Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Δείτε πως απαξιώνει ο Τύπος της Ηλείας τους αναγνώστες του! .

Αναφερόμαστε εδώ στην Εφημερίδα «Πρωινή» και το Ρ/Σ «Ιόνιον FM».

Πριν λίγες μέρες μου έστειλαν το δημοσίευμα της «Πρωινής»  με τίτλο «Κόντρα και έκτακτο συμβούλιο στη Γαστούνη για τον Γεώργιο Σισίνη» που το υπογράφει ο κ. Παναγιώτης Φωτεινόπουλος.

Διάβασα το άρθρο και το κείμενο που παρέθεσα κάτω στις 26.10.2022, 14:49,  τις αντιρρήσεις μου αφού πρώτα τους έγραψα όλα τα στοιχεία μου, μέιλ και την ιστοσελίδα που εκπροσωπώ.

Μου απάντησαν το σύστημα ότι: «το μήνυμά σας περιμένει έγκριση». 

Το μήνυμα βέβαια δεν εγκρίθηκε ποτέ ούτε θα εγκριθεί όπως δεν εγκρίθηκε και από το ραδιόφωνο και τους δημοσιογράφους του “Ιόνιον  FM” Κολόκα Αργυροπούλου με το ίδια σχεδόν θέμα:

Απάντηση προς τον Ρ/Σ Ιόνιον FM για τον Σισίνη» που μπορείτε να δείτε εδώ: 

Τα Μέσα ενημέρωσης της Ηλείας, έντυπος - ηλεκτρονικός, ραδιόφωνα κλπ περιοδικά εκτός ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, είναι με το σύστημα και δεν μπορούν να «σπάζουν αυγά», ζουν κυρίως με τις  διαφημίσεις των πολιτικών γι αυτό και έχουν απαξιωθεί από τους σκεπτόμενους Ηλείους.

Όσο για τους φανατικούς Σισινικούς που τους παρέσυραν οι ως τώρα Ιστορικοί μας ας προσέξουν για να μην τους «φτύνουν» αργότερα τα παιδιά και τα εγγόνια τους διότι ο Τουτούνης δεν αστειεύεται και τα περισσότερα έγγραφα που παραθέτει ως τώρα αλλά και τα περισσότερα που έρχονται στο επόμενο βιβλίο μας είναι από τα «Γενικά Αρχεία του Κράτους» υπογεγραμμένα από τους πραγματικούς αγωνιστές και όχι τους «μαϊμού» Σισινικούς και δεν αμφισβητούνται κύριοι το δήμου Πηνειού και άλλοι!

Όσα είπε σε υπαγορευμένο κείμενα ο τ. Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος και τα άλλα που ισχυρίζεται ο κ. Βασιλείου τα «ακούμε βερεσέ»!

Το δημοσίευμα της «Πρωινής»:

Συλλογή – καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Τα παλιά τα χρόνια, κατά τους χειμερινούς μήνες, τότε που οι γυναίκες της υπαίθρου δεν είχαν εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης, και η νύχτα ήταν μεγάλη και έξω από τα σπίτια έκανε κρύο, είχαν συνδυάσει εργασία και διασκέδαση. Αυτός ο τρόπος εργασίας και διασκέδασης «να σκοτώσουνε την ώρα», όπως λέγανε ήταν το νυχτέρι. Οι άνδρες κυρίως από τον Νοέμβριο μήνα, που λόγω των βροχών λιγόστευαν οι εργασίες στην ύπαιθρο, κλείνονταν στα σπίτια ή στα καφενεία του χωριού. Εκεί εύρισκαν την παρέα τους κουβέντιαζαν, έπαιζαν χαρτιά, διασκέδαζαν, μιλούσαν για τις δουλειές τους, τα προβλήματά τους κ.ά.

Οι δε γυναίκες που παρέμεναν στο σπίτι να συγυρίσουν το σπίτι, να προσέχουν τα παιδιά, να τα ταγίσουν να τα κοιμίσουν, να έχουν φωτιά κ.λπ. κατά τις ατέλειωτες και παγωμένες χειμωνιάτικες νύχτες, ήσαν σχεδόν αποκλεισμένες από κάθε είδους διασκέδασης. Γι’ αυτό του λόγο, είχαν βρει την ιδανική λύση για εκείνες τις εποχές, να μαζεύονται στα σπίτια να κουβεντιάζουν, να διασκεδάζουν με τον τρόπο τους, και ταυτόχρονα να προσφέρουν ελαφρά χειρονακτική εργασία. Αυτή η σύναξη στα σπίτια κυρίως τις βραδινές ώρες ονομάζονταν νυχτέρι.

Συλλογή καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Ο άνθρωπος για ν’ αντιμετωπίσει διάφορες αρρώστιες, συν τον χρόνο εφεύρε διάφορα γιατροσόφια. Όταν κάποιος ασθενής είχε ξηρά πλευρίτιδα δηλαδή σφάχτη (πόνο) στη μέση ή στις πλάτες, για να τον απαλύνουν στο σημείο που πονούσε του έβαζαν ζεστό σταχτοπύρι.

Αυτό ήταν στάχτη βρασμένη ή καβουρντισμένη μέσα σε μια πάνινη σακούλα ή κάλτσα, με θερμοκρασία ίσια που να το δέχεται ο ασθενής ή και σακουλάκια με άμμο καβουρντισμένο (ψημένο). Το σταχτοπύρι το έβαζαν περισσότερο σε μικρά παιδιά και σε γέρους.

Άλλη μέθοδος ήτανε το πίτουρο. Ζεσταίνανε το πίτουρο σ’ ένα τηγάνι ή σε ταψί το βάζανε σε μια μάλλινη σακουλίτσα ή κάλτσα και το βάνανε στο μέρος που πονούσε ο άρρωστος.

Επίσης έχω ιδεί και καταγράψει πυριά κυνηγόχωμα (κηρήθρα από χώμα από του εντόμου «κυνηγού», από γκαβαλίνες, από σβουνιά, και από τρίμματα σάπιου ξύλου από κορμό δένδρων, ακόμη και από πριονίδια ξύλου. Αναφέρεται ότι το καλύτερο πυρί είναι από τριμμένα τσόφλια αυγών, εμποτισμένα με χολή κατσικιού.

Καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Η παροιμιώδης φράση «Χαιρέτα μου τον πλάτανο!», που ανελλιπώς ακόμη και σήμερα ακούγεται, κατά την παράδοση, φαίνεται να την πρόφερε για πρώτη φορά ένας οδοιπόρος.

Παλιά που δεν υπήρχαν μηχανοκίνητα μέσα μεταφοράς και τα οδικά δίκτυα ήταν πρωτόγονα, η μετακίνηση γινόταν με τα πόδια και με τα υποζύγια (άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια και βόδια).

Πολλοί άνθρωποι, που δεν διέθεταν ζώα για την μετακίνησή τους, τότε επιστράτευαν τα ποδάρια τους και πήγαιναν από κοντινές αποστάσεις μέχρι και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Τελευταία για τους νέους που ίσως δεν γνωρίζουν, ένα παράδειγμα ήταν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μετά την υποταγή στις Γερμανικές Δυνάμεις κατοχής, οι στρατιώτες μας, από το Μέτωπο, γύρισαν στον τόπο τους με ποδαρόδρομο. Σκεφθείτε τώρα από την Μακεδονία κάποιος να φθάσει στην νότια Πελοπόννησο, πόσα χιλιόμετρα περπάτησε, μέσα σε κακουχίες κ.λπ.