Θα βγω… στο βουνό

Θα βγω… στο βουνό

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Στο μαγευτικό Αντρώνι της Ηλείας

Κείμενο: Νίκος Ζήρος (αρχηγός αποστολής)

Το πρωί της Κυριακής 22 Ιουνίου μέλη και φίλοι του ΕΟΣ Καλαμάτας συγκεντρώθηκαν στο χώρο των γραφείων του συλλόγου. Αφησαν τα κρεβάτια τους λίγο νωρίς ώστε να βρεθούν και πάλι κοντά στην Ελληνική φύση. Το πρόγραμμα είχε διάσχιση φαραγγιού στην ορεινή Ηλεία. Θα ήταν η πρώτη φορά για τον ΕΟΣ Καλαμάτας σε αυτό το άγνωστο φαράγγι που βρίσκεται στο χωριό Αντρώνι . Ελάχιστοι σύλλογοι ορειβατικοί και πεζοπορικοί το έχουν επισκεφθεί . Ετσι υπήρχε μεγάλη περιέργεια και ανυπομονησία στην ομάδα.

Στις 7:30 τα αυτοκίνητα του ΕΟΣ ξεκίνησαν το ταξίδι . Στο δρόμο προστίθενται 3 - 4 φίλοι ακόμα και η ομάδα των 25 ατόμων, με κέφι, αστεία και ωραία μουσική κατευθύνεται γοργά προς τον γειτονικό νομό. Περνά από την καμένη Ζαχάρω, τον καμένο Καϊάφα, την καμένη Αρχαία Ολυμπία. Εικόνες που πονάνε. Μα μετά αρχίζει το ανηφόρισμα από το τρομερό τουρκαλβανικό στα χρόνια του 1821 χωριό του Λάλα προς το καταπράσινο οροπέδιο της Φολόης. Ο δρόμος περνά μπροστά από το μνημείο της μάχης στο Πούσι όπου τον Ιούνιο του 1821 οι Ελληνες Ηλείοι, Γορτύνιοι, Μεσσήνιοι και Επτανήσιοι κατάφεραν μαχόμενοι με νύχια και με δόντια να τσακίσουν τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών εξαναγκάζοντας τους να εκκενώσουν το χωριό.

Το τεράστιο δάσος βελανιδιάς της Φολόης απλώνεται έως την άκρη του ορίζοντα. Είναι ένα εκπληκτικό δάσος, αφορμή ασφαλώς από μόνο του για επίσκεψη. Λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο δρυοδάσος των Βαλκανίων. Μα και αυτό το δάσος το πληγώνουμε. Ιχνη στα άκρα του από τις καλοκαιρινές φωτιές είναι ορατά ενώ και η παράνομη υλοτόμηση συνεχίζεται.

Διασταύρωση με τον 111. Ισως η μόνη εθνική οδός στην Ελλάδα που είναι γνωστή με τον αριθμό της. Αριστερά και μετά από 10 λεπτά ο ΕΟΣ φτάνει στο Αντρώνι. Καλωσόρισμα από τον δήμαρχο Λασιώνος. Στην αρχή του χωριού υπήρχε η αρχαία πόλη Λασιών των Ακρωρείων. Μάχονταν για τον έλεγχο της η Ηλιδα και οι Αρκάδες κατά την ύστερη κλασική περίοδο. Καταστράφηκε στο 397 μ.Χ. από τους Γότθους κατά την επιδρομή του Αλάριχου όπως όλες σχεδόν οι πόλεις της Πελοποννήσου. Αργότερα, πριν από 700 χρόνια περίπου εγκαταστάθηκαν οικογένειες ποιμένων και δημιούργησαν το σημερινό χωριό λίγο δυτικότερα της αρχαίας πόλης, στον οχυρό λόφο που περιτριγυρίζεται από φαράγγια. Μια θεωρία εξηγεί το όνομα του χωριού από τις σπηλιές (Αντρο) που ήταν στο φαράγγι κάτω και κατέφευγαν οι κάτοικοι σε περίπτωση κινδύνου.

Το μαγευτικό δάσος της Φολόης

Η κατάβαση στο φαράγγι ξεκινά από την αριστερή πλευρά του χωριού και ακολουθεί μια σχεδόν τριγωνική πορεία με το χωριό στο κέντρο της βάσης του τριγώνου. Ετσι η διάσχιση τελειώνει με ανάβαση στη δεξιά πλευρά του χωριού. Δηλαδή η εκκίνηση και ο τερματισμός είναι στο ίδιο σημείο. Αυτή η ιδιαιτερότητα διευκολύνει πάρα πολύ την επίσκεψη σε αυτό.

Αμέσως μετά φαίνεται η τεράστια χαράδρα που σχίζει το οροπέδιο και χάνεται μέσα στο δάσος της Φολόης που πήρε το όνομά του από τον Κένταυρο Φόλο, τον δάσκαλο και φίλο του Ηρακλή (Φυσικά και ήταν αδύνατον ένα τόσο μεγαλειώδες δάσος για τους αρχαίους Ελληνες να είναι έξω από τη μυθολογία τους). Αυτή η βόρια πλευρά του Αντρωνίου και παρακάτω στο Πανόπουλο ονομάζεται από τους ντόπιους το δάσος της Κάπελης.

Κένταυροι δεν φάνηκαν να τρέχουν, μα φάνηκαν να τρέχουν τα νερά του Πηνειακού Λάδωνα που σμίλεψαν αιώνες τώρα την χαράδρα. Η βλάστηση είναι οργιώδης. Πλατάνια, Αριές, Πουρνάρια και Δάφνες του Απόλλωνα (βάγιες) δεξιά και αριστερά πνίγουν τα πάντα. Σωστή ζούγκλα!

Η πορεία γίνεται μέσα στη σκιά και στην δροσιά των νερών του ποταμού που φτάνουν λίγο πιο πάνω από τον αστράγαλο. Βαδίζοντας αριστερά και δεξιά στις όχθες και μέσα στο ποτάμι, η ομάδα είναι μπροστά στα υπολείμματα ενός παλιού νερόμυλου. Με λίγη δυσκολία ένα μικρό σπήλαιο είναι διαθέσιμο για εξερεύνηση από πάνω. Η πορεία συνεχίζεται με τη ροή των νερών, τρομάζοντας τα ψάρια, τα καβούρια και τα βατράχια.

Σε κάποια σημεία νερό τρέχει και σταλάζει γεμίζοντας τα παγούρια, κάποιοι δε το εκμεταλλευτήκαν για ένα γρήγορο δροσιστικό ντους. Παρακάτω και άλλος ερειπωμένος νερόμυλος και άλλο μικρό σπήλαιο γεμάτο μικρούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες, αόρατο για τους μη γνώστες.

Πίσω στο φιλόξενο χωριό

Η πορεία συνεχίζεται και η ομάδα περνά από την σπηλιά του Κλαπανάρη. Η σπηλιά αυτή δυστυχώς κατέρρευσε το 1953 σκοτώνοντας και δύο άτομα που ήταν στην όχθη. Είχε μεγάλη ιστορία. Ηταν καταφύγιο για τους κατοίκους του χωριού. Είχε περάσει από αυτή ο πατέρας του Οδυσσέα Ανδρούτσου και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Παρακάτω το ποτάμι συναντά στα δεξιά το αντρωνέικο ρέμα και η πορεία συνεχίζεται κόντρα στο ρέμα. Εδώ το φαράγγι είναι στενότερο και τα νερά δημιουργούν μικροσκοπικούς καταρράκτες και τα πανύψηλα πλατάνια κρύβουν τον ήλιο. Γρήγορα η ομάδα φθάνει στο τέλος της διάσχισης και αρχίζει η ανάβαση προς το χωριό. Εκεί, στην μικρή πλατεία γίνεται ανασυγκρότηση μπροστά στη βρύση και όλοι είναι έτοιμοι για την… βραστή γίδα που προσφέρει ο δήμος Λασιώνος. Η όρεξη μεγάλη, η νόστιμη γίδα, το κρασί και η μπύρα ήταν ό,τι έπρεπε μετά από τέτοια πορεία. Η ώρα περνά ευχάριστα και αναπόφευκτα φτάνει η στιγμή της αναχώρησης. Μετά τις ευχαριστίες προς τους οικοδεσπότες, η παρέα του ΕΟΣ επιβιβάζεται στα οχήματα και μέσω Πανόπουλου, Καράτουλα, Πύργου κατευθύνεται προς Καλαμάτα.

Περνώντας από Καϊάφα ήταν αδύνατον να μη γίνει στάση για καφέ μα και μπάνιο για μερικούς. Ετσι η εκδρομή τελείωσε αργά το απόγευμα φέρνοντας πίσω ωραίες εικόνες, πολλές φωτογραφίες και πολλά ματσάκια φρεσκοκομμένη μυρωδάτη ρίγανη. Η διαδρομή στο καταπράσινο φαράγγι ήταν εύκολη και κράτησε 4.30 ώρες.

Ο ΕΟΣ Καλαμάτας ευχαριστεί για τη φιλοξενία και τη βοήθεια τους κατοίκους του Αντρωνίου, τον Βασίλη Ζήρο, που ήταν ο οδηγός στην πορεία, τον Κώστα Παπαντωνόπουλο που ήταν μαζί και έχει μία καταπληκτική ιστοσελίδα για το Αντρώνι, (www.antroni.gr) και τον δραστήριο δήμαρχο Λασιώνος Βασίλη Παπαντώνη που με τα έργα ανάπλασης στο χωριό και τα σχέδιά του για το φαράγγι, προσπαθεί για το καλό και το σωστό του τόπου του. Ηταν μία από τις καλές εκδρομές του ΕΟΣ.

Πηγή: ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Ε.Π.Ε.

​