Σελίδα για το Αντρώνι πριν το 2000 από τον Γιάννη Παπαντώνη
Ο Γιάννης τότε..., τώρα είναι καλλίτερος!
Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος, Πλίεγκας
Γνωρίζατε ότι την δεκαετία του '90 το Αντρώνι είχε ιστοσελίδα;
Μην πάει το μυαλό σας στην αφεντιά μας άλλος ήταν ο προπομπός απλά εμείς ακολουθήσαμε ύστερα από πέντε έξι χρόνια, στις αρχές της καινούργιας χιλιετίας.
Η «σκοτεινή» διαδικτυακή εποχή του '90 δεν βρίσκεται πολύ μακριά μας. Οι περισσότεροι γνωρίσαμε αυτή την εποχή, είτε ως νέοι είτε ως ενήλικες. Από τότε ως σήμερα, έχουν γίνει τεράστιες βελτιώσεις με το διαδίκτυο, για να λέμε και του... «στραβού το δίκιο».
Τότε έμπαινες με το τηλέφωνο και όταν μίλαγες κοβόταν το ίντερνετ έκανε δηλαδή αυτόματο disconnect και άντε πάλι να συνδεθείς ύστερα από ώρα. Ήθελε δηλαδή «γαϊδουρινή υπομονή». Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Η ιεροτελεστία περιλάμβανε και αυτόν τον υπέροχο ήχο που πραγματικά τον έχουμε νοσταλγήσει.
Το ίδιο και χειρότερα γινόταν όταν ήθελες να κάνεις ανάρτηση ή να δεις μια φωτογραφία.
Σήμερα το διαδίκτυο αποτελεί παγκόσμιο αγαθό. Όλοι γνωρίζουμε να το χρησιμοποιήσουν, ενώ ελάχιστοι μπορούν να το αποχωριστούν έστω και για λίγες ώρες ή μέρες.
Δεν θυμόμαστε πως πρώτο βρήκαμε την τότε ιστοσελίδα του Αντρωνίου που την είχε φτιάξει ο Γιάννης Παπαντώνης του Κώστα του Μούλου, ο συνάδελφός μας από το Ναυτικό. Συμμετείχαμε όμως ενεργά και με μηνύματα και διαφημίζαμε κιόλας την τότε σελίδα του χωριού μας.
Η σελίδα ακούμπαγε σε μια πλατφόρμα που λεγόταν GeoCities που υποστηριζόταν από την Yahoo! Στην αρχή ήταν ένας από τους λίγους τρόπους για να δημιουργήσει κανείς δωρεάν τη δική του ιστοσελίδα. Για κάποια χρόνια υπήρξε επί σειρά ετών μια δημοφιλής λύση στο χώρο του web hosting.
Η σελίδα είχε γίνει χειροποίητα, γράμμα- γράμμα και όχι όπως σήμερα με ένα Copy paste.
Το περιεχόμενο της τότε σελίδας το είχαμε ζητήσει από τον συμπατριώτη μας και τελικά το πήραμε τον περασμένο Αύγουστο που βρεθήκαμε στο χωριό.
Τα υπόλοιπα θα μας τα πει ο Γιάννης με το παρακάτω σημείωμα που μας έστειλε στις 21.10.2020:
«Κώστα καλησπέρα,
Η καρυδιά της καρδιάς μας..., πεθαίνει!
Πόσες γενιές στον ίσκιο σου να δροσιστούν καθήσαν
κι αχνάρια από το διάβα τους στη ρίζα σου αφήσαν
και τ’ όνομά τους φεύγοντας στη φλούδα σου σκαλίσαν.
Δεν την λυγίζαν οι καιροί, βοριάδες, πάγοι, χιόνια,
να ρίχνει τον ίσκιο της παχύ τα λαύρα μεσημέρια.
Άπλωνε κι όλο ψήλωνε, να φτάσει ως τα αστέρια,
άθλιοι την επλήγωσαν θελαν να την ξεράνουν
και στον κορμό της βάλανε φωτιά να την πεθάνουν.
Τον φετινό φθινόπωρο τα φύλλα της θα ρίξει
μα την ερχόμενη άνοιξη δεν θα ξανά καρπίσει[1]
Θα ήταν παρήγορο να λέγαμε ότι η καρυδιά της γειτονιάς μας ήταν «Θύμα» της κακοκαιρίας και όχι κακόβουλης πράξης με ίχνη πρόσφατου εμπρησμού που έγινε βέβαια με την βοήθεια διαφόρων εύφλεκτων υλικών με σκοπό τον «αργό θάνατο» του δένδρου.
Λέμε «της γειτονιάς μας» και το εννοούμε διότι πριν αρκετά χρόνια είχαμε κάνει πρόταση να μείνει ελεύθερος ο χώρος (πλατεία) μαζί και η καρυδιά αλλά κάποιοι τότε (για δικούς τους λόγους) δεν δεχτήκαν.
Το περήφανο αυτό δέντρο έστεκε εκεί για αιώνες σαν «μνημείο της φύσης» που κάτω από τον ίσκιο του ξεκουράστηκαν, ερωτεύτηκαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, έκλαψαν και δροσίστηκαν γενιές ανθρώπων.
Ο τελευταίος παραδοσιακός γάμος που έγινε στον ίσκιο της με προικιά, βάγια και προσκεφαλάδες, ήταν της αείμνηστης Νικολίτσας του Ρεντίφη.
Αχ! παπαδιά..., χορεύει ο Νιόνιος
Προσοχή! Όχι για «καθώς πρέπει...», και με την παραμικρή διαμαρτυρία, το βίντεο θα κατέβει ασυζητητί.
Σκοπός μας δεν είναι να μειώσουμε κανέναν, γλέντι ήταν μεταξύ μας, στο σπίτι μας - χωριό μας και όλοι λίγο πολύ τα είχαμε «τσούξει».
Δεν συμφωνούμε με τις σαμπάνιες τα άνθη και τις φιγούρες αλλά αυτήν την ώρα όλα επιτρέπονται.
«Όπου πατώ το πόδι μου και ρίχνω την ματιά μου, μεγάλος ντόρος γίνεται γύρω από το όνομά μου…».
Ποιος δεν είχε ακούσει αυτούς τους στίχους (του Τσαουσάκη) που τους έλεγε στα ΚΤΕΛ του Πύργου ο Αντωνάλ, ο μπάρμπας του Νιόνιου που χορεύει εδώ.
Οκτώ ώρες βίντεο εκείνο το βράδυ με τις γυφτοπούλες να μπαινοβγαίνουν στο πλάνο και στο τέλος να, ήλθε η δικαίωση. Αυτό θα πει αυθεντική λαογραφία. Η ζωή μας όλη!
Χαμός..., όταν ο Νιόνιος και η παρέα του βγήκαν στην πίστα. Το πλάνο χάθηκε ανάμεσα στα κορμιά της νεολαίας που κύκλωσε την πίστα και χειροκροτούσε αδιάκοπα. Προκάνουμε μόνον λίγες ανεπανάληπτες στιγμές όταν ανεβάσαμε την κάμερα με κοντάρι επάνω από τα κεφάλια των θεατών.
Χόρεψαν εκατό νοματαίοι στο γλέντι αλλά σε κανέναν όμως δεν σηκώθηκαν να τον χειροκροτούν οι νιές.
Το στιλ και η αρχοντιά στο μεγαλείο τους.
Οι σαμπάνιες να ρέουν και ο Νιόνιος αντί για το ποτήρι να βουτάει την μπουκάλα από τον Παυλάκο, να ρουφάει και παράλληλα να χαιρετάει.
Αν και στην αρχή τους δυσκόλευε η ισορροπία όταν ο καλλιτέχνης Fragiskos Tzano είπε: «σάξε το τρίφυλλο του παπά», σάξανε… και ήλθε η αποθέωση με το «πούτανε και πούτανε και καρά πούτανε».
Απολαύστετο…
Αναδρομή σε έναν παλιόφιλο υστέρα από εφτά χρόνια
Αναδρομή σε έναν παλιόφιλο από την Σπαρτουλιά υστέρα από εφτά χρόνια.
Τολμάω να ξεκινήσω με το μήνυμα της κόρης του Ειρήνης και να με συμπαθάει που δεν ζήτησα την άδειά της να το δημοσιοποιήσω:
Καλησπέρα σας κ. Παπαντωνόπουλε,
είμαι η Ειρήνη κόρη του εκλιπόντος συμπατριώτη και φίλου σας Αργύρη Κωστόπουλου. Σας στέλνω την φωτογραφία του ως ελάχιστο απτό ενθύμιο, διότι η μείζων και αναντικατάστατη κληρονομιά που μας άφησε είναι ηθική και πνευματική, απόρια του συνδυασμού ευστροφίας και καλοσύνης του.
Θα ήθελα να σας εκφράσω τις εγκάρδιες ευχαριστίες όλης της οικογενείας μας για το τόσο θερμό αποχαιρετιστήριο μήνυμά σας.
Είμαι σίγουρη πως αν μπορεί να βλέπει από εκεί που βρίσκεται θα χαίρεται και ακόμα αν είχε την δυνατότητα σίγουρα θα πλοηγείτο στην ιστοσελίδα σας μέσω κινητού ή υπολογιστή, όπως συνήθιζε να κάνει ή να με προτρέπει να κάνω ακόμα και τις δύσκολες μέρες του για να διαβάσει τα νέα σας.
Με εκτίμηση,
Ειρήνη
Η Γλυκερία στο Αντρώνι Ηλείας
Κυριακή, 12 Αυγούστου 2018
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αντρωνίου τόλμησε και όλοι εμείς περάσαμε μια αξέχαστη βραδιά με την Γλυκερία και τη συνοδεία της.
Η οργάνωση ήταν άριστη από όλες τις πλευρές. Ο χώρος της συναυλίας ήταν πανέτοιμος μια μέρα πριν.
Οι καρέκλες και τα τραπέζια αρκετά και άνετα να μην κολλάει ό ένας στον άλλο.
Οι χώροι που είχαν οριστεί σαν πάρκινγκ ήταν φωτισμένοι με ανθρώπους να επιβλέπουν ώστε να μην δημιουργηθεί το παραμικρό.
Τα παιδιά που βοηθούσαν στα εισιτήρια, στην είσοδο, στη διανομή του φαγητού, στα μπαρ, ήταν όλοι στη θέση τους και με ευχάριστη διάθεση.
Η μεγάλη υπερυψωμένη εξέδρα, βρισκόταν στο βάθος και αριστερά η οθόνη που διαφήμιζε τους χορηγούς.
Η πίστα είχε αρκετό χώρο, μετρήσαμε μέχρι 5-6 μεγάλες χορευτικές ομάδες.
Ήταν μια ειδυλλιακή βραδιά σε ένα ημιάγριο περιβάλλον. Ισχυρές δέσμες με πανάκριβα laser και πολύχρωμα led φώτιζαν τα δένδρα γύρω μας και ύστερα ανέβαιναν εκεί ψηλά στον ουρανό και χόρευαν. Χόρευαν..., στους ρυθμούς της Γλυκερίας.
Εμείς όπως πάντα εκεί, παραδίπλα, 50-60 μέτρα από την ορχήστρα, σταθεροί στη θέση μας να προκάνουμε να αποθανατίσουμε όμορφες εικόνες.