«Μάθανε ότι απαυτωνόμαστε πλακώσανε κι οι γύφτοι»

Η πόρτα με υπέρθυρη παράσταση του ιστορικού σπιτιού του Τουρκοπαναή Μπελογάννη στα Τσίπιανα που φωτογράφισε  ο Αρχιτέκτονας Αργύρης Πετρονώτης το 1956, πηγή: περιοδικό "Δίβρη"

Μετά την δημιουργία των Καλλικρατικών δήμων στην Ηλεία, οι άνθρωποι του κάμπου που όπως έχουμε ξαναγράψει, έχουν στρέψει τις παρωπίδες τους προς τη θάλασσα και θεωρούν τους βουνίσιους, ανθρώπους κατώτερου θεού ή αν θέλετε τα βαρίδια που θα ήθελαν να απαλλαγούν μια για πάντα.
Γι’ αυτό τον λόγο και για διαφόρους άλλους, απαξιώνουν με παντοίους τρόπους τον τόπο μας και με τις γερασμένες και μολυσματικές τακτικές τους οδηγούν τους συμπατριώτες μας στην σταδιακή εγκατάλειψη των ορεινών χωριών. Αυτό διαπιστώνεται κυρίως στο δήμο Αρχαίας Ολυμπίας αλλά και στους άλλους δύο δήμους Ήλιδας και Πύργου, που είχαν την ατυχία, να συμπεριληφθούν στις τάξεις τους ορεινά χωριά του Οροπεδίου Φολόης (Κάπελης) και χωριά του Ερυμάνθου.
Η συνεχιζόμενη τεράστια απαξίωση των ορεινών χωριών, φαίνεται να προήλθε από την επόμενη μέρα που επικράτησαν οι Καλλικρατικοί δήμοι. Τότε μεγάλος όγκος πληθυσμού από τα βουνά, μεταδημότευσε προς τον τόπο κατοικίας τους, τις μεγάλες πόλεις.
Αυτή την αδυναμία την αντιλήφθηκαν «οι άρπαγες» ή αν θέλεται «οι αχόρταγοι» του κάμπου της Ηλείας, κατάλαβαν ήδη ότι δεν έχουν μεγάλο συμφέρον από τους λίγους ψήφους που απέμειναν και εγκατέλειψαν εντελώς τα πανέμορφα χωριά μας.
Σε αυτό συνέβαλε σημαντικά και η οικονομική κρίση και μαζί μ’ όλα τ’ άλλα κακά που επήλθαν στον τόπο μας, τα χωριά μας δυστυχώς όχι μόνον ερήμωσαν, αλλά έχασαν και τη ζωντάνια τους.
Οι εναπομείναντες κάτοικοι αντί να συσπειρωθούν, να πάρουν τα πάνω τους και να ανατρέψουν την καταρρέουσα κατάσταση, παραδόθηκαν αμαχητί.
Το κακό αυτό πρέπει να πάρει τέλος και για να ανατραπεί μπορεί μόνον εάν οι κυβερνώντες, εντοπίσουν την ουσία του προβλήματος που οδηγεί μαθηματικά στην πλήρη διάλυση των ορεινών χωριών. Χρειάζεται δηλαδή εγρήγορση ώστε να προχωρήσουν άμεσα στην δημιουργία ορεινών δήμων.
Η γνωστή παροιμία του τίτλου δεν έχει ως σκοπό να θείξει την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των ρομά. Μακριά από μας ρατσιστικά τερτίπια και ιδιαίτερα με αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους που πολλοί είναι διαχρονικοί μας φίλοι.
Αναφερόμαστε στους άλλους, τους «γυφτοκατσαπλιάδες» που ως πλανόδιοι έμποροι παλαιών αντικειμένων, πήραν σβάρνα τα χωριά και αφού ζήλεψαν την δόξα των προηγούμενων δήμων, ήλθαν ν’ αποτελειώσουν το έργο τους και να μας τ’ αρπάξουν όλα, μαζί και την ψυχή μας.
Τ’ ακούτε ωρέ πατριώτες ο ένας βγάζει το μάτι του αλλουνού και κατόπιν παραπονιόμαστε γιατί όλη η Ελλάδα σκούζει: «Ο καλύτερος…κ.λπ.».
Όταν μάθαμε (πριν λίγες μέρες) ότι έφυγαν από το γειτονικό χωριό τα Τσίπιανα, εκατό και πλέον λαογραφικά αντικείμενα προς το νεοσύστατο λαογραφικό μουσείο της Αγίας Μαύρας του δήμου Πηνειού, ουρλιάξαμε δυνατά (στα κοινωνικά δίκτυα) με όλη την δύναμη της ψυχή μας.

Γάμος στη Γιάρμενα πριν 31 χρόνια

Γάμος στη Γιάρμενα πριν 31 χρόνια,
του Τάκη Κυριακόπουλου και της Νίκης Μπενέτση στις 29.10.1988.

Ο Χρήστος (Τάκης) Κυριακόπουλος γεννήθηκε το 1952 στη Φολόη (Γιάρμενα) και πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 2011

Για 20 χρόνια (1982-2002), ασχολήθηκε με τα κοινά στη Φολόη. Τέσσερα χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Φολόης, τέσσερα χρόνια τοπικός πρόεδρος του δήμου Φολόης και τα υπόλοιπα ως κοινοτικός σύμβουλος.

Τα 5 βίντεο (άγνωστου εικονολήπτη) μας τα εμπιστεύτηκε πριν δέκα χρόνια ο συνοδοιπόρος μας στον σύλλογο «Ωλονός», Ανδρέας Χρονόπουλος για τον σύλλογο Φολοητών «ο Κένταυρος».

Τα ανεβάσαμε τότε στα κοινωνικά δίκτυα αλλά έκτοτε τα χάσαμε στη "ζούγκλα" του φέις μπουκ (facebook). Είναι διάρκειας 9 έως 10 λεπτώνπερίπου το κάθε ένα διότι τότε δεν επιτρεπόταν από το youtube το ανέβασμα βίντεο διάρκειας πάνω από 10 λεπτά.

Στο Πρώτο (1) βίντεο φαίνεται η προετοιμασία του γάμου τα καλέσματα και τα φαγητά, τα άλογα για την προσκεφαλάδα, οι πατινάδες από τα όργανα, οι λαμπάδες, τα στέφανα οι μπουμπουνιέρες, οι ντουφεκιές για τη χαρμόσυνη είδηση ότι ξεκινάει τώρα όλη η τελετή του γάμου ως και την εκκλησία.

Στο δεύτερο (2) η τελετή στην εκκλησία όπου στο «Ησαΐα χόρευε», ο γαμπρός και ο κουμπάρος "τα είδαν όλα", έφαγαν κικίδια (κυπαρισσόμηλα), καρύδια και κάστανα στο κεφάλι που έπεσαν ακόμη και τα στέφανα του γαμπρού.

Στο τρίτο (3) η συνέχεια της τελετής, η χαιρετούρα και η μετάβαση στο τραπέζι. Ο οπερατέρ και ο βοηθός του που όπως μάθαμε ήταν ο γιατρός ο γυναικολόγος από τη Γιάρμενα. Έκαναν εξαιρετική δουλειά για τα δεδομένα της εποχής, δεν τους ξέφυγε σχεδόν κανένας από το φακό της κάμερας.

Στο τέταρτο (4) βίντεο τραγούδια καθιστικά από τον αξέχαστο Γιώργο Δανίκα (Τζή) και τον παπά και στο πέμπτο (5)  το γλέντι του γάμου.

«Ξετυλίγονται» εδώ αρκετά λαογραφικά στοιχεία όπως η τοπική ενδυμασία, έθιμα του γάμου, τραγούδια της τάβλας και άλλα. Επίσης χοροί, γλέντι με «αληθινή» διασκέδαση, πειράγματα. Τέλος, οι μικροί μεγάλωσαν, έκαναν οικογένειες και ο κύκλος της ζωής κλείνει με το θλιβερό - συγκινητικό, ότι, απουσιάζουν σήμερα κάμποσοι αγαπημένοι μας μαζί και ο γαμπρός.

Όλγα Δ. Ζαχαροπούλου 1969 - 2023

Έφυγε από κοντά μας σήμερα Τετάρτη 8.02.2023 η Όλγα Ζαχαροπούλου του +Δημητρίου και της Λεμονιάς (Παπαντώνη) που γεννήθηκε πριν 54 χρόνια στην Θεσσαλονίκη.

H κηδεία της και o τελευταίος αποχαιρετισμός θα γίνει την Παρασκευή 10.02.2023 στις 11.00 στο κοιμητήριο του Ευόσμου.

Στην μητέρα της Λεμονιά, στην αδελφή της Μαρία και σε όλους τους συγγενείς της τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.

Μεγάλη η θλίψη για την απώλεια της Όλγας μου, παρότι λίγο πολύ περίμενα τα δυσάρεστα αλλά όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θέλουμε να το πιστέψουμε για δικούς μας ανθρώπους.

Έλα μου ντε που επιβάλλεται τώρα να γράψω και πέντε αράδες.

Η Όλγα ήταν κόρη της πολυαγαπημένης μου ξαδέρφης Λεμονιάς (αδελφής για όσους με ξέρουν) και του Δημήτρη του Πάνου του Ζαχαριά.

Ήταν ένα εργατικό, φιλότιμο και χαρισματικό παιδί που δεν πρόκανε να χαρεί τίποτα.

Εκεί, λίγο πριν τα τριάντα της, δέχτηκε μια μεγάλη στεναχώρια, μια απογοήτευση.  

Έφυγε στα 61 του ο ιστοριοδίφης Λεωνίδας Καρνάρος 1960–2021 Αμαλιάδα

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση για την απώλεια του Λεωνίδα Καρνάρου στον πνευματικό κόσμος της Ηλείας της Αχαΐας και της Ζακύνθου. Η καρδιά του Λεωνίδα σταμάτησε να χτυπά τα ξημερώματα της Πέμπτης 25.02.2021 στην Πάτρα. Από νωρίς το πρωί ήλθαν τα θλιβερά μαντάτα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αμαλιάδα, βυθίζοντας την στο πένθος.

Γνωρίσαμε τον Λεωνίδα πριν 15 περίπου χρόνια στα πρώτα χρόνια της περιοδικής έκδοσης της "Ηλειακή Πρωτοχρονιάς" των εκδόσεων «Βιβλιοπανόραμα» που την επιμελείτο τότε μαζί με τον έτερο φίλο μας Ηλία Τουτούνη.

Βαθύς μελετητής της τοπικής και όχι μόνο ιστορίας, της λαογραφίας, της παράδοσης, της τέχνης και των γραμμάτων, ο Λεωνίδας  συνέγραψε πάρα πολλά βιβλία, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

Διαβάστε παρακάτω το βιογραφικό του Λεωνίδα που αντλήσαμε από ανάρτηση του Ηλία Τουτούνη:

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΡΝΑΡΟΣ (4/3/1960 – 25 /2/2021)

Ο Καρνάρος Λεωνίδας, ήταν Ηλείος στην καταγωγή (από τα Κρέστενα ο πατέρας του Κωνσταντίνος και από την Αμαλιάδα η μητέρα του Αγγελική το γένος Θεοδώρου Φιλοπούλου). Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1960. Από το 1971 κατοικούσε στην Πάτρα. Σπούδασε Κοινωνική Εργασία στα ΚΑΤΕΕ (ΤΕΙ) Πατρών. Από τις 28 Μαρτίου 1981 έως 28 Ιανουαρίου 1983 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Πολεμική Αεροπορία. Στην συνέχεια διορίστηκε υπάλληλος στο Υποθηκοφυλακείο Πατρών, από 28 Ιουνίου 1983 μέχρι 5 Δεκεμβρίου 1988. Στις 6 Δεκεμβρίου 1988 ξεκινά μια νέα καριέρα στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ρίου Πατρών (ΠΓΝΠ) «Παναγία η Βοήθεια» ως Κοινωνικός Λειτουργός και έμεινε σ’ αυτήν την θέση μέχρι το 2002. Από τότε και έπειτα διετέλεσε υπεύθυνος κατάρτισης του Κέντρου Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ), από το 2008 έως το 2010 Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΓΝ και στην συνέχεια σε διάφορες θέσεις του Ιδρύματος [Αρχείο, Εθνικό Ίδρυμα Αναπήρων (Ε.Ι.Α.)], μέχρι στις 28/8/2012, οπότε μετά από 30ετή ευδόκιμο υπηρεσία συνταξιοδοτήθηκε.