Το παλιό καιρό λέγανε, ότι αντάμα με τους ανθρώπους, ζούσανε και πολλά στοιχειά. Εκεί από κάτου από το Κακοτάρι στο Τσερεγκούνι, λέγανε παλιά ότι ήτανε ένα μεγάλο στοιχειό και φύλαγε μέσα σε μια μεγάλη δέση κάτου στο λαγκάδι, κοντά στην δέση του μύλου του Χρυσικού. Όποιος από τους ανθρώπους δεν έκανε καλά πράματα, τόνε παίρνανε ή τόνε τρώγανε τα στοιχειά του τόπου του.
Παλιά κοντά στη δέση ήτανε και μια βαθιά σπηλιά, σκοτεινή. Μέσα λέγανε οι παλαιοί πως ζούσε ένας Αράπης με μια Νεράϊδα. Στο βάθος της σπηλιάς λέγανε ότι ήτανε κρυμμένα πολλά χρυσαφικά και χρυσά λεφτά και τα φύλαγε ο γίγαντας ο Αράπης. Τα λεφτά τα βράδια γινόσαντε πρόβατα και σκαρίζανε κάτου στο Τσερεγκούνι για να νυχτοβοσκήσουνε και τα φύλαγε από μακριά η Νεράϊδα. Ο Αράπης καθότανε στη σπηλιά και φύλαγε τα χρυσαφικά μην πάνε και του τα αρπάξουνε. Αν πέρναγε κάποιος που δεν ήξερε και σαλάχαγε τα πρόβατα, η Νεράϊδα του έπαιρνε την μιλιά.
Μια μέρα στις αρχές του Αυγούστου τότενες που είναι τα δρίματα, η Νεράϊδα, η Άρνη όπως την λέγανε, άφηκε την σπηλιά και πήγε στο Νεραϊδόβουνο μέσα στην φεγγαράδα να βρει και τις άλλες Νεράϊδες που είχανε σύναξη και να κουβεντιάσουνε.*
Εκείνη τη βραδιά τα πρόβατα μείνανε μπέσικα και βρήκανε την ευκαιρία οι κλέφτες και αρπάξανε όσα μπορέσανε και τραβήξανε κατά την Κάπελη. Όταν βγήκανε απάνου στο ξάγναντιο, τα πρόβατα αρχίσανε να χάνουνται από τα μάτια των κλεφτών. Τότε εκείνοι καταλάβανε ότι δεν ήσαντε πρόβατα, αλλά ήσαντε αερικά και από την τρομάρα τους, τα παρατήσανε και όπου φύγει- φύγει.
Την κονταυγή τα πρόβατα ματαγυρίσανε στην μεριά τους και πριν χαράξει η μέρα γίνανε πάλι λεφτά και πήγανε στην σπηλιά πρού γυρίσει η Νεράϊδα. Η Άρνη όταν γύρισε την κονταυγή δεν βρήκε τα πρόβατα στη μεριά που τα βόσκαγε και απολύθηκε μέσα τους λόγγους και στο ποτάμι να τα βρει να τα μάσει και να τα πάει πίοσω στην σπηλιά που φύλαγε ο Αράπης. Όμως πήρε η μέρα και δεν μπορούσε να γυρίζει και πρου βγει ο ήλιος ματαγύρισε στην σπηλιά στεναχωρημένη. Ο Αράπης την μάλωσε και της είπε να φύγει. Η Νεράϊδα αρνήθηκε και ο αράπης την πίνηξε μέσα στην λίμνα.
Την άλλη μέρα, βουΐζανε τα αυτιά του, σαν να γύρναγε τρανό μελίσσι γύρω από το κεφάλι του. Δεν μπόργιε ο μαύρος να ησυχάσει διόλου. Και αποφάσισε και πήρε όσα χρυσαφικά μπορούσε, τα δε λεφτά τα έριξε την νύχτα μέσα στην λίμνα να πινηγούνε. Την άλλη μέρα έφυγε και πήγε στο Μισίρι.
Λένε ότι μετά από κάμποσα χρόνια, πήγανε κάτι άνθρωποι και ψάξανε για τα λεφτά, μέσα στην σπηλιά και βρήκανε ούλο κάρβουνα. Μερικοί λένε ότι υπάρχουνε ακόμη τα λεφτά, αλλά και ο Αράπης κρυμένος βαθιά μέσα στη σπηλιά, που είναι από πίσω από την λίμνα. Άλλοι λένε ότι στοίχειωσε ο Αράπης και όποιος μπει μέσα στη σπηλιά τον τραβάει κάτου από τα νερά της λίμνας και τον τρώει.
*Κάθε μια φορά τον χρόνο όταν έχουμε τις δρίμες, οι Νεράϊδες κάνουν μια μεγάλη σύναξη στο Νεραϊδόβουνο και μιλάνε για τα δικά τους χωρίς ν’ ακούγονται από τους ανθρώπους. Λένε ότι άμα βρεθεί κοντά άνθρωπος του παίρνουνε την μιλιά και μένει μουγγός για ούλη του την ζωή. Μόνο λένε ότι τα αηδόνια ξέρουνε να κουβεντιάζουνε με τις Νεράϊδες, γι’ αυτό τα αηδόνια κελαηδάνε ούλη την νύχτα, κουβεντιάζουνε με τις αδερφές τους, τις Νεράϊδες.
(Υπάρχει μια παράδοση που λέει πως η Νεράϊδα έγινε αηδόνι).
Σημειώσεις:
Άρνη = Όνομα των Νεράϊδων, δόθηκε, στις Νεράϊδες επειδή νεαρές κοπέλες, αρνήθηκαν τα εγκόσμια και κατάφυγαν στην ερημιά των ποταμών και των δασών.
Αραπολίμνα = Μικρή λίμνη στον Πηνειό κάτω από το μοναστήρι της Νοτενάς.
Δρίμες = Οι δρίμες μερικές γρουσούζικες και κακότυχες ημέρες του χρόνου, που τις λέμε αποφράδες. Αυτές τις ημέρες οι άνθρωποι πρέπει να τις διαφυλάξουν για να μην πάθουν κανένα κακό, είτε αυτοί οι ίδιοι είτε η οικογένειά τους αλλά ακόμη και τα ζωντανά και τα σιτηρά τους. Για τούτο τον λόγο αυτές τις ημέρες που είναι οι δρίμες οι παλιοί έμεναν στα σπίτια τους, (φυλάγονταν) και δεν πήγαιναν σε καμιά δουλειά, που μπορούσε να γίνει άλλες ημέρες.
Κατά τις ημέρες που λέγονται δρίμες ή είναι τα δρίματα, λένε ότι παρουσιάζονται διάφορα δαιμονικά, φαντάσματα, διάβολοι, σηκώνονται πεθαμένοι άνθρωποι και όταν πάνε εκτός του σπιτιού παρουσιάζονται μπροστά τους και τους κάνουν μεγάλο κακό. Μερικοί λένε ότι όσοι πήγαν αυτές τις ημέρες για δουλειά γύρισαν με σπασμένο κάποιο άκρο, φιδοφαγωμένοι, να πέσουν από τα ζώα τους, να κοπούνε με κάτι αιχμηρό, να τους χαλάσουν τα σιτηρά να τους ψοφήσουν τα ζωντανά, ακόμη να χάσουν και την ίδια τους την ζωή.
Τις ημέρες των δριμάτων λέγανε οι παλαιοί ότι ήσαν οι ημέρες των δαιμονικών, των νεράιδων κ.λ.π. που επέλαυναν επάνω στη γη και όποιον έβρισκαν στα χωράφια ξεμοναχιασμένο του έκαναν μεγάλο κακό για αυτό οι ξωμάχοι κατά αυτές τις ημέρες δεν έβγαιναν καθόλου στα χωράφια αλλά προφυλάσσονταν στα σπίτια τους.
Μερικές συμπτώσεις τραυματισμών, φιδοφαγωμάτων και λοιπών ζημιών γινόταν η αφορμή σ’ όσους δεν πίστευαν στα δρίματα από εκεί και στο εξής να παραμένουν στα σπίτια τους και να μην κάνουν καμιά δουλειά.
Οι δρίμες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι τις ημέρες που λεγόταν δρίμες τις φύλαγαν διότι πολλοί πέθαιναν τραυματίζονταν και πάθαιναν και μεγάλες ζημιές.
Όποιος κατά τις ημέρες αυτές πήγαινε στ’ αμπέλι ή στα χωράφια η σοδειά καταστρεφόταν.
Ποιες ημέρες είναι οι δρίμες:
Δρίμες είναι. Όλο το Δωδεκαήμερο από τα Χριστούγεννα μέχρι την Πρωτάγιαση γιατί τότε βγαίνουν οι καλικάντζαροι, όλα τα Σάββατα του μήνα Μάρτη και όλες οι Δευτέρες του Αυγούστου, οι έξι πρώτες ημέρες τ’ Αυγούστου (αυτές που κοιτάνε τα ημερομήνια), οι τρεις πρώτες και οι τρεις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου τις δε τρεις τελευταίες, ημέρες του Μάρτη τις λένε και ημέρες της γριάς. Ο λαός κατά τις ημέρες των δριμάτων λέει τις φράσεις που μπορεί να είναι και παροιμιώδης:
«Του Μαρτίου οι δρίμες στα ξύλα κι’ Αυγούστου στις κλωνές».
«Κατά τα δρίματα και τα κρίματα».
«Οι δρίμες αφήνουν θύμησες».
«Φύλαγε τα δρίματα να σε φυλάξει ο Θεός».
Μισίρι = Η Αίγυπτος.
Τσερεγκούνι = Εγκατελλειμένος οικισμός, δίπλα στο ποτάμι κάτω από το χωριό Κακοτάρι.
Χρυσικού Μύλος = Νερόμυλος της Μονής Νοτενών, πήρε τ’ όνομα από κάποιον Νικολετόπουλο ή Χρυσικό.
Μια άλλη προσέγγιση... από τον Ανδρέα Μπενέτση στο fb:
Η Λίμνη της σωτηρίας Αραπόλιμνα ...διαβάστε γιατί ....
Η παράδοση για την ονομασία της Αραπόλιμνας λέει ότι:
Επί τουρκοκρατίας ζούσε ένας μελαψός Τούρκος που τον αποκαλούσαν οι ντόπιοι Αράπη όχι μόνο λόγω του χρώματος, κυρίως λόγω του κακού του χαρακτήρα, που τον διέκρινε η σκληρότητα και η απληστία του.
Ο αράπης λοιπόν πήγε στο φαράγγι του ποταμού Πηνειού .Στην περιοχή του χωριού της Αγίας Τριάδας .που βρίσκεται το φαράγγι ,ανάμεσα στο δάσος της κάπελης και του όρους Ερύμανθου (Ιερή Μονή Παναγίας Νοτενάς)για να μαζέψει το μέλι από τα βράχια σε μια σπηλιά του πολύ ψηλού φαραγγιού. Δέθηκε με ένα σχοινί από μια δάφνη πελώρια (βαγιά) και κρεμάστηκε στο κενό για να μπορεί να τρυγήσει το μελίσσι..Άρχισε να παίρνει το αγνό, φυσικό και παρθένο μέλι αλλά ήταν μεγάλη η ποσότητα. λόγω της δυσκολίας του σημείου ,δεν μπορούσε να τρυγηθεί εύκολα. Αυτός μάζευε... μάζευε αρκετή ώρα, η κούραση ήταν μεγάλη αλλά η πλεονεξία του δεν τον σταμάταγε....Τότε ακούστηκε μια φωνή ΦΤΑΝΕΙ ΑΡΑΠΗ ...
Γύρισε να δει ποιος του φώναξε αλλά ήταν τέτοια η κούρασή του ,που το μυαλό του θόλωσε ,τον ξεγέλασε το σκοινί που είχε κρεμαστεί ,του φάνηκε για φίδι..
Από το φόβο του γύρισε το μαχαίρι του να σκοτώσει το φίδι της φαντασίας του, με αποτέλεσμα να κόψει το σκοινί που τον κράταγε να πέσει στη λίμνη και να πνιγεί ο αράπης .
Έτσι η λίμνη πήρε το όνομα του αράπη και ονομάστηκε Αραπόλιμνα Η λίμνη που έπνιξε την απληστία του!!
Λίμνη σύμβολο και στις μέρες μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΤΡΥΓΗΜΑ.....
Υ.Γ. ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ Η ΦΩΝΗ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Η ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΑΝΗΚΕ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΝΟΤΕΝΩΝ .
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑΧΕΙ ΦΩΝΗ ΘΕΟΥ Ή ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ
ΦΤΑΝΕΙ ΑΡΑΠΗ.....ΕΠΙΚΑΙΡΟ;;; ΛΙΜΝΗ ΧΩΝΕΥΤΗΡΙ Η ΑΡΑΠΟΛΙΜΝΑ ΛΙΜΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!!!!