Εισαγωγικό μήνυμα:«Το παρόν ΔΕΝ αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα “ονόματα” και οι καταστάσεις ΔΕΝ είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
Άλλοι τρελαίνονται από τις μυρωδιές της ζωής και της επερχόμενης άνοιξης και άλλοι από τις «μυρωδιές» των εκλογών.
Σαφώς παίρνουμε τη θέση των πρώτων, αλλά οι δεύτεροι είναι αυτοί που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικοινωνίας.
Τους βλέπεις ανήσυχους, κορδωτούς, περιποιημένους να βολτάρουν στους δρόμους των πόλεων, να σταματούν τους δυνάμει ψηφοφόρους τους, να χαμογελάνε με τη βία, να φορούν τελοσπάντων τη μάσκα του οικείου, του διπλανού, αυτού που μιλάει στον λαό.
Μια απέραντη πασαρέλα Ηλεία, όλος ο θίασος επί σκηνής, πρωθυπουργοί νυν και επόμενοι(?), οι διατιθέμενοι προς αγορά και κοινώς ψώνια ή ψωνάρες, ως αγοραίοι, οι νυν εξουσιαστές (Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Περιφερειάρχες, Αντιεριφερειάρχες, Βουλευτές) οι επιδιώκοντες και ανερχόμενοι (με κάθε τρόπο και μέσο και κυρίως έρποντας και γλείφοντας ..) πολιτευτές, υποψήφιοι, νεοσωτήρες, ανακυκλούμενοι ( από βουλευτής δήμαρχος και τούμπαλιν..), λιμάριδες, οι αρθογραφούντες κενολόγοι, οι φάτσες στις εφημερίδες, τα κάθε λογής μούτρα...
Αυτοί που δεν παράγουν τίποτα, με τις πόλεις των δημάρχων μίζερες, άζωες, βουβές, με την Ηλεία των βουλευτών και κυβερνητών στο ναδίρ, στην εσχατιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, χωρίς τίποτα, χωρίς παρόν και μέλλον αλλά με τόσο πλούσιο παρελθόν και είναι, με την κατοίκους να λιγοστεύουν και να γερνάνε ...
Και οι καταστροφείς, τα λιγοτάρια (έως τίποτα), οι ανίκανοι, παλιοί και νέοι,απτόητοι συνεχίζουν και εμφανίζονται παντού,
σε κοπές πιτών (... “αθλούμενοι” στις πιτοδρομίες ), σε βραβεύσεις επιτυχόντων φοιτητών), κόβουν πίτες κι ίδιοι (που να τους κόψει...), σε Δημαρχεία εν όψει αναπτυξιακών συνεδρίων (τάζοντας πράγματα και θάματα για το μέλλον μας - που είναι μαύρο και άραχλο αν δεν βάλουμε μυαλό) και γενικώς παντού υπάρχουν, σαν τις ιώσεις που βρίσκονται σε έξαρση αυτή την περίοδο).
Φορούν την έκφραση και ύφος που πρέπει σε κάθε περίσταση (ξέρουν αυτοί ... άλλωστε και οι απόκριες που ήρθαν χρειάζονται και το ανάλογο μασκάρεμα),
το χαμόγελο στις χαρμόσυνες συνάξεις,
την θλίψη στις θλιβερές,
το οραματικό (αυτό με το χαμένο βλέμμα που κοιτά στο μέλλον ..μάλλον στην καρέκλα που επιδιώκουν να στρογγυλοκαθόσουν),