Τι σχέση άραγε μπορεί να έχει το Αντρώνι με την Αγκάθα Κρίστι και που να φανταστούμε όταν διαβάζαμε κάποτε εκατοντάδες βίπερ κάτω από τη θάλασσα, ότι θα ασχολούμαστε και σήμερα με τη μεγάλη αυτή κυρία της αστυνομικής λογοτεχνίας!!!
Από 5χρονο τσορομπίλι έψαχνε η αφεντιά μας οτιδήποτε παλιό αντικείμενο καθ´ ότι αδυνατούσαμε να βρούμε καινούριο.
Δεν θα ξεχάσουμε τη χαρά που νιώσαμε όταν βρεθήκαμε στο Κατάκολο, στην Κάστα, πλησίον της «συγχωρεμένης» λίμνης Μουριά. Αλήθεια την θυμάται κανείς τώρα…;
Εκεί είναι ανοιχτό το πέλαγος και το χειμώνα, βρυχάται η θάλασσα και το κύμα είναι μέχρι εκεί πάνου, ξέβραζε διάφορα αντικείμενα από τα ναυάγια και εμείς με τα μικρότερα αδέλφια μας μαζεύαμε όσα μπορούσαμε.
Όταν δεν βρίσκαμε κάτι, πηγαίναμε παραδίπλα, εκεί στα ανεμοκούλουμα[1] που πέταγε τα σκουπίδια ο τότε δήμος Λετρίνων[2]. Έτσι έγραφαν τότε πάνω τους αυτά τα θερία απορριμματοφόρα.
Η σκουριά αυτή, που κολλήσαμε από τα παλιά αντικείμενα, έμεινε πάνω μας ως τώρα και δεν λέει να φύγει ,και όπως βλέπετε έχει κολλήσει σαν βδέλλα, σαν το χούι και δεν θα φύγει ποτέ!
Όταν αργότερα βγήκαμε αγνάντιο στην Αθήνα, είμασταν δεν θα ‘μασταν 15χρονο αμούστακο αγόρι!
Η πρώτη μας επίσκεψη στα αξιοθέατα του Μοναστηρακίου, ήταν με τον μπάρμπα Νιόνιο και μας έμεινε αξέχαστη. Κολλήσαμε εκεί με τα παλιά και αναπολούσαμε το χωριό μας!
Δεν υπήρχε Κυριακή να λείψουμε σχεδόν ποτέ. Και με τα παιδιά μας η βόλτα εκεί ήταν. Κοντά και ακούραστα τα πιτσιρίκια, με τις ώρες να αναμένουν, προκειμένου να πάρουν κάτι. Η Αγγελική να αγοράζει βροχιόλια και σκουλαρίκια και ο Μιχάλης μαχαίρια και σφεντόνες. Τους πέρναγε η ώρα όμορφα και τραγουδοποιούς του δρόμου έβλεπαν και μεγάλη εντύπωση τους έκανε ο Σαμψών, που έσπαγε κοτρώνες στο «ατσάλινο» κεφάλι του. Πόσες γενιές Ελλήνων δε μεγάλωσε με τις επιδείξεις δύναμης ο Γιάννης Κεσκελίδης, ο γνωστός μασίστας Σαμψών[3]!
Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε πριν πολλά χρόνια, ένα πρωινό, γύρω στις έντεκα, στα παλιατζίδικα της πλατείας Αβησσυνίας. Ήταν η καλύτερη ώρα για αγορές, διότι τότε έφταναν τα τρίκυκλα με νέες «σοδιές».
Έχουμε πολλές ιστορίες να σας διηγηθούμε, αλλά και αρκετά βίντεο για το αγαπημένο μας Μοναστηράκι. Είχαμε δημιουργήσει ένα μικρό Μουσείο σε ένα από τα πρώτα σπίτια μας με αντικείμενα από το Γιουσουρούμ. Οι επισκέπτες μας χάζευαν, περισσότερο από μία ώρα με τόσα αντικείμενα παλιάς εποχής που κοσμούσαν το σαλόνι μας.
Εκεί, έσκασε μούρη ένα τρίκυκλο που είχε πάνω καμιά δεκαπενταριά παλιές γραφομηχανές. Άρχισαν τα παζάρια οι έμποροι! Τόσο έδινε ο ένας, τόσα ο άλλος. Πεταγόμαστε και μείς και λέμε στον παλιατζή πόσο θέλεις για τις τρεις παλιές.
-Όλες μαζί τις πουλάω απάντησε, δεν τις τεμαχίζω.
Όλες του λέμε και του δίνουμε τα χρήματα που ζήτησε.
Οι έμποροι παλιατζήδες ήταν έτοιμοι να μας κατασπαράξουν και παράλληλα τα έβαλαν και με τον άνθρωπο που μας τις πούλησε.
Σταματήστε ρε λαμόγια τους είπαμε (και άλλα κοσμητικά επίθετα από κείνα του παζαριού), να ακούσετε, διότι τους περισσότερους τους γνωρίζαμε καλά. Κάποιοι μας είχαν «γδάρει» προκειμένου να αποκτήσουμε αυτό που θέλαμε. Και τώρα τα αφιερώνουμε όλα και την ψυχή μας ακόμη, για να κοσμήσουν το Λαογραφικό μας Μουσείο.
Είπαμε σε δύο πιο νέους να διαλέξουν από μία, με την προϋπόθεση να μας βοηθήσουν να κουβαλήσουμε τις τρεις στο αυτοκίνητο, που ήταν σχετικά μακριά και τις υπόλοιπες τις μοιράσαμε στους άλλους, από μία ή δύο και «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Οι γραφομηχανές αυτές διακοσμούσαν το σαλόνι του σπιτιού μας που ήταν λόγω και των παιδιών μας, κέντρο διερχομένων. Εκεί τις είδε η Αμέρισα η κουμπαρούλα του γιού μας του Μιχάλη και ζήτησε από τον ίδιο μία από αυτές τις γραφομηχανές να συνοδεύσει την Αγκάθα Κρίστι στο ξεκίνημα των εκδόσεων Ψυχογιού.
Οι Εκδόσεις Ψυχογιός θα συγκαταλέγουν πλέον στους συγγραφείς τους ένα από τα θρυλικά ονόματα της αστυνομικής λογοτεχνίας, την Αγκάθα Κρίστι, διάσημη παγκοσμίως για τους εμβληματικούς χαρακτήρες της, Ηρακλή Πουαρό και Μις Μαρπλ. Η Αγκάθα, που έχει τιμηθεί από τη βασίλισσα της Μ. Βρετανίας με τον τίτλο της Dame για την προσφορά της, ανήκει στους δημιουργούς, που διαμόρφωσαν το είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος. Είναι η πιο ευπώλητη συγγραφέας του κόσμου, διαχρονικά, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις.
Προσοχή στον επίλογο:
Για τη χειρονομία μας αυτή, οι Εκδόσεις Ψυχογιός, χωρίς φυσικά να το ζητήσουμε, θα μας φορτώσουν βιβλία για την βιβλιοθήκη Αντρωνίου, αλλά πρωτίστως για την μεγάλη Παιδική Βιβλιοθήκη που ετοιμάζει ο γιός μας στην Αθήνα.
Ο Μιχάλης μετά το επιτυχημένο ντοκιματέρ για το Καπνεργοστάσιο, τη σκηνοθεσία ταινιών και τόσες άλλες δραστηριότητες στο ενεργητικό του, παρ´ όλο το νεαρό της ηλικίας του, ετοιμάζει την πρώτη μεγάλη βιβλιοθήκη στην Αθήνα για τους μικρούς μας φίλους!!!
Θα επανέλθουμε σε αυτό το θέμα λεπτομερώς, σύντομα.
[1] Λόφοι από πολύ ψιλή άμμο που στη συνέχεια έγινε περιοχή δίπλα στη θάλασσα μεταξύ των κοινοτήτων Σκουροχωρίου και Γρανιτσέικων.
[2] Στον ίδιο χώρο που βρίσκεται ο Πύργος σήμερα, τοποθετείται η Αρχαία πόλη Δυσπόντιο. Στα περίχωρα του Πύργου ήταν η αρχαία πόλη Λέτρινα, απ' όπου είχε πάρει και την ονομασία του σαν Δήμος Λετρίνων μέχρι την Δεκαετία του 1980. Η ονομασία της πόλης προέρχεται από τον πύργο που είχε κατασκευάσει, το 1512, στην θέση του Επαρχείου ο Μπέης της ευρύτερης περιοχής Γεώργιος Τσερνωτάς.
[3] Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης, γεννήθηκε στην Καλαμαριά στις 5 Ιουνίου 1929, πιο γνωστός σαν "Σαμψών" είναι παλαίμαχος Έλληνας πρωτοπαλαιστής, και μασίστας.
Προέρχεται από οικογένεια ποντίων οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στο δυναμικό του Πειραϊκού Συνδέσμου, ως αθλητής ελευθέρας πάλης. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, ενώ από τη δεκαετία του '50 ασχολήθηκε με αγώνες επιδείξεως της τεράστιας δύναμής του σε ανοικτούς χώρους (πλατείες, πάρκα κλπ) δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν "λαϊκός ήρωας", ο τελευταίος σήμερα εν ζωή.