Featured Articles

Πάρης (Παρασκευάς) Αραμπατζόγλου 1931-2018

Έφυγε πλήρης ημερών (87 ετών) ένας αγαπημένος μου φίλος, ο θείος Πάρης από τη Βραζιλία. Δεν άντεξε για πολύ τον χαμό της αγαπημένης του συζύγου.
Ήταν ένας ξεχωριστός και χαρισματικός τύπος με άφθονο και έξυπνο χιούμορ. Ο περισσότερος μορφωμένος που γνώρισα στο Σαν Πάολο, εγκυκλοπαιδικά και κοινωνικά. Ήταν ακόμη δίκαιος, φιλικός, διακριτικός, ένας συγκροτημένος σε όλα άνθρωπος!
Η καταγωγή του ήταν από την Ξάνθη. Γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη, στις 15.12.1931 όταν μετοίκησαν οι γονείς του στην Αθήνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Πήγε στη Βραζιλία ως απεσταλμένος κάποιας εταιρίας και όχι ως μετανάστης, όπως οι περισσότεροι έλληνες. Στη συνέχεια έγινε ερωτικός μετανάστης. Ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε την θειά Άννα Σαββέλη και έκαναν τρία παιδιά.
Την Μαρίνα του, την μεγάλη του αγάπη, την αδυναμία του, το καμάρι του, την κόρη την πρωτότοκη που δεν τον άφησε ποτέ.
Ακολούθησαν τα μικρότερα, ο Ηλίας και η Γεωργία. Στάθηκε, ως καλός καπετάνιος στην οικογένεια του ως το τέλος.
Βρέθηκα στο Sao Paulo το 1983 και με τον θείο Πάρη, είχαμε μιλήσει για όλα τα επίκαιρα θέματα αλλά συνεχίσαμε και εδώ όταν ήρθε για διακοπές. Ήταν καλός συζητητής και φλογερός πατριώτης. Γνώριζε καλά την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα και σε όλα τα θέματα είχε και μια ξεχωριστή άποψη.
Μπορώ να θυμηθώ πολλές και αξέχαστες στιγμές που έζησα μαζί του αλλά θα σταθώ μόνον σε δύο, έτσι σαν μνημόσυνο στη μνήμη του.
Ευτύχησα να πάμε παρεούλα ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, ήταν μία - μιάμιση μέρα περίπου με αυτοκίνητο ως τους καταρράκτες Ιγκουασού, στα σύνορα Αργεντινής, Παραγουάης, Βραζιλίας. Σε όλο το δρόμο αλλά και κατά την παραμονή μας εκεί δεν χόρταινα το χιούμορ του αλλά και όταν μου εξηγούσε να με κατατοπίσει – ξεναγήσει.
Όταν ήλθε εδώ στην Αθήνα, με είχε καλέσει ένα βράδυ να μου κάνει το τραπέζι στα βλάχικα. Παράλληλα με μένα είχε καλέσει γνωστούς και συμμαθητές του, τριάντα – σαράντα άτομα. Για κάποιο λόγο άργησα (πιτσιρικάς ήμουν…) και άκουσα «τα εξ αμάξης» διότι κρατούσε τόσο κόσμο νηστικό προκειμένου να προσέλθει ή αφεντιά μου.
Όπως ανέφερα και παραπάνω ήταν ένας ξεχωριστός φίλος, που εκτιμούσα παρόλο που είμαστε τόσο μακριά.
Δεν θα τον ξεχάσω όσο ζω και θα επιθυμούσα λίγη από την στάχτη του να σκορπιστεί στον τόπο που γεννήθηκε.
Θα έχει μια ξεχωριστεί θέση στην καρδιά μου αλλά και εδώ, στις σελίδες μου.
Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά και στα εγγόνια του και να είναι γεροί να τον θυμούνται.

Ελένη Παπαδοπούλου-Νικολετοπούλου 1923-2018 (Δασκάλα)

Έφυγε σήμερα Τρίτη 2.01.2018 η δασκάλα Ελένη Παπαδοπούλου, χήρα του Νίκου Νικολετόπουλου που γεννήθηκε πριν 94 χρόνια στο Λαμπέτι Ηλείας.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή 5.01.2018 στις 14.00 στον Κόκκινο Μύλο.
Στα παιδιά της Ευγενία, Κώστα στην αδελφή της Πόπη και σε όλους τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας.

 Η Ελένη Παπαδοπούλου καταγόταν από το Λαμπέτι Ηλείας και ήταν πολύ μικρή όταν η οικογένειά της μετακόμισε στον Πύργο, σε ένα σπιτάκι κοντά στις γραμμές του τραίνου. Είχε άλλα τρία αδέλφια τον Πάνο που έμενε στην Πάτρα, την Αμαλία που έμενε στο Λεβεντοχώρι και την Πόπη που εδώ και πολλά χρόνια έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη Ρόδο.
Ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας που χωρίς ανέσεις, με πολύ φτώχεια και ανέχεια, διάβασε, κόπιασε και κατάφερε να γίνει δασκάλα.
Ήλθε στο χωριό μας μετά τον πόλεμο, το έτος 1947 όταν το σχολείο ήταν κλειστό για πέντε χρόνια λόγω του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Γερμανικής κατοχής. Οι χωριανοί μας που έβλεπαν για πρώτη φορά μοντέρνα γυναίκα με κομμένα ξανθά μαλλιά δεν άργησαν να της κολλήσουν και τα σχετικά παρατσούκλια. Στις μεταξύ τους συζητήσεις άλλοι την έλεγαν Βλάγκα και άλλοι Κουρεμένη.
Τον πρώτο καιρό φιλοξενήθηκε στο χωριό από τη Διονυσία Σίνου, μητέρα του Λύσανδρου και της Γιαννούλας ενώ πηγαινοερχόταν στον Πύργο. Δίδαξε το σχολικό έτος 1947-48 ως διδασκάλισσα με πτυχίο της παιδαγωγικής Ακαδημίας Πατρών, τότε που τα παιδιά «περίσσευαν»! Τι ήμουν, έλεγε, «μια σταλιά κοριτσάκι όταν ήλθα στο Αντρώνι. Με μπλε πάνινα παπουτσάκια, είχαν και λευκά κορδόνια, δεν με ξεχώριζαν ανάμεσα στα παιδιά του δημοτικού»!
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους από τους μαθητές της στην πρώτη και δευτέρα δημοτικού: Ο Αντρέας του Πλίθα (Γκιαούρης 1940), ο Χρύσανθος του παπά (1939), ο Κώστας του Παυλή (1938), ο Αριστείδης του Μπερλιεκούτσι (1940), ο Λάμπης του Κωστούλια (Μπίκος 1940), ο Παναγιώτης Σίνος (γιατρός 1940) ο Λύσανδρος Κοτρώτσης (αδελφός του Μπαλή 1935), η Γιαννούλα του Καζαμία και πολλοί άλλοι.
Αποσπάστηκε κατόπιν σε άλλα σχολεία και επέστρεψε στο Δ.Σ. Αντρωνίου το έτος 1953 που έκτοτε είχε τοποθετηθεί σε οργανική θέση, μόνιμη (με βαθμό, γραμματέας Α’).
Το 1954, όταν ήλθε και η διδασκάλισσα Άννα Λουρίδα (βαθμός γραμματέως Β’) από την Αμαλιάδα, το σχολείο μας έγινε για πρώτη φορά 2/τάξιον με εκατό περίπου μαθητές.
Το 1955 η ίδια σε μία προσπάθεια ιστορικής καταγραφής, κυρίως των Δασκάλων που υπηρέτησαν στο Δ.Σ. Άντρωνίου, μας άφησε μία σπάνια γραπτή παρακαταθήκη. Επίσης είχε ξεκινήσει να σημειώνει διάφορα ιστορικά στοιχεία που αφορούσαν το χωριό μας και ελπίζουμε να βρίσκονται ακόμη περισσότερα στο προσωπικό της αρχείο.
Ο διδάσκαλος Δημήτρης Τσώνος (1959-1973) μας έχει εκμυστηρευθεί, ότι: «με ενέργειες της διευθύντριας Ελένης Παπαδοπούλου - Νικολετοπούλου και του ιδίου, το δημοτικό Σχολείον Αντρωνίου προήχθη από 2θέσιο σε 4θέσιο».
Όταν ήλθε η δασκάλα στο χωριό, ο Νίκος ο Νικολετόπουλος, ήταν Πρόεδρος του χωριού. Νεαρός τότε και αυτός, τελειόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, με μεγάλη για την εποχή οικονομική ευχέρεια, πραγματικός γόης για τα δεδομένα των καιρών εκείνων, δεν άργησε να «βάλει στο μάτι» την δασκάλα.
Το ειδύλλιο με το Νικολετόπουλο ήταν γεγονός! Εξάλλου ποια δεν θα υπέκυπτε στη γοητεία του «Ψηλού»! Έγιναν ζευγάρι και στην πορεία ήρθε και ο γάμος. Στάθηκε βράχος στην πολυτάραχη ζωή του. Τον λάτρεψε, ήταν ο Θεό της και μαζί μ´ αυτόν αγάπησε σε υπέρτατο βαθμό και το χωριό μας.
Καρποί αυτού του γάμου, η Ευγενία και ο Κώστας, που επίσης λάτρευε με όλη τη δύναμη της ψυχής της.
Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60 έφυγε από το χωριό μας για την Αθήνα όταν η οικογένεια εξασφάλισε φούρνο από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ερχόταν όμως ταχτικά ως τα τελευταία χρόνια που ζούσε ο Νίκος πριν το αρχοντικό τους καταστεί ακατοίκητο.
Η δασκάλα ήταν γυναίκα με αρετές. Σπάνιος χαρακτήρας, καλοσυνάτη, ευγενική, δίκαιη, γλυκομίλητη, σικάτη, αρχόντισσα. Έζησε με τη συννυφάδα της τη Γεωργία του Χρήστου του Νικολετόπουλου, μία άλλη μεγάλη αρχόντισσα στο ίδιο σπίτι για πολλά χρόνια και δεν ακούστηκε ποτέ κουβέντα. Οι δύο οικογένειες έζησαν αρμονικά και αγαπημένες.
Της δασκάλας της άρεσε η κουβεντούλα, τα προϊόντα του χωριού, οι λιχουδιές, η φύση, ο απογευματινός περίπατος μέχρι τ´ αμπέλια. Παρατηρούσε τους περαστικούς από το παράθυρο στο ψηλό σπίτι που έβλεπε στο δρόμο. Της άρεσε επίσης να κάθεται το καλοκαιράκι στην μάντρα έξω από το μαγαζί τους και να μιλά με αγάπη στους περαστικούς του δρόμου, ακόμα και στα τσορομπίλια.
Εκ μέρους των εκατοντάδων μαθητών της- συγχωριανών μας που τους έμαθε «δυό κλειδέρες γράμματα», αναλάβαμε αυτοβούλως να αποχαιρετήσουμε και να ευχηθούμε ολόψυχα το καλό κατευόδιο στην εκλιπούσα δασκάλα μας.

1954: Η δασκάλα με τα παιδιά της όταν το σχολείο ήταν μονοθέσιο.

Μαθητές της από το 1947 έως το σχολικό έτος 1953-54, χρονολογικά. Γεννημένοι από το 1935 έως και το 1957

Να μας συμπαθάτε εάν παραλείψαμε κάποιους, εδώ θα είμαστε να επανορθώσουμε.

Αθανάσιος Αβραμόπουλος 1948-2017

Έφυγε στις 6.12.2017 ο Θανάσης Αβραμόπουλος του Αργυρίου (Καφύρα) και της Σταυρούλας που γεννήθηκε πριν 69 χρόνια στο Αντρώνι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Παρασκευή στις 12 το μεσημέρι από τον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελιστρίας στην Πάτρα.
Στην σύζυγό του Μάρια, στον γιό του Αργύρη, στην κόρη του Θεανώ και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Η απώλεια του αγαπητού φίλου και συμπατριώτη Θανάση Αβραμόπουλου αφήνει φτωχότερο το Αντρώνι και όλους εμάς που συναναστραφήκαμε μαζί του.
Διαβάζουμε και συμφωνούμε, ότι, υπήρξε υπόδειγμα αδέκαστου υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος με ακεραιότητα χαρακτήρος, ήθος, ευθυκρισία και αξιοπρέπεια, ενεργός πολίτης με δημοκρατικές αρχές οράματα και ιδανικά.
Με την αγαπημένη του σύζυγο Μάρια το γένος Γιαβάση, άλλοτε προϊσταμένη της Επιθεώρησης Εργασίας, απέκτησε δυο παιδιά, τον Αργύρη, δικηγόρο Πατρών και τη Θεανώ οικονομική Σύμβουλο. Ευτύχησε δε να καμαρώσει και εγγονούς.
Ο Θανάσης ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος, πρώην διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος στην Πάτρα και όπως μας είχε εκμυστηρευτεί θα μπορούσε να φτάσει ακόμη πιο ψηλά αλλά ήταν ταπεινός, χαμηλών τόνων και δεν επεδίωκε θώκους και αξιώματα.
Για το Αντρώνι, εργάστηκε πολύ σκληρά μέσα από το σύλλογο της Αθήνας όπου τον έφτασε τότε στα ανώτερα δυνατά επίπεδα με κοινωνική προσφορά και πλούσιο έργο. Ιδρυτικό μέλος του συλλόγου το 1966, (μαθητής ακόμη) μαζί με τον Δημήτρη Χρυσανθόπουλο (Πρίμη), τον Νίκο Λαμπαδά, τον Θεοδωράκη Ζαχαρόπουλου, τον Γιώργη Αβράμη του Στάθη και άλλους.Την ίδια περίοδο είχε γράψει ένα ιστορικό για το Αντρώνι που το χρησιμοποιήσαμε ως «μπούσουλα» στα πρώτα γραπτά μας. Αργότερα είχε το περίσσιο θάρρος να βγει μπροστάρης και να πει αλήθειες μέσα από άρθρο του σε εφημερίδα «κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου» για την μάστιγα των ναρκωτικών που ταλάνιζε τότε το χωριό μας.
Θα ήταν παράλειψη μας να μην αναφέρουμε ότι η ταπεινότητά του δεν μας ενθάρρυνε να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω δημοσίευμα ούτε να του αφιερώσουμε εδώ το βιογραφικό του. Αντίθετα ενεθάρρυνε πάντα την δική μας προσπάθεια είτε δημόσια είτε κατ’ ιδίαν.

‎2009 Οδοιπορικό στα χωριά της Ορεινής Ηλείας - Ψωφίδα Αχαΐας

ΟδοιπορικόΟδοιπορικό 5 & 6 ‎Ιουνίου ‎2009 στα Τριπόταμα Αχαΐας και στην Ορεινή Ηλεία. 

Δείτε το βίντεο εδώ και εδώ

Βίντεο με εκατοντάδες φωτογραφίες από το οδοιπορικό στις 5 και 6 Ιουνίου του 2009 στα ορεινά χωριά που συνδυάστηκε με το Σαββατοκύριακο των ευρωεκλογών.

Κατεβήκαμε τότε με φωτογράφους από την Αθήνα στα χωριά προκειμένου να αποθανατίσουμε ανθρώπους τοπία και κτήρια στην ορεινή Ηλεία.

Ξεκινήσαμε από την κατεστραμμένη αρχαία πόλη Ψωφίδα στα Τριπόταμα, την Δίβρη, το Αντρώνι, την Κρυόβρυση, τα Τσίπιανα, την Κερτίζα, την Σπαρτουλιά, το Πανόπουλο ως τον χώρο αναψυχής στην Μποκοβίνα.

Στα 11 χρόνια που πέρασαν θα δείτε μεγάλες διαφορές στα τοπία όπως η εξαφάνιση των αρχαίων στην Ψωφίδα, αγαπημένους ανθρώπους που μας έφυγαν και τσορομπίλια που ενηλικιώθηκαν και ακολουθούν πλέον τον δρόμο τους.

Αναλυτικά οι θέσεις των φωτογραφιών στο βίντεο:

2013 ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ - ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΑΝΤΡΩΝΙ

Βίντεο και φωτογραφίες από την περιφορά του επιταφίου και λίγα λεπτά από την Ανάσταση. 

Τα παιδιά ζωγραφίζουν… 2019 Αντρώνι

Άλλη μια αξιόλογη καλοκαιρινή δραστηριότητα για τα παιδιά μας που έγινε στις 13 - 14 ‎Αυγούστου ‎2019 υπό την εποπτεία της ζωγράφου Μανιόλας Χριστίνας Πανούτσου και την βοήθεια ορισμένων μεγαλύτερων παιδιών του χωριού.

Όλα τα τσορομπίλια ήταν εκεί, καμιά τριανταριά παιδιά σύνολο ίσως και παραπάνω. Κόψαμε ράψαμε στο βίντεο εδώ αλλά πάλι κάποιες φατσούλες φαίνονται. Όμως τα αυθεντικά θα κρατηθούν στο αρχείο και θα μπορούν οι μικροί μας φίλοι να τα αναζητήσουν όταν τρανίνουν.

Ανάμεσα τους ξεχωρίσαμε τα Καρβουνάκια, η Έλενα η Νάνση και η Αθανασία που επιτηρούσε μαζί με την Στέλα του Λοχία που σας είπαμε ότι την βλέπαμε συνέχεια μπροστά μας, ο Μήτσος και η Νικολέτα τα εγγόνια του Τραβλού και της Νίας, οι Ιωάννες, οι Μεγακλήδες και η Παναγιώτα, τα πέντε Μεγακλάκια, ο Παναγιώτης του Μπέη, ο Γιώργος το εγγόνι του Τζακ με τον «Αστέρα Τρίπολης», ο Νίκος του Ρόκα που κουράζεται τρομάρα μου και βαριέται να ζωγραφίσει, ο Θοδωρής και η Ντένια της Χούλας, η Χριστίνα, η Βασιλική η εγγόνα της Μάγδας, η Ιωάννα, η Έλενα, η Χριστίνα του Γιάννη Σκουρλέτη, η Νικολέτα του Γιώργου της Μαρίκας, ο Νικόλας του Λοχία, ο Παναγιώτης και ο Κωνσταντίνος του Παυλάκη, ο Παναγιώτης και ο Βασίλης εγγόνια του Ρόκα και του Βασίλη του Κατατσαφού, η Νικολέτα και ο Κωνσταντίνος του Πατσού που δεν γούσταρε να μιλήσει και τέλος οι δικές μας μουτσουνίτσες, Μαργαρίτα και Αγάπη.

Η ζωγραφική είναι μια δημιουργική ενασχόληση των παιδιών στο σπίτι αλλά γίνεται ακόμη πιο ελκυστική όταν ζωγραφίζουν ομαδικά. Σύμφωνα με τους ειδικούς βοηθά στη συναισθηματική ανάπτυξη, βελτιώνει την μνήμη και την έκφραση σκέψεων των παιδιών.