Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Το παρακάτω αφήγημα είναι ετεροχρονισμένο, το περιστατικό συνέβη το περασμένο καλοκαίρι, τον Αύγουστο του 2022.
Κάθε βράδυ που κατέβαινα προς στην πλατεία (στο Αντρώνι), απέθετα τα σκουπίδια μου στους κάδους μπροστά στο δημοτικό σχολείο εκεί που φιλοξενεί σήμερα τα αντικείμενα του Λαογραφικού μας μουσείου.
Ένα από αυτά τα βράδια όταν πλησίασα προς στους κάδους (παρότι είχε σουρουπώσει) το μάτι μου έπεσε παράμερα σε μια χάρτινη σακούλα που μέσα είχε μαζί με άλλα και ένα υφαντό του αργαλειού. Το σήκωσα, το ξετύλιξα και μέσα ήταν ένα εξαίσιο υφαντό και χωρίς δεύτερη σκέψη «έτρεξα» να το τοποθετήσω στο μουσείο.
Φαίνεται ξεκάθαρα εδώ ότι αυτή ή αυτός που άφησε το υφαντό, δεν θα εκτίμησε σωστά την αξία της δημιουργού (μάνας ή γιαγιάς) των μικρών υπαίθριων ορεινών τόπων μας με τα αλαφροφτέρουγα χαρίσματα που δούλεψε από ήλιο σε ήλιο αρκετές μέρες, να πλύνει τα μαλλιά στο ποτάμι (τρία τέσσερα χέρια), να τα στεγνώσει, να τα ξάνει για να τα κάνει τουλούπες, να τα γνέψει στην ρόκα και στη συνέχεια να βάψει το νήμα. Δεν τελειώνει όμως η δουλειά εδώ, πρέπει να ετοιμάσει τα νήματα του υφαδιού και του στημονιού που θέλουν και αυτά προετοιμασία πριν την ύφανση. Για τα νήματα του υφαδιού απαιτείται το μασούριασμα, ενώ για την προετοιμασία του στημονιού ολοκληρώνεται σε τρία στάδια: το διάσιμο, το κολλάρισμα και το μίτωμα. Ύστερα άρχιζε το ατέλειωτο τάκα-τούκα του αργαλειού που το συνόδευαν τραγούδια ή μοιρολόγια ανάλογα με την περίσταση.
Δεν θα κρίνουμε εδώ την κίνηση του ανθρώπου που τοποθέτησε εκεί το υφαντό, δικαίωμά του να το κάνει ότι θέλει, χαρακτηρίζει όμως γενικότερα την κουλτούρα μας ως κοινωνία.
Είναι γνωστό στο χωριό αλλά και ευρύτερα στα γειτονικά χωριά ότι γίνεται προσπάθεια συγκέντρωσης παρόμοιων αντικειμένων.
Δεν θέλουμε πάλι να πιστέψουμε ότι λειτούργησαν οι σειρήνες της παραπληροφόρησης που φροντίζουν να μηδενίζουν τα πάντα εκεί κάτω. Ξέρετε…, είναι οι ίδιοι, που άρπαξαν (πριν χρόνια) ολόκληρη την βιβλιοθήκη του χωριού και αφού έκαναν την δουλειά τους, σπούδασαν τα παιδιά τους εις βάρος των άλλων παιδιών του χωριού, καιρός είναι πλέον να επιστρέψουν τα κλοπιμαία στη θέση τους αλλιώς, «κοντός ψαλμός αλληλούια, να μάθετε για ποιόν βαράν τα κούρτουλα»!
Τα βιβλία και τα αντικείμενα του μουσείου ανήκουν στο χωριό μας και γενικότερα στην Ορεινή Ηλεία.
Σε επόμενη ανάρτηση θα σας περιγράψουμε μία συγκινητική ιστορία δύο ευαίσθητων παιδιών από γειτονικό χωριό και την αγωνία τους προκειμένου να εναποθέσουν αντικείμενα του αείμνηστου πατέρα τους στο μουσείο μας όταν εμείς τα πετάμε στα σκουπίδια και στα ρέματα.