Εισαγωγικό μήνυμα:«Το παρόν ΔΕΝ αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα “ονόματα” και οι καταστάσεις ΔΕΝ είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
Άλλοι τρελαίνονται από τις μυρωδιές της ζωής και της επερχόμενης άνοιξης και άλλοι από τις «μυρωδιές» των εκλογών.
Σαφώς παίρνουμε τη θέση των πρώτων, αλλά οι δεύτεροι είναι αυτοί που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικοινωνίας.
Τους βλέπεις ανήσυχους, κορδωτούς, περιποιημένους να βολτάρουν στους δρόμους των πόλεων, να σταματούν τους δυνάμει ψηφοφόρους τους, να χαμογελάνε με τη βία, να φορούν τελοσπάντων τη μάσκα του οικείου, του διπλανού, αυτού που μιλάει στον λαό.
Μια απέραντη πασαρέλα Ηλεία, όλος ο θίασος επί σκηνής, πρωθυπουργοί νυν και επόμενοι(?), οι διατιθέμενοι προς αγορά και κοινώς ψώνια ή ψωνάρες, ως αγοραίοι, οι νυν εξουσιαστές (Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Περιφερειάρχες, Αντιεριφερειάρχες, Βουλευτές) οι επιδιώκοντες και ανερχόμενοι (με κάθε τρόπο και μέσο και κυρίως έρποντας και γλείφοντας ..) πολιτευτές, υποψήφιοι, νεοσωτήρες, ανακυκλούμενοι ( από βουλευτής δήμαρχος και τούμπαλιν..), λιμάριδες, οι αρθογραφούντες κενολόγοι, οι φάτσες στις εφημερίδες, τα κάθε λογής μούτρα...
Αυτοί που δεν παράγουν τίποτα, με τις πόλεις των δημάρχων μίζερες, άζωες, βουβές, με την Ηλεία των βουλευτών και κυβερνητών στο ναδίρ, στην εσχατιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, χωρίς τίποτα, χωρίς παρόν και μέλλον αλλά με τόσο πλούσιο παρελθόν και είναι, με την κατοίκους να λιγοστεύουν και να γερνάνε ...
Και οι καταστροφείς, τα λιγοτάρια (έως τίποτα), οι ανίκανοι, παλιοί και νέοι,απτόητοι συνεχίζουν και εμφανίζονται παντού,
σε κοπές πιτών (... “αθλούμενοι” στις πιτοδρομίες ), σε βραβεύσεις επιτυχόντων φοιτητών), κόβουν πίτες κι ίδιοι (που να τους κόψει...), σε Δημαρχεία εν όψει αναπτυξιακών συνεδρίων (τάζοντας πράγματα και θάματα για το μέλλον μας - που είναι μαύρο και άραχλο αν δεν βάλουμε μυαλό) και γενικώς παντού υπάρχουν, σαν τις ιώσεις που βρίσκονται σε έξαρση αυτή την περίοδο).
Φορούν την έκφραση και ύφος που πρέπει σε κάθε περίσταση (ξέρουν αυτοί ... άλλωστε και οι απόκριες που ήρθαν χρειάζονται και το ανάλογο μασκάρεμα),
το χαμόγελο στις χαρμόσυνες συνάξεις,
την θλίψη στις θλιβερές,
το οραματικό (αυτό με το χαμένο βλέμμα που κοιτά στο μέλλον ..μάλλον στην καρέκλα που επιδιώκουν να στρογγυλοκαθόσουν),
το παθιάρικο όταν θέλουν να δελεάσουν μαζικά το άλλο (λιγούρικο ) φύλλο,
το διανοουμενιζέ όταν θέλουν να εκφέρουν λόγους και έννοιες “βαθυστόχαστους” ( που δεν καταλαβαίνουν γρι απ' ότι λένε..),
το κουρασμένο πολυάσχολο για να φανεί πως εργάζονται ακούραστα για το καλό μας (αυτό φοριέται πολύ από τους Περιφερειάρχες, Δημάρχους και κάθε λογής αντι....),
το φιλικό και ευπροσήγορο όταν περιοδεύουν και συγχρωτίζονται με τον λαό( ... ή λαουτζίκο )
το οικείο - έως και γλυφτικό...-για να πωλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια(...ψευδή και κίβδηλη ) σαν του πωλητή/μαγαζόταρα όταν βλέπει να κοντοζυγώνει πελάτης και φωνή λαϊκατζή..
Μερικοί απ’ αυτούς (εξ όσων τινές μού έχουν εξομολογηθεί) γνωρίζουν το θέατρο που παίζουν, αλλά δεν φαίνεται να τους πολυγνοιάζει· έτσι λειτουργούν τα πράγματα αυτά, αποφαίνονται με περηφάνια και αυτοπεποίθηση.
Είναι μορφή ασθένειας, αλλά ποιας ακριβώς ασθένειας ουδείς διαγιγνώσκει.
Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε (αρχομανία, ματαιοδοξία, απληστία και λοιπά), αλλά δεν είμαστε εντελώς βέβαιοι, ίσως να ... “είναι κάτι πιο βαθύ που με(μας) λερώνει....
Είναι, απλώς, πιο ψωνισμένοι;
Ποιος ξέρει.
Και τι σημαίνει οψώνιον;
Είναι κοινωνική έννοια;
Μήπως αυτοφυής και, αν ναι, γιατί;
Αλλά δεν απαντάμε στα ζητήματα του DNA, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τους επιστήμονες.
Τα ψωνισμένα παγόνια έχουν μια δική τους αντίληψη για την πολιτική.
Έχουν τόσο πολύ πιστέψει στον εαυτό τους ώστε δεν ενδιαφέρονται εάν στη μία εκλογική αναμέτρηση είναι με τους μεν και στην επόμενη με τους αντίπαλους.
Τους βοηθάει σ’ αυτό το ότι οι εκλογές θα είναι πολλαπλές (όπου κάτσει η μπίλια...) αυτοδιοικητικές, βουλευτικές κλπ (τρομάρα σε όλους μας) και, άρα, οι μεταστροφές τους -λένε- είναι υπέρ του καλού της κοινωνίας και πολλά έτερα φαιδρά (και ανυπόληπτα).
Όμως, δεν κάνουν πίσω.
Μεταλλάσσονται κάπως (σηκωμένο φρύδι, επιμήκυνση γλώσσας, ευθυτενής κορμοστασιά, απαίσιο χαμόγελο), αλλά θεωρούν τη μετάλλαξη τούτη ηρωική και υπεύθυνη, ισότιμη της λαχτάρας της κοινωνίας για μια κάποια ελάχιστη βελτίωση της καθεμέρας. Τα πιο πολλά τα γνωρίζουμε.
Μνημόσυνα, κηδείες, γάμοι, βαφτίσια, παρουσιάσεις βιβλίων (ναι, πάνε και σε τέτοιες εκδηλώσεις, προεκλογικά, όπως και σε θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.ά.), όλα είναι στην καθημερινή τους ενασχόληση.
Ο «πολιτισμός» του εκφυλισμού της προσωπικότητας, οι ...δικοί μας άνθρωποι.
Αλλά τα ψώνια (πολιτικά, βουλευτικά, αυτοδιοικητικά και άλλα ) χρειάζονται προθήκες, ράφια, βιτρίνες κλπ για να επιδειχθούν, προβληθούν για να πωληθούν....ως εμπρεύσιμοι και αγοραίοι ...
...και εδώ έρχονται οι πλασιέ τους, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης (...ενημέρωσης !!!! χα χα !!!) που έναντι αμοιβών (με πολλούς τρόπους ... είτε από την τσέπη τους είτε από την τσέπη που φορέων που διορίστηκαν, εκλέχτηκαν κλπ ), αμοιβαίων συμφωνιών και αντιπαροχών του παρόντος ή του μέλλοντος χρόνου ( π.χ. θα διοριστείς πρόεδρος ενός λιμανιού, θα μου δώσεις σεμινάρια να υλοποιήσω-και είναι ακριβούτσικα - , θα εκτυπώσεις ημερολόγια, φυλλάδια, αφίσες κλπ..., δεν θα μου κάνεις έλεγχο και κριτική στα πεπραγμένα μου ως επιχείρηση/ει, θα μου κάνεις αναθέσεις, θα μου δίνεις δημοσιεύσεις κλπ )
Ή κατά τον Πυθαγόρειοο φιλόσοφο και ποιητή Επίχαρμο : «Α δε χειρ ταν χείρα νίζει. δος τι λάβοις τι κα»
δηλαδή : «Το ένα χέρι νίβει τα' άλλο. Δώσε κάτι, για να πάρεις κάτι»
ή κατά την ελληνική παροιμία «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο»
και τα χέρια τους ..είναι τσέπες τους και καρέκλες τους και το πρόσωπο είναι τα μούτρα τους
...και μας στα μούτρα μας.....!!!!
που ενώ τους κρατάμε μούτρα και ξινίζουμε τα μούτρα μας,
μετά ρίχνοντας τα μούτρα μας , γινόμαστε σαν τα μούτρα τους,
πέφτουμε με τα μούτρα και τους υποστηρίζουμε και πάντα στο τέλος τρώμε και σπάμε τα μούτρα μας....
Και όπως θα έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος : “Πελάτες μου”
Μαρίνος-Οδυσσέας Λάμπρος
Πηγή