Έφυγε σήμερα 19.09.2020 ο δάσκαλος Χαράλαμπος Παπαγιάννης του Σπύρου που γεννήθηκε πριν 75 χρόνια στο Κούμανι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Κυριακή στις 15.00 στην γενέτειρά του.
Στους οικείους του και σε όλους τους Κουμαναίους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, γεννήθηκε στο Κούμανι το 1945. Παρά τα δύσκολα τότε χρόνια, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και έτυχε διετούς μετεκπαίδευσης.
Πρώτο διορίστηκε δάσκαλος σε χωριό της Αμαλιάδας και επί 12 χρόνια υπηρέτησε στη γενέτειρά του το Κούμανι και σε σχολεία της Αχαΐας. Διετέλεσε Προϊστάμενος Γραφείου και Διευθυντής Α’ θμιας Εκπαίδευσης του Νομού Αχαΐας. Στο Κούμανι γνώρισε την σύζυγό του Γεωργία (νηπιαγωγό) που καρπός τους είναι η Κωνσαντίνα και ο Σπύρος, τα παιδιά τους.
Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, ασχολήθηκε ενεργά με το χωριό του και το 2007 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, «Το Κούμανι Ηλείας» μέσω της Ένωσης Κουμανιωτών Ηλείας.
Γράφει επί λέξει, στο εισαγωγικό του βιβλίου:
«Αυτός ο τόπος, αυτή η γη, είναι η πηγή της χαράς και των δακρύων μας. Εκεί πρωτοαντικρίσαμε το φως του ήλιου να ροδίζει από τα αρκαδικά βουνά. Εκεί ακούσαμε το θεσπέσιο θρόισμα των αγέρωχων βελανιδιών. Εκεί είναι οι ρεματιές και οι νεροσυρμές του Τσιγαριού και της Μόλας απ’ όπου η καρτερική μάνα μας κουβάλαγε στην πλάτη το νερό που πίναμε. Εκεί μας φέρνει στον ύπνο και στο ξύπνιο μας η αγέραστη μνήμη μας…»
Συνεχίζει με τον πρόλογο, την Θέση και τα όρια του χωριού του, την μυθολογία, μιλάει για την Φολόη και τους Κενταύρους, για την ιστορία με αναφορά σε όλες τις περιόδους, για τον Αρχαίο Λασιώνα και την Τουρκοκρατία. Γράφει για τους Τουρκαλβανούς του Λάλα, για το «Κούμανι και Αντρώνι» και την απελευθέρωση. Για τους δήμους και τις κοινότητες και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο. Για την κατοικία και τις ασχολίες των κατοίκων, τις καλλιέργειες, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία, την τυροκομία, τον κούρο, την χοιροτροφία και την δενδροκαλλιέργεια. Γράφει ακόμη για τα επαγγέλματα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην τοπική οικονομία. Μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνει στην κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, στο γάμο, στις γιορτές, στην μετανάστευση, την διατροφή και τους συλλόγους. Συνεχίζει με την εκπαίδευση, το λεξικό, τις βιογραφίες και τελειώνει με κάποιες ανέκδοτες ιστορίες, μία εξ αυτών, «Ο μαύρο-Ζέρος» την είχαμε αναδημοσιεύσει στην ιστοσελίδα www.antroni.gr
Το 2010 εκδίδει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: «Κουμανιώτικες Ανέκδοτες Ιστορίες».
Με λιτή και ευχάριστη αφήγηση, "ξετυλίγει" και εδώ διάφορες ιστορίες που κατέγραψε, κυρίως με πρόσωπα από το Κούμανι όπως κάποια γνωστά μας, τον Σωκράτη, τον Νικέα, τον Γληγόρη, τον Μπούκη αλλά και για τους δικούς μας, τον Νίκο τον Τσαπή και τον παπα-Ντίνο Καλαμάρηαπό το Αντρώνι.
Τέλος, το πόνημα συνοδεύουν δεκάδες φωτογραφίες, όπου μία εξ αυτών με την "Ζέμπελη" (1933) την δανειστήκαμε για το άρθρο μας, «Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη».
Τον αείμνηστο δάσκαλο τον συναντήσαμε μία φορά στην Γιάρμενα, στις 13 Αυγούστου 2011 για τον εορτασμό των 15 χρόνων της τρίμηνης έκδοσης του περιοδικού ''Φολόη''. Λάβαμε τότε μαζί και με άλλους, τιμητική διάκριση των συνεργατών που στήριξαν, διέδωσαν, ανέδειξαν... το περιοδικό ''Φολόη”. Στην ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την βράβευσή του, επικεντρώθηκε στην διάσωση του δρυοδάσους της Κάπελης καταγγέλλοντας τους καταπατητές και τους εμπόρους ξυλείας.
Καταγράψαμε τότε την ομιλία του αλλά δεν ευδόκησε να ανταλλάξουμε περαιτέρω απόψεις όπως υπολογίζαμε.
Καλό του ταξίδι! Η παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο του είναι μοναδική και θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων.
Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020