Γράφει: Ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Φτωχαίνει και οι γειτονιά μας στην Αθήνα, πρώτα έφυγε η κυρά Άννα Κασίμη - Γαλατά, πριν λίγες μέρες ο φίλος μου ο Ηλίας Εμμανουηλίδης και σήμερα Παρασκευή 8.04.2022 η κυρά Μαργαρίτα Αρνίδη.
Μιλάμε για την γειτονιά που βρίσκεται στην Λ. Αλίμου, στο ύψος του Αι Γιώργη και μέσα. Όλοι οι κάτοικοι εκεί με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην γειτονιά τους, στις αρχές του 80 και ποτέ δεν «αντάλλαξα κουβέντα» με κανέναν αντίθετα δεθήκαμε και αυτό φαινόταν και στις γιορτές μας όπου κάποιες φορές ξεπερνούσαμε και τα εκατό άτομα.
Με την κυρά Μαργαρίτα γνωριστήκαμε πριν σαράντα περίπου χρόνια αλλά ήρθαμε πιο κοντά μετά το 1990 όταν ξεκίνησα να χτίζω το σπίτι μου που είναι ακριβώς πίσω από το δικό της.
Εδώ δοκιμάστηκαν οι αντοχές της όταν για 5-6 χρόνια που έφτιαχνα το σπίτι, την αναστάτωνα με τους θορύβους από τα κομπρεσέρ, τους τροχούς και τις βαριοπούλες. Αντίθετα με καμάρωνε διότι εκτός από τα μπετά, τους σοφάδες και τα πλακάκια όλες οι άλλες εργασίες της οικοδομής πέρασαν από τα χέρια μου. Επίσης, λίγο αργότερα είχα τοποθετήσει στην ταράτσα του σπιτιού μου, αρχικά δυο μελίσσια αλλά αυτά «αυξάνονταν και πληθύνονταν» χρόνο με το χρόνο ραγδαία. Δεν έφτανε που την ενοχλούσαν τα βράδια όταν άναβε το φως αλλά ένα πρωινό πήγε να ανοίξει την μπαλκονόπορτα και δίπλα ήταν κρεμασμένο ένα τεράστιο σμήνος μέλισσες.
Η κυρά Μαργαρίτα ήταν αυτόνομη γυναίκα ως το τέλος, έξυπνη και χαρισματική με αυτοπεποίθηση που επικοινωνούσε σε βαθύ επίπεδο κοιτώντας τον συνομιλητή της στα μάτια.
Φαινόταν πικραμένη με τους μεγάλους αλλά αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά που γνώριζε με μαεστρία να χειρίζεται.
Εκτιμούσε επίσης τα παιδιά μου και θαύμαζε περισσότερο την Αγγελική που έτυχε να μένει δίπλα της. Ύστερα από την γέννηση της εγγόνας μου που συμπτωματικά πήρε και το όνομά της, δέθηκαν ακόμη περισσότερο. Όταν δεν άκουγε το κλάμα της μικρής Μαργαρίτας έτρεχε στο σπίτι ανήσυχη να την δει. Με την γέννηση και της Αγάπης τα παιδιά απέκτησαν και μια ακόμη γιαγιά.
Μέχρι το τέλος, λίγους μήνες πριν το μοιραίο όταν άκουγε τις φωνές των κοριτσιών έβγαινε στα κάγκελα να τους πιάσει και να τους φιλήσει το χεράκι.
Είχαμε και εμείς την έγνοια της και όταν δεν την βλέπαμε, ανησυχούσαμε.
Άντε τώρα να δω πως θα ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες που αναγκαστικά θα τηράω μήπως την ξαναδώ να με χαιρετάει…!
Καλό σου ταξίδι κυρά Μαργαρίτα μου!
.jpg)