Έφυγε σήμερα Κυριακή 4.04.2021, ο Δημήτρης Ζαχαρόπουλος του +Πάνου που γεννήθηκε πριν 75 χρόνια στα Ζαχαραίικα Αντρωνίου.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη στις 10.00 στο δημοτικό κοιμητήριο Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη.
Στην σύζυγό του Λεμονιά, στα παιδιά του Μαρία, Όλγα, στα αδέλφια του Ντίνα, Χρυσούλα , Θοδωρή και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.
Ο Δημήτρης, γεννήθηκε στην "καρδιά" του εμφυλίου πολέμου μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, τον Γιώργη. Ήταν δεν θα 'ταν πέντε μηνών όταν ένας αντάρτης κλώτσησε τον έναν και είπε στη μάνα του να τον πετάξει. Έδωσε μάχες η συγχωρεμένη θειά Μαρία για να τους αναθρέψει και να τους στήσει στα πόδια τους.
Ο Δημητράκης, (έτσι τον προσφωνούσαν), όταν τελείωσε το δημοτικό έφυγε στο Αίγιο στην Τρυπητή μαζί με τον Χρήστο Πανούτσο (του Μπαφιώλα). Εκεί έμεινε ως το 1966 όπου παντρεύτηκε και έφυγε στην Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε το στρατιωτικό ως οδηγός και η δουλειά στο Λιμάνι από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Με την σύντροφό του Λεμονιά Παπαντώνη απόκτησαν τα κορίτσια τους Μαρία και Όλγα.
Ο Δημήτρης τα καλοκαίρια ερχόταν στο χωριό που έχει και δικό του σπίτι. Τότε τα Ζαχαρέικα ήταν μια γειτονιά, μι
α παρέα με χαρές τραγούδια και κοψίδια. Τους ζήλευαν όλοι και προτιμούσα να μείνω και ΄γω εκεί, ώσπου ήρθαν τα θανατικά και οι αρρώστιες που τα τέλειωσαν όλα. Σφίγγεται η καρδιά μου όταν πλησιάζω στη διασταύρωση και αποφεύγω ακόμη και από αγνάντιο να κοιτάξω. Προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις και να θυμάμαι εκείνες, τις παλιές «όμορφες» στιγμές.
Η ειρωνεία είναι ότι όλα τα αδέλφια πέθαναν Απρίλιο μήνα. Ο Γιώργος με μία μέρα διαφορά στα πέντε χρόνια 20.04.2015 από τον Θανάση που έφυγε στις 19.04.2020 και σήμερα πριν κλείσει χρόνο, έφυγε και ο Δημήτρης.
Κώστας Παπαντωνόπουλος
Υγ. Διαθέτω αρκετό υλικό με τον Δημήτρη αλλά μου είναι αδύνατον σήμερα να σας παρουσιάσω.
Από αριστερά: ο Μήτσος του Κατσαντώνη, ο +Δημητράκης Ζαχαρόπουλος, η Λεμονιά Παπαντώνη, ο μπάρμπα +Νιόνιος Παπαντώνης, ο +Θοδωράκης Ζαχαρόπουλος και ο +Γιώργης (Μποτίλιας) στου Λαΐνη το καφενείο, στο πανηγύρι το 1965. θυμάμαι τη στιγμή αυτή (ήμουν 11 ετών) που την αποθανάτισε ο νονός μου, Αθανασόπουλος Βασίλης (φωτογράφος) από το Στρέφι Ηλείας. Εν Ανδρώνι τη 27-7-65 επί τη εορτή της Αγίας Παρασκευής. (Γράφει όπισθεν της φωτογραφίας).