Έφυγε στα 61 του ο ιστοριοδίφης Λεωνίδας Καρνάρος 1960–2021 Αμαλιάδα

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση για την απώλεια του Λεωνίδα Καρνάρου στον πνευματικό κόσμος της Ηλείας της Αχαΐας και της Ζακύνθου. Η καρδιά του Λεωνίδα σταμάτησε να χτυπά τα ξημερώματα της Πέμπτης 25.02.2021 στην Πάτρα. Από νωρίς το πρωί ήλθαν τα θλιβερά μαντάτα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αμαλιάδα, βυθίζοντας την στο πένθος.

Γνωρίσαμε τον Λεωνίδα πριν 15 περίπου χρόνια στα πρώτα χρόνια της περιοδικής έκδοσης της "Ηλειακή Πρωτοχρονιάς" των εκδόσεων «Βιβλιοπανόραμα» που την επιμελείτο τότε μαζί με τον έτερο φίλο μας Ηλία Τουτούνη.

Βαθύς μελετητής της τοπικής και όχι μόνο ιστορίας, της λαογραφίας, της παράδοσης, της τέχνης και των γραμμάτων, ο Λεωνίδας  συνέγραψε πάρα πολλά βιβλία, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

Διαβάστε παρακάτω το βιογραφικό του Λεωνίδα που αντλήσαμε από ανάρτηση του Ηλία Τουτούνη:

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΡΝΑΡΟΣ (4/3/1960 – 25 /2/2021)

Ο Καρνάρος Λεωνίδας, ήταν Ηλείος στην καταγωγή (από τα Κρέστενα ο πατέρας του Κωνσταντίνος και από την Αμαλιάδα η μητέρα του Αγγελική το γένος Θεοδώρου Φιλοπούλου). Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1960. Από το 1971 κατοικούσε στην Πάτρα. Σπούδασε Κοινωνική Εργασία στα ΚΑΤΕΕ (ΤΕΙ) Πατρών. Από τις 28 Μαρτίου 1981 έως 28 Ιανουαρίου 1983 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Πολεμική Αεροπορία. Στην συνέχεια διορίστηκε υπάλληλος στο Υποθηκοφυλακείο Πατρών, από 28 Ιουνίου 1983 μέχρι 5 Δεκεμβρίου 1988. Στις 6 Δεκεμβρίου 1988 ξεκινά μια νέα καριέρα στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ρίου Πατρών (ΠΓΝΠ) «Παναγία η Βοήθεια» ως Κοινωνικός Λειτουργός και έμεινε σ’ αυτήν την θέση μέχρι το 2002. Από τότε και έπειτα διετέλεσε υπεύθυνος κατάρτισης του Κέντρου Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ), από το 2008 έως το 2010 Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΓΝ και στην συνέχεια σε διάφορες θέσεις του Ιδρύματος [Αρχείο, Εθνικό Ίδρυμα Αναπήρων (Ε.Ι.Α.)], μέχρι στις 28/8/2012, οπότε μετά από 30ετή ευδόκιμο υπηρεσία συνταξιοδοτήθηκε.

Χαράλαμπος Σ. Παπαγιάννης (1945-2020) Κούμανι

Έφυγε σήμερα 19.09.2020 ο δάσκαλος Χαράλαμπος Παπαγιάννης του Σπύρου που γεννήθηκε πριν 75 χρόνια στο Κούμανι.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Κυριακή στις 15.00 στην γενέτειρά του.

Στους οικείους του και σε όλους τους Κουμαναίους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, γεννήθηκε στο Κούμανι το 1945. Παρά τα δύσκολα τότε χρόνια, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και έτυχε διετούς μετεκπαίδευσης.

Πρώτο διορίστηκε δάσκαλος σε χωριό της Αμαλιάδας και επί 12 χρόνια υπηρέτησε στη γενέτειρά του το Κούμανι και σε σχολεία της Αχαΐας. Διετέλεσε Προϊστάμενος Γραφείου και Διευθυντής Α’ θμιας Εκπαίδευσης του Νομού Αχαΐας. Στο Κούμανι γνώρισε την σύζυγό του Γεωργία (νηπιαγωγό) που καρπός τους είναι η Κωνσαντίνα και ο Σπύρος, τα παιδιά τους.

Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, ασχολήθηκε ενεργά με το χωριό του και το 2007 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, «Το Κούμανι Ηλείας» μέσω της Ένωσης Κουμανιωτών Ηλείας.

Γράφει επί λέξει, στο εισαγωγικό του βιβλίου:

«Αυτός ο τόπος, αυτή η γη, είναι η πηγή της χαράς και των δακρύων μας. Εκεί πρωτοαντικρίσαμε το φως του ήλιου να ροδίζει από τα αρκαδικά βουνά. Εκεί ακούσαμε το θεσπέσιο θρόισμα των αγέρωχων βελανιδιών. Εκεί είναι οι ρεματιές και οι νεροσυρμές του Τσιγαριού και της Μόλας απ’ όπου η καρτερική μάνα μας κουβάλαγε στην πλάτη το νερό που πίναμε. Εκεί μας φέρνει στον ύπνο και στο ξύπνιο μας η αγέραστη μνήμη μας…»

Συνεχίζει με τον πρόλογο, την Θέση και τα όρια του χωριού του, την μυθολογία, μιλάει για την Φολόη και τους Κενταύρους, για την ιστορία με αναφορά σε όλες τις περιόδους, για τον Αρχαίο Λασιώνα και την Τουρκοκρατία. Γράφει για τους Τουρκαλβανούς του Λάλα, για το «Κούμανι και Αντρώνι» και την απελευθέρωση. Για τους δήμους και τις κοινότητες και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο. Για την κατοικία και τις ασχολίες των κατοίκων, τις καλλιέργειες, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία, την τυροκομία, τον κούρο, την χοιροτροφία και την δενδροκαλλιέργεια. Γράφει ακόμη για τα επαγγέλματα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην τοπική οικονομία. Μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνει στην κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, στο γάμο, στις γιορτές, στην μετανάστευση, την διατροφή και τους συλλόγους. Συνεχίζει με την εκπαίδευση, το λεξικό, τις βιογραφίες και τελειώνει με κάποιες ανέκδοτες ιστορίες, μία εξ αυτών, «Ο μαύρο-Ζέρος» την είχαμε αναδημοσιεύσει στην ιστοσελίδα www.antroni.gr

Το 2010 εκδίδει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: «Κουμανιώτικες Ανέκδοτες Ιστορίες».

Με λιτή και ευχάριστη αφήγηση, "ξετυλίγει" και εδώ διάφορες ιστορίες που κατέγραψε, κυρίως με πρόσωπα από το Κούμανι όπως κάποια γνωστά μας, τον Σωκράτη, τον Νικέα, τον Γληγόρη, τον Μπούκη αλλά και για τους δικούς μας, τον Νίκο τον Τσαπή και τον παπα-Ντίνο Καλαμάρηαπό το Αντρώνι.

Τέλος, το πόνημα συνοδεύουν δεκάδες φωτογραφίες, όπου μία εξ αυτών με την "Ζέμπελη" (1933) την δανειστήκαμε για το άρθρο μας, «Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη».

Τον αείμνηστο δάσκαλο τον συναντήσαμε μία φορά στην Γιάρμενα, στις 13  Αυγούστου  2011 για τον εορτασμό των 15 χρόνων της τρίμηνης έκδοσης του περιοδικού ''Φολόη''. Λάβαμε τότε μαζί και με άλλους, τιμητική διάκριση των συνεργατών που στήριξαν, διέδωσαν, ανέδειξαν... το περιοδικό ''Φολόη”. Στην ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την βράβευσή του, επικεντρώθηκε στην διάσωση του δρυοδάσους της Κάπελης καταγγέλλοντας τους καταπατητές και τους εμπόρους ξυλείας.

Καταγράψαμε τότε την ομιλία του αλλά δεν ευδόκησε να ανταλλάξουμε περαιτέρω απόψεις όπως υπολογίζαμε.

Καλό του ταξίδι! Η παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο του είναι μοναδική και θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων.

Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

1983, Ο Γάμος μου...!

Ο Γάμος της Ρόζας Σαββέλλη και του Κώστα Παπαντωνόπουλου το Σάββατο 14.05.1983.

Το κρεβάτι, ο χορός στο ταψί του γαμπρού από τους Μυτιληνιούς συμπεθέρους και κουμπάρους, η προετοιμασία της νύφης, ο γάμος στην Αγία Τριάδα στο Αεροδρόμιο Ελληνικού, το τραπέζι στο κέντρο "Κάτι άλλο" στους Τράχωνες και το γλέντι με δύο κλαπατσίμπανα και μπόλικο κέφι κράτησε ως τις 10 το πρωί. Κουμπάρος ήταν ο τότε νεαρός Κώστας Κωνσταντέλος.

Το βαγένι με το πεντάχρονο κρασί που καταναλώθηκε το είχε βάλει ο παππούλης μου ο Πλιέγκας λίγο πριν πεθάνει στις 28.11.1978. Τα σφαχτά και τα τυριά ήταν από το κοπάδι του πατέρα μου. Σχεδόν όλο το βράδυ, χάρι στο πεντάχρονο νέκταρ, ο δρόμος μπροστά στο κέντρο είχε κλείσει διότι χόρευαν δυό ζυγές.

Το βίντεο είναι εντελώς ερασιτεχνικό με επίσης ερασιτέχνες εικονολήπτες, προσέφερε η αγαπητή φίλη Βάσω Κωνσταντέλου.

Ύστερα από 40 και πλέον χρόνια τέτοια κειμήλια δεν πρέπει να χάνονται αλλά να μοιράζονται απλόχερα...!

Σχόλια στο fb:

1990: Ο Αντωνάκης Μπαντούνας με γεμάτο το καρότσι φραγκοδίφραγκα στον ΟΤΕ.

ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΜΠΑΝΤΟΥΝΑΣ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ) ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΡΩΝΙ

Γράφει ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Η παρακάτω ιστορία διαδραματίστηκε στις αρχές του 1990 με παρουσία της κάμερας της νεοσύστατης τότε ιδιωτικής τηλεόρασης του MEGA.

Ο συμπατριώτης μας Μπαντούνας Αντωνάκης του Μπάμπη (έτσι τον λέμε), έλαβε έναν υπέρογκο λογαριασμό του τηλεφώνου του στην Αθήνα με 153.454 δραχμές ενώ συνήθως πλήρωνε 3 με 4.000 δραχμές.

Διαμαρτυρήθηκε, χτύπησε πόρτες, ζήτησε να γίνει αλλαγή στο μετρητή διότι είχε γράψει 28.000 μονάδες σε διάστημα 30 ημερών μόνον.