Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις!
Την παρακάτω φωτογραφία την αναρτήσαμε και στο face book αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε όλα τα εικονιζόμενα πρόσωπα.
Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, διακρίνουμε γνωστές φυσιογνωμίες του χωριού μας.
Μεταξύ άλλων:
1. Βούλα Μπακάλη (της Χρυσούλας)
2. Κωστούλα Πανούτσου (Νικολή Τσιμπούκα)
3. Μαρία Μήτση (του Κόνσουλα)
4. Αντωνία Κωστοπούλου (του Τασάνη)
5. Ανδριάνα Αλεξοπούλου (του Κολιού)
6. Βελουδένια Μπαντούνα (του Ντερλεπάνη)
7. Γιάννα Τσώνου (του δάσκαλου)
8. Πίτσα Σίνου (του Λύσανδρου)
9. Μαρία Κότσαλη (του Γιόκα)
12. Ιωάννης Κότσαλης (Μπουγιούμη)
13. Ελένη Σίνου (του Πανάκη)
16. Κώστας Παπαντώνης του Παναή (Κάρρας)
17. Γιάννης Θωμάς (Γραμματέας)
19. Γιάννης Πανούτσος (Σπανόγιαννης)
20. Κώστας Κότσαλης ( του Γιόκα)
21. Βασίλης Συλάιδος (του Τζαβέλα)
22. Κώστας Πανούτσος (Ταρίας)
23. Κώστας Κότσαλης (του Βαρβάτου)
Συγχωρέστε μας και ενημερώστε μας αν κάποιοι από αυτούς που δεν αναφέραμε, αναγνωρίζουν τα πρόσωπά τους.
Η φωτογραφία ίσως είναι το 1973-74
Σχόλια από το facebook:
Ο θρύλος του Θεοδόση Βασιλόπουλου από τα Τσίπιανα
Η Νίκη στεφανώνει τον ροπαλοφόρο Ηρακλή στο μετάλλιο του 1891 που ο έδωσε στον Τσιπιαναίο πρωταθλητή ο «Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος» |
O Θεοδόσης Βασιλόπουλος, γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1850 στα Τσίπιανα Ηλείας, της σημερινής περιφέρειας Λασιώνος του δήμου Αρχαίας Ολυμπίας.
Ήταν ένας πολύ δυνατός και γεροδεμένος άνθρωπος που όπως μάθαμε[1], σήκωσε στον ώμο του έναν φορτωμένο γάιδαρο και τον πέρασε από τη μια όχθη στην άλλη του κατεβασμένου ποταμού.
Επίσης ο Θεοδόσης, κέρδισε το άλεσμα σε στοίχημα με το μυλωνά αφού σήκωσε τη βαριά μυλόπετρα[2] (το λιθάρι) στο νερόμυλο του Κουτούπη[3].
Ένας πρόγονος του γνωστού μας Νίκου Μπελογιάννη από τα Τσίπιανα, που γνώριζε την υπερδύναμη του συγχωριανού του, τον προέτρεψε και μετέβησαν μαζί στην Πάτρα, προκειμένου ο Θεοδόσης να αγωνιστή σε αγώνες που διοργάνωνε το 1891, ο «Παναχαϊκός Γυμναστικός Σύλλογος», η σημερινή Παναχαϊκή.
Τότε, ο Βασιλόπουλος ήταν στην ηλικία των 37 χρόνων και αγωνίσθηκε για πρώτη φορά στο αγώνισμα της σφαίρας. Μπήκε στον αγωνιστικό χώρο του Παναχαϊκού Γυμναστηρίου, πέταξε την σφαίρα και όχι μόνο ήλθε πρώτος αλλά η ρίψη του ξεπέρασε και τα όρια του στίβου.
Η αναζήτηση στοιχείων γύρω από τον θρύλο του Θεοδόση Βασιλόπουλου έγινε κοντά στην πρωτοχρονιά του 2011 από ένα πατρινό φίλο[4] της σελίδας μας (antroni.gr), που εκείνο το διάστημα είχε μεγάλη απήχηση (ακόμη και στην Αχαΐα) αφού τότε τα μέσα του ίντερνετ ήταν λιγοστά.
Ο φίλος που αναζητούσε στοιχεία εκ μέρους του συνδέσμου φίλαθλων Παναχαϊκής ήταν, ο Αντώνης Αντωνόπουλος ο οποίος μας έστειλε τότε και το παρακάτω μήνυμα:
Απρόσμενη αναδρομή στον αείμνηστο Διονύση Αβράμη από την Μπαρμπότα
του Κώστα Παπαντωνόπουλου
Λέγανε οι παλαιοί ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνούν για αυτό και οι ευχές ανέκαθεν ήταν, «να ζήσεις να τον θυμάσαι» και όχι αυτό το ανούσιο, «καλό παράδεισο» που ακούγεται τελευταία και εμείς δεν λησμονάμε τον αείμνηστο συμμαθητή μας Διονύση, εξάλλου μας τον θυμίζουν τόσα πολλά που ζήσαμε και η προχθεσινή γιορτή του που εκείνη την ημέρα μας ήταν αδύνατο να γράψουμε, είχαμε και ‘μεις τους λόγους μας.
Το περσινό καλοκαιράκι του 2019 που είμασταν στο χωριό μας περίμενε μια έκπληξη σχετικά με τον Διονύση.
Μας κάλεσε ο Τίτος από το Καλλιμάνι, που μόλις έμαθε ότι πετάχτηκε το υλικό συναδέλφου του καθηγητή και δη συγχωριανού, ζήτησε να περισυλλεχθεί από το ρέμα, για να το δώσει στην αφεντιά μας γνωρίζοντας ότι πάει σε καλά χέρια.
Διαλέξαμε να σας δείξουμε εδώ δύο από τις εκθέσεις του Διονύση από την Στ’ τάξη του σχολικού έτους 1971-72 του γυμνασίου Αρρένων Πύργου που φοιτούσε. Στην μια έκθεση για να είναι ευανάγνωστο το χειρόγραφο φροντίσαμε να το έχετε δακτυλογραφημένο. Ακόμη σας δείχνουμε μία σελίδα από το πρόχειρό του που εδώ φαίνεται η ιδιαίτερη κλίση που είχε στα μαθηματικά και την φυσική όπου και διέπρεψε στο πανεπιστήμιο.
Ο Διονύσης έφυγε από την ζωή στις 27 Φλεβάρη του 1985 από ατύχημα στην ηλικία των 31 του χρόνων: Εδώ
Επιστολή που «καίει» για υδροηλεκτρικά και άλλα ενός Διβριώτη
Επιστολή που «καίει», μας έστειλε ένας βέρος Διβριώτης, ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος για το επίκαιρο θέμα της δημιουργίας του Υδροηλεκτρικού στην θέση «Παλαιοφυτειά» (Μοστενίτσας) του ποταμού Άνω Ερύμανθος του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας.
Τον κ. Θοδωρής Ηλιόπουλο (Θυβραίο) τον γνωρίσαμε από την κινητοποίηση που έκανε για την ανασκαφή στο σπήλαιο του Αρμακιανού της Ορεινής Ηλείας.
Του Θοδωρή Ηλιόπουλου
Καλησπέρα Κώστα,ας σταματήσει επιτέλους το παπατζιλίκι, rapid test και… κλαρωτές. Ας δώσει ο κ Φωτεινός το 20 % Χ ΕΣΟΔΑ Χ ΧΡΟΝΙΑ = 500.000 - 800.000 ευρώ (κατά την εκτίμησή μου) στην τοπική κοινότητα, έτσι όπως ήταν η αρχική συμφωνία (είχε υπογραφεί συμφωνητικό και δεν το τήρησε) για το υδροηλεκτρικό της Δύβρις και ας κρατήσει τα τεστ.
Η ορεινή Ηλεία έχει δώσει πάρα πολλά στον κ Φωτεινό, και αυτός είναι ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ. Επίσης η ορεινή Ηλεία έχει κάνει το οικολογικό της χρέος.
Θα διαφοροποιήσω μια φράση ενός νέο υποστηριχτή (μετά τα 7.000 €) σχετική με το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΤΗΣ ΔΥΒΡΙΣ. Γιατί άραγε στο ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΤΗΣ ΔΥΒΡΙΣ τόσα ενεργειακά εργοστάσια (υδροηλεκτρικό Δύβρις, ανεμογεννήτριες Δύβρις, υδροηλεκτρικό Δύβρις Τριποτάμων)? Προφανώς κάποιος λόγος υπάρχει.
Πρωτοσέλιδο, τα «φλάμπουρα» της Ολυμπίας!
Ακούει ο άλλος Ολυμπία και πάει το μυαλό του σε κάτι πολύ τρανό, στο παγκόσμιο όνομα αλλά που να ξέρει τι κρύβεται από πίσω.
Τα Ολύμπια, έτσι τα έλεγαν κάποτε, ήταν ένας χώρος σαν του Βάλαγκα χωρίς σπίτια κατάλληλος για ζωοπανήγυρη. Ως τα 1880 γινόταν από τις 9 -16 Μάη κάθε χρόνο όπως φαίνεται στο Φ.Ε.Κ. 130.
Εκεί μαζεύονταν μεταξύ των άλλων ψιλικατζήδες, πραματευτάδες, χαρτορίχτρες, παπατζήδες, μαυραγορίτες, ζητιάνοι, προξενητάδες, ληστές, κακοποιοί, αλμπάνηδες, γανωματήδες, φαρμακοτρίφτες, αμπατζήδες, τσοκανάδες, καλαθάδες, καρεκλάδες, αρκουδιάρηδες, μαϊμουτζήδες, λατερνατζήδες, ταχυδακτυλουργοί, καραγκιοζοπαίχτες κι ένα σωρό ακόμη καιροσκόποι που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα μεροκάματο με οποιοδήποτε τρόπο.
Αυτοί σιγά - σιγά ο ένας με τον άλλον, παρέμειναν στα Ολύμπια, έκαναν οικισμό και ένα μεγάλο μέρος από τους απόγονους τους είναι οι σημερινοί κάτοικοι της Αρχαίας Ολυμπίας.
Έτσι εξηγούνται αυτά που συμβαίνουν εδώ που δεν γίνονται ούτε στην Ουγκάντα.