"Κουρμπάνι", ένα πανάρχαιο έθιμο.
Γράφει: ο Κώατας Παπαντωνόπουλος
Tο κουρμπάνι (ή κουρπάνι) είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που προέρχεται από την αρχαία ελληνική παράδοση.
Τα πανηγύρια των μοναστηριών συνηθίζονταν να ξεκινούν από την παραμονή της εορτής του Αγίου, με τον καθιερωμένο εσπερινό και στην συνέχεια ακολουθούσε η αγρυπνία. Ανήμερα της εορτής, σύμφωνα με το έθιμο, γινόταν θυσίες ζώων από πιστούς, πλησίον στην εικόνα του Αγίου. Οι άνθρωποι που προσέφεραν ζώα, τα έταζαν στον εκάστοτε Άγιο ή Αγία από την στιγμή που γεννιόντουσαν. Αυτό συνέβαινε ύστερα από κάποιο σοβαρό γεγονός του πιστού, καλής ή κακής στιγμής ή ύστερα από κάποιο όνειρο που τους επηρέασε. Έταζαν επίσης ακόμη και μεγαλωμένα ζώα, τα καλύτερα στο κοπάδι τους. Ανάλογα με τον Άγιο – Αγία που το έταζαν, του έδιναν και το όνομα όπως Αγιωργίτης, Αηδημητρίτης, της Παναγίτσης, Αηγιαννακίτης, Παρασκευηΐτης κ.λπ.
Η πρωτόγονη τηλεφωνία στο Αντρώνι και ευρύτερα.
Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΔΕΣΙΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ
«Το ταμείον της τηλεφωνικής συγκοινωνίας επεράτωσεν ήδη την τηλεφωνική σύνδεσιν των κοινοτήτων Ανδρωνίου - Κακοταρίου, Κακοταρίου - Κερτίζης, Κερτίζης - Τσιπιάνων και ευρίσκεται ήδη εν τω τελειούσθαι η ορεινή γραμμή Λαμπείας».
Εφημερίδα Πατρίς Πύργου 20.10.1933
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Την αρχή της λειτουργίας του σημερινού τηλεφώνου ανακάλυψε ο Σκωτσέζος φυσικός Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ το 1876
Το 1892 επί πρωθυπουργίας Χαριλάου Τρικούπη ψηφίζεται ο νόμος που καθιερώνει την «Τηλεφωνική συγκοινωνία» με ιδιαίτερη έμφαση στο τηλεφωνικό απόρρητο που κάθε άλλο παρά απόρρητο ήταν στα χωριά μας αλλά και γενικότερα στην χώρα ως σήμερα.
Το 1931 ιδρύεται η ΑΕΤΕ (Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία) με Γερμανικά κεφάλαια.
Πρωτοχρονιάτικα έθιμα του χωριού μας
Γραφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Η ανάγκη να γιορτάζεται η Πρωτοχρονιά, έρχεται από τους πρώτους ανθρώπινους πολιτισμούς. Είναι η γιορτή που τιμούν με ενθουσιασμό όλα τα έθνη και οι φυλές του κόσμου τούτου αλλά δεν ξεκινούσε πάντα την πρώτη Γενάρη.
Ιστορία
Παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Βαβυλώνα, γύρω στο 2000 π.Χ. όταν οι Βαβυλώνιοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά στην Μεσοποταμία κατά την πρώτη Νέα Σελήνη, η οποία ως γνωστόν ξεκίναγε στις 21 Μαρτίου κατά την εαρινή ισημερία.
Οι Βαβυλώνιοι που ήταν γνώστες των ουράνιων σωμάτων, είχαν δημιουργήσει ένα σεληνιακό ημερολόγιο όπου είχαν συνδυάσει τον ερχομό του νέου χρόνου με τον ερχομό της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης.
Αυθαίρετες παρεμβάσεις σε υπό κατάρρευση κτήριο στην Τ.Κ. Αντρωνίου
https://lh3.googleusercontent.com/-_ikW_-xt5kE/YNmntGswj7I/AAAAAAAAGxs/PrP17O0IQ1gemF9DVbdPYhRinRw-CwYuwCLcBGAsYHQ/image.png","style":""}">
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ Αθήνα 20.12.2021
ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ Αρ. Πρωτ.: 132
ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ - ΦΟΛΟΗΣ O «ΩΛΟΝΟΣ»
Πολεμιστών 6Α 16452
Αργυρούπολη Αθήνα
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΠΡΟΣ:
Η ΓΟΥΡΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΘΥΜΙΟΥ…!
Μια φορά ένας παπάς, ο παπά - Θύμιος, είχε πολύτεκνη οικογένεια και για να τα βγάζει πέρα, είχε και κάνα τριάρι γουρούνες μάνες (χοιρομητέρες) για να γεννάνε μικρά γουρουνόπλα, να τα πουλάει και να μαζεύει παράδες.
Η δουλειά καλά πήγαινε και ο παπάς πότε τα πούλαγε μικρά, πότε γινόσαντε και κοτζάμ ανασμίδια και τα πούλαγε ακριβότερα, αλλά και για σφαγή. Την δουλειά του παπά, τηνε ζήλεψε και ένας συγχωριανός του, ο Νικολός που ήτανε μεγάλος κατεργάρης και κουτοπόνηρο μουσούδι.
Μια και δυο σηκώνεται πάει στον παπά και του γύρεψε να αγοράσει την μια από τις γουρούνες του.
Ο παπάς και αυτός που ήτανε διαβόλου σκαλτσούνι, ανώτερος από δαύτονε, βρήκε την ευκαιρία να του πουλήσει την μια παλιογουρούνα που είχε, έτσι να την ξεφορτωθεί, από πάνου του, γιατί αφού γέρασε, δεν έκανε πολλά γουρνόπλα και ούτε μπορούσε να τα βγάζει και να τα αναθρέψει. Αφού έγινε το προξενιό και τα βρήκανε, ο παπάς πήρε τους παράδες στο χέρι και ο άλλος ο κατεργαράκος ο Νικολός πήρε την γουρούνα δεμένη από την λαιμαριά τραβώντας και πίσω σαλαχώντας την η γυναίκα του την πήγανε στο κουμάσι του λίγο πιο πέρα από το σπίτι του, στην άκρη του λόγγου.