα» που λέει και ένας φίλος μας. Ευελπιστούμε σιγά-σιγά να τους κερδίσουμε και αυτούς.

Το 2007 είχαμε κάνει μια επίσκεψή στη Θεσσαλονίκη, με συντροφιά τον Δημητράκη τον Ζαχαρόπουλο που ζούσε εκεί. Η επίσκεψη μας είχε ως σκοπό να γνωρίσουμε και να πάρουμε φωτογραφίες από μια γηραιά κυρία, που είχε παντρευτεί συγχωριανό μας.

Η κυρία αυτή είχε ζήσει λίγα χρόνια στο Αντρώνι και όπως διαπιστώσαμε το νοσταλγούσε πολύ.

Ο γιος της, είχε εκτυπώσει τις ιστορικές μας αναρτήσεις, αυτές που έκαναν λόγο για το χωριό και όταν την αντικρίσαμε μας τις έδειξε και στη συνέχεια τις κρατούσε σφιχτά στο στήθος της και δάκρυζε. Πραγματικά ζήσαμε εκεί συγκινητικές αλλά και υπέροχες στιγμές.

Το ίδιο όμως διάστημα, είχαμε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από έναν απίστευτο τύπο, υποτίθεται «μορφωμένο» για τα δεδομένα του χωριού μας.

Ήταν ένα πρωινό στο γεμάτο κόσμο καφενείο του Τρικόκη! Έζηγε και ο Θανάσης και πολύ άλλοι που μας λάκισαν.

Του ζητήσαμε λοιπόν να μας εμπιστευτεί φωτογραφίες και έγγραφα που αφορούσαν το χωριό μας. Η αντίδρασή αυτού του περίεργου τύπου ήταν να μας πει το παρακάτω απίστευτο.

-Δεν τα πετάω καλύτερα στο μπουντρούμι?

Η απάντησή του μας εξέπληξε και συγχρόνως μας ξένισε!

Δεν περιμέναμε ένας άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιεργημένος, να δίνει μεγαλύτερη αξία στο «μπουντρούμι», από το να συμβάλει και ο ίδιος στην προσπάθειά μας να μείνει ζωντανή η ιστορία του τόπου μας.

Προτιμούσε να πετάξει παλιές φωτογραφίες, ενθύμια, τη μαγεία μιας άλλης εποχής, από το να μας τις παραχωρήσει, ώστε να διοχετευτούν στις επόμενες γενιές ως κειμήλια αυτού του τόπου!

Έτσι δεν γίνεται ιστορία, έτσι στερείς, καταστρέφεις, πετάς στα σκουπίδια την ίδια σου την ιστορία, την ιστορία της ζωή σου!

Όσο και να προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε τις σκέψεις και τις προθέσεις του.

Οι σχέσεις μας πριν από αυτό το θλιβερό επεισόδιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν διαχρονικά άριστες. Στεκόμαστε μόνον, στην κατάρα της ζήλιας στο να ήθελε ο ίδιος να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα ή κάποιος άλλος δικός του και εμείς τον «φρενάραμε».

Του απαντάμε λοιπόν από δω, περαστικά του, ο δρόμος είναι πάλι ανοιχτός και πολύ ευχαρίστως να έλθει να μας απαλλάξει. Εμείς θα του είμαστε από κοντά δίπλα του, πρόθυμοι σε αντίθεση με τον ίδιο, να συνδράμουμε, εάν βέβαια το επιθυμεί.

Παρ´ όλη τη διαφορά ηλικίας δε διστάσαμε να τον επιπλήξουμε πάντα σε πολιτισμένο επίπεδο.

«Έβαλε την ουρά στα σκέλια», όπου φύγει – φύγει και δεν ξαναεμφανίστηκε μπροστά μας. Αυτό το καλοκαίρι όμως ύστερα από πολλά χρόνια, παρουσιάστηκε παραδίπλα μας, είδε ότι τα θέματα που συζητούσαμε τον ενδιέφεραν, είχε άποψη, έριχνε και μπηχτές, αλλά τον αγνοήσαμε πλήρως, «δώσαμε τόπο στην οργή» που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, δεν επιθυμούσαμε να επανέλθουμε στα παλιά.

Εδώ ταιριάζει σαν γάντι η παροιμία, «για χάρη του βασιλικού ποτίζεται και ο δυόσμος» και δεν θα τον «κράξουμε» ούτε θα τον «στολίσουμε» δημόσια, όχι γιατί διστάζουμε ,αλλά για να μην ενοχλήσουμε τον περίγυρό του που μας είναι συμπαθής.

Όσοι μας γνωρίζετε ξέρετε ότι δεν δίνουμε σημασία στις κακοήθειες, ούτε αποζητάμε επιβεβαίωση, απλά το αναφέρουμε για κάποιους που νομίζουν ότι όλα εδώ είναι ρόδινα και στρωμένα με ροδοπέταλα.

Κώστας Παπαντωνόπουλος Νοέμβρης 2018

Της κόρης, μοιρολόγια

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 06 Νοεμβρίου 2018

Αναμνηστική φωτογραφία από κηδεία ανύπαντρης νέας  στο Σκουροχώρι, αρχές εικοστού αιώνα

Της Λυγερής και του Χάρου
Η Ευγενούλα η μοσκονιά κ' η μικροπαντρεμένη
εβγήκε κ' επαινεύτηκε πως Χάρο δε φοβάται,
γιατί ειν' τα σπίτια της ψηλά, κι' ο άντρας της παλληκάρι,
γιατί έχει τους εννιά αδερφούς, τους καστροπολεμίταις,
π' όλα τα κάστρα πολεμούν κ' οι χώραις παραδίνουν.
Κι' ο Χάρος όπου τ' άκουσε, πολύ του βαρυφάνη.
Μαύρο πουλί νεγίνηκε, σαν άγριο χελιδόνι,
εβγήκε κ' εσαϊττεψε τη μοναχή την κόρη
μέσ' 'ς το λιανό το δάχτυλο που χε την αρραβώνα.

Κ' εμπαινοβγαίνουν οι γιατροί και γιατρεμό δε βρίσκουν,
κ' εμπαινοβγαίνει η μάννα της με τα μαλλιά λυμένα.
"Τί έχεις, μαννούλα μου, και κλαις, τι έχεις κι' αναστενάζεις;
-Πεθαίνεις, Ευγενούλα μου, και τι μου παραγγέλνεις;
-Σ' αφήνω, μάννα, το έχε γεια και ντύσε με σα νύφη,
κι' όταν θα σόρθη ο Κωνσταντής να μη μου τον πικράνης,
μόν' στρώσ' του γιόμα να γευτή και δείπνο να δειπνήση,
κι' άπλωσε μεσ' 'ς την τσέπη μου και πάρε το κλειδί μου,
και βγάλ' τον αρραβώνα του και τα χαρίσματα του,
και δώσ ' του τα του Κωσταντή, αλλού ν' αρραβωνίση,
ωσάν κ' εγώ παντρεύομαι, παίρνω το Χάρο άντρα."

Περισσότερα...

Ο κορνιζοκαθρέφτης και η μπόλια

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 04 Νοεμβρίου 2018

Μια εικόνα χίλιες και όχι μόνο λέξεις, αλλά αρκετές σελίδες θα μπορούσαμε να γράψουμε με αυτά τα σεμνά και όμορφα κορίτσια που ίσως να είναι και τα πρώτα που αντίκρυσαμε στη ζωή μας.
Αγνοούσαμε τότε ποιες ήταν οι ωραίες κυρίες ζωγραφισμένες στον κορνιζοκαθρέφτη. Κάποιοι λέγανε πως ήταν οι κόρες της Αγίας Σοφίας, η Ελπίδα, η Αγάπη και η Πίστη.
Άλλοι πάλι ότι ήταν οι τρεις Χάριτες, οι θεές της γοητείας, της ομορφιάς, της φύσης, της ανθρώπινης δημιουργικότητας και της γονιμότητας.
Ως Χάριτες αναφέρονται ακόμη και η Αγλαΐα η νεότερη, η Ευφροσύνη και η Θάλεια, αλλά ορισμένες φορές αναφέρονται και άλλες, όπως οι Αυξώ, η Χάρις, η Ηγεμόνη, η Φαένα και η Πασιθέα.
Μια γλυκιά καλημέρα που μας υποδεχόταν σε κάθε είσοδο, σε κάθε σπίτι, τα δικά μας τα χρόνια, τα φτωχικά, τα όμορφα χρόνια!
Ο γνωστός σε όλους μας κορνιζοκαθρέφτης που κοσμούσε σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού μας, όπου η κάθε νοικοκυρά κρέμαγε την χρυσοκέντητη πετσέτα της. Στον καθρέφτη έγραφε καλημέρα, αλλά δεν είχε καμία σημασία για τις νοικοκυρές τι έγραφε, αφού σχεδόν καμία δεν γνώριζε ανάγνωση.
Η κορνίζα εκεί ακούνητη τόσα χρόνια, να βλέπει τις χαρές και τις λύπες, να ακούει τους καημούς του σπιτιού, να προυπαντίζει τους επισκέπτες και να γνωρίζει όλα τα νέα του χωριού.
Η κρεμασμένη κεντητή πετσέτα συμβολίζει και αυτή μια άλλη εποχή, με την κάθε νέα νοικοκυρά να δουλεύει ακατάπαυστα.
Το κέντημα είναι γλέντημα,
η ρόκα είναι συριάνι,
κι αυτός ο δόλιος αργαλειός
είναι σκλαβιά μεγάλη.
Το κέντημα εδώ στην πετσέτα, μας παρουσιάζει μια πρωινή εικόνα στη φύση με ένα ζευγάρι τσαλαπετεινούς να στέκονται πάνω στο κλαράκι, όπου το αρσενικό με το ερωτικό κελάηδισμά του καλεί το θηλυκό για να τραγουδήσουν μαζί και να υποδεχτούν την καινούρια μέρα.
Έντονοι οι χρωματικοί τόνοι με όλα τα χρώματα της ίριδας, συντελούσαν στη δημιουργία εύθυμης διάθεσης σε όλα τα μέλη της οικογένειας.
Πόσες και πόσες αναμνήσεις ήλθαν στο μυαλό μας μόλις αντικρίσαμε αυτή την εικόνα με την πετσέτα, με την κορνίζα και την καλημέρα, αφού ύστερα μας μίλαγαν και δεν ακούγαμε. Ήταν εκεί κολλημένο το μυαλό και γλίστραγε γλυκά στις τόσες…αναμνήσεις.
Ο κορνιζοκαθρέφτης με την πετσετοθήκη, υπήρχε σε πολλές παραλλαγές ως προς στο θέμα και ήταν απαραίτητο κομμάτι στις προίκες. Αναφέρεται εξάλλου σε αρκετά προικοσύμφωνα. Τον κρεμούσαν στην είσοδο, στη σάλα αλλά και στην κρεβατοκάμαρα.

Κώστας Παπαντωνόπουλος Νοέμβρης 2018

Διονύσιος (Νιόνιος) Παπαδόπουλος 1945-2018

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 01 Νοεμβρίου 2018

Έφυγε χθες Τετάρτη 31.10.2018 ο Διονύσιος Παπαδόπουλος του Κοσμά (Παπαδόγιαννη) και της Ελβίρας (κόρη του Γιατρού) που γεννήθηκε πριν 73 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του έγινε σήμερα Πέμπτη στο Αγρίνιο
Στην σύζυγό του Διαμάντω, στα παιδιά του Κοσμά, Φώτη, στις αδελφές του Άννα, Θεώνη και σε όλους τους συγγενείς του, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Νιόνιος του Κοσμά έτσι τον αποκαλούσαν στο χωριό μας, ήταν ένας ευχάριστος τύπος κοινωνικός με αστείρευτο χιούμορ. Ήταν ισχυρή προσωπικότητα και όσο ζούσαν οι γονείς του ερχόταν ταχτικά στο χωριό μας.
Τον συναντήσαμε πριν δύο τρία χρόνια στην πλατεία αλλά δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσουμε. Δούλευε στη ΔΕΗ όπου και από εκεί συνταξιοδοτήθηκε.
Ευχαριστούμε την Ελίνα Θεοτοκάτου για τις φωτογραφίες. Η Ελίνα είναι κόρη της Παπαδοπούλου Άννας του Κοσμά (Παπαδόγιαννη)

Αντρώνι: Την πινίξατε την εικόνα των Αγίων Αναργύρων;

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 01 Νοεμβρίου 2018

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες Αργύρηδες του χωριού μας και σε όλου του κόσμου.
Μας ήλθαν μπονόρα, τρία τέσσερα μηνύματα με ευχές για καλό μήνα και χρόνια πολλά για το χωριό μας που γιορτάζει.
Το μυαλό καθαρό όπως ήταν πρωί-πρωί πήρε τόσες στροφές το άτιμο για να μας βασανίσει και η καρδιά μας άρχισε να χτυπά σαν κομπρεσέρ.
Το τι θυμηθήκαμε δεν φαντάζεστε! Μην πάει το μυαλό μακριά, εκεί γύρω από την γιορτή, δίπλα από το σπίτι μας, στο νεκροταφείο, στους Αγίους Αναργύρους.
Ακούστε χωριανοί και κυρίως εσείς οι οσφυοκάμπτες με τις μακρυσταυρίες που φτάνουν ως τα πατώματα. Ξέρω τι λέω, από κάτι τέτοια γεννιούνται λαμόγια.
Ψάχνουμε λοιπόν την παλιά εικόνα των Αγίων Αναργύρων, αυτή τη μεγάλη που κατέβαινε στην πλατεία σαν και σήμερα, να την φωτογραφήσουμε.
Είχαμε διαβάσει τότε, ένα ιστορικό που είχε γράψει ο αείμνηστος φίλος μας Θανάσης Α. Αβραμόπουλος.
Αναφερόταν σε ένα σπάνια αξιοθέατο 400 ως 1000 χρόνων περίπου. Δεν είχε εκτιμηθεί η αξία της.
Ρωτάμε από δω, από κει, παντού, παπάδες, επιτρόπους, καντηλανάφτες, και άλλους σοβαρούς ανθρώπους, όλοι την ήξεραν αλλά κανένας δεν γνώριζε την τύχη της.
Άλλοι έλεγαν είναι στον Άγιο Κωνσταντίνο, άλλοι στους Αγίους Αναργύρους και κάποιοι άλλοι σε πληρωμένη θυρίδα για να μην κλαπεί.
Χωριανοί, η εικόνα πέταξε όπως πέταγε και η εικόνα της Παναγιάς των Νοτενών από το Βελημάχη στη Νοτενά.
Όπως θα καταλάβατε και όσοι μας ξέρετε εμείς δεν θα κρατάγαμε ένα τόσο σοβαρό θέμα για τον εαυτό μας.
Μας ήλθαν στο μυαλό το πρωί και άλλα δύο θέματα, γύρω από αυτά τα αμαρτωλά συμβούλια αλλά θα αναφέρουμε τώρα μόνο το ένα. Αργότερα το άλλο μη σας πέσουν βαριά διότι το τελευταίο που δεν θα αναφέρουμε είναι τόσο σοβαρό και δεν είμαστε σε θέση τώρα να το υποστηρίξουμε και να το αντικρούσουμε, λόγω… και της κατάστασής μας.
Γνωρίζετε, όσοι βέβαια μας παρακολουθείτε εδώ, τη μεγάλη προσπάθεια που κάναμε ώστε να διασωθεί το αρχαίο εκκλησάκι των αγίων Αναργύρων.
Πολύχρονος αγώνας με δημοσιεύματα στον τύπο και δεκάδες έγραφα στο Υπουργείο Πολιτισμού, στις Εφορίες Νεωτέρων μνημείων, στους αρχαιολόγους κλπ. Θα σας παραθέσουμε στο τέλος, ένα μικρό δείγμα σε μερικές συνδέσεις.
Τελικά αφού το υπουργείο δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για τη διάσωσή του, συνεννοηθήκαμε με τους αρχαιολόγους να γίνει μια ήπια αποκατάσταση με την ανοχή των αρχαιολόγων ώστε να σταματήσουμε τη διάβρωση από την υγρασία στο ναό.
Βοηθήσαμε (με την πίεση μας), κυρίως επί δημαρχίας Β. Παπαντώνη να γίνει μια πολύ σοβαρή μελέτη με εξειδικευμένους επιστήμονες που κατά την διάρκεια της έρευνας φωτογραφήσαμε, βιντεοσκοπήσαμε και διαπιστώσαμε ότι κάτω από αυτές τις αγιογραφίες υπήρχαν παλαιότερες.
Αυτά είχαν διαδραματιστεί τότε και το θέμα ήταν στις συζητήσεις, δηλαδή στο πως θα γίνει να διασωθεί το μνημείο.
Πριν λίγα χρόνια κάναμε μια βόλτα στο νεκροταφείο και μας «σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο».
Είχαν κάνει «οι δικοί μας», τέτοιες αυθαίρετες παρεμβάσεις (εξωτερικά του ναού) που αν τους είχαμε καταγγείλει τότε θα πήγαιναν δεμένοι τον κατήφορο, μαζί και ο παπάς.
Να συγχωράν ένα δικό μας πρόσωπο που με το ζόρι μας κράτησε για να μην φρίξει ο κόσμος πάλι και να μην μείνει το χωριό χωρίς παπά.
Ας τα ακούσουν και οι δεσποτάδες αυτά που γνωρίζουμε ότι, μας παρακολουθούν.
Κώστας Παπαντωνόπουλος Νοέμβρης 2018

Συνδέσεις: Ένα Βυζαντινό μνημείο καταρρέει

http://www.antroni.gr/index.php/o-topos-mas/2012-12-06-23-58-15/diafora/246-diafora/kataggelies/1225-ena-vyzantino-mnimeio-katarreei

Ο Ρέπροβος σε καλά χέρια

http://www.antroni.gr/index.php/o-topos-mas/meletes-pnevmatika/dimosieyseis/1207-o-reprovos-se-kala-xeria

«Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ο ΚΥΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ».

http://www.antroni.gr/index.php/o-topos-mas/aksiotheata/arxaiologikoi-xoroi/2008-11-16-20-01-39/690-l-r-56371350