Ριζοβούνια Ωλονού, Πηνειός (drone)

Βρεθήκαμε στα ΝΔ ριζοβούνια του Ερύμανθου (Ωλονού) και στον Πηνειό ποταμό από τα Καλύβια (Κάρες) της Βερβινής ως τους Μυκηναϊκό τάφους πέρα που σκαπετάει.

Απογείωση του drone από το Εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία πάνω από την Κερέσοβα την Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022 για το www.antroni.gr

Αρχικά το στείλαμε πάνω από το βουνό Γερακάρι, στον αγαπημένο μας οικισμό Ντιναίικα, όπου φαίνονται απέναντι το χωριό  Κακοτάρι, το Κακοταροβούνι – Σκιαδοβούνι και ο Αρχαίος Ναός (Παλαιοχριστιανική Νοτενών) στην κορυφή, το φράγμα του υδροηλεκτρικού και δίπλα το παλαιό πέτρινο Γεφύρι του Πηνειού, το Πανόπουλο, η Κάπελη και παρακάτω το Μυκηναϊκό νεκροταφείο στην Παλιομποκοβίνα.

Επίσης δείχνουμε το Κάστρο της Οχιάς, την Κοιλάδα Σταυράκη που εκεί σώζεται ακόμη ερείπια αρχαίου οικισμού και από πάνω βρίσκεται η Σπηλιά του Τουρκοπαναή (Μπελογιάννη) που οι πεζοπόροι δυσκολεύονται να εντοπίσουν, ο Πηνειός Ποταμός, τα Ντιναίικα, το Γεφύρι Πετρωτό, τα Καλύβια (Κάρες) της Βερβινής, το Μισοβούνι, το χωριό Τσίπιανα, δεξιότερα το Σπήλαιο Αμαρκιανού και τέλος το χωριό Κερτίζα.

Μην περιμένετε επαγγελματικό βίντεο…, εμείς όπως είπαμε είμαστε του βυθού και όχι των αιθέρων αλλά σιγά –σιγά θα βελτιωνόμαστε.

Μέλι Αντρωνίου…!

Πολύ χαίρομαι που βλέπω (εδώ στο διαδίκτυο) την φίρμα «Μέλι Αντρωνίου».

Μπράβο στα παιδιά που κάνουν γνωστό το χωριό μας και μέσα από την επαγγελματική τους δραστηριότητα.

Θα πρότεινα, να ασχοληθούν περισσότεροι νέοι με αυτή την προσοδοφόρο απασχόληση ακόμη και ως επάγγελμα εάν διαθέτουν το μεράκι γιατί η μελισσοκομία είναι πρωτίστως χόμπι.

Ο τόπος μας προσφέρεται για μελισσοκομία διότι μπορεί να δώσει εξαιρετικούς τύπους μελιού με αρκετές φαρμακευτικές ιδιότητες επειδή η πρώτη ύλη θα προέρχεται από μη μολυσμένα βότανα από τα βουνά μας όπως είναι το γαϊδουράγκαθο αλλά και από τα άλλοτε παρεξηγημένα..., όπως είναι το ρείκι, η κουμαριά και η σφάκα με κυρίαρχο το ιερό δέντρο του Δία, τη βελανιδιά που το μέλι της το κατατάσσουν σήμερα ως το ισχυρότερο αντιοξειδωτικό μέλι παγκοσμίως.

Δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω δυο λόγια και για την ιστορία των μελισσών και μελισσοκόμων στο Αντρώνι.

Μελίσσια πρωτοεμφανίστηκαν στο χωριό μας στα τέλη της δεκαετίας του 1950 από τον παππούλη μου τον Κωστάκη Πλιέγκα.

Ο Φυματικός δάσκαλος

Ο δάσκαλος, ο Θανάσης ο Παπαναστασόπουλος, ήταν άτομο έντονα πολιτικοποιημένο και μάλιστα διέθετε και κομματικούς οπαδούς, που τον ακολουθούσαν ως ομάδα δράσης.

Εξαιτίας δε αυτής της δράσης του υπέστη αρκετές διώξεις από τους κομματικούς του αντιπάλους. Εκτός των άλλων ποινών, κάποτε του επιβληθεί από τον προϊστάμενο – επιθεωρητή του η ποινή της προσωρινής του απόσπασης στο δημοτικό σχολείο Αντρωνίου, προκειμένου να καλύψει την απουσία του μοναδικού δάσκαλο του χωριού για το τελευταίο δίμηνο της σχολικής χρονιάς (Μάιο – Ιούνιο). Το Κούμανι είχε τότε δύο δασκάλους.

Έπρεπε τώρα ο δάσκαλος να ξεκινάει κάθε πρωί με τα πόδια από το Κούμανι, όπου ήταν η οικογένειά του, για το Αντρώνι και το βράδυ να ξαναγυρίζει. Τότε τα σχολεία λειτουργούσαν πρωί και απόγευμα με μία δίωρη διακοπή το μεσημέρι. Ο δάσκαλος άρχισε την καθημερινή αυτή μετακίνηση του που μέρα τη μέρα αποδεικνυόταν πραγματικό μαρτύριο, αφού ήταν αναγκασμένος να περνάει από ρεματιές, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει ανηφόρες και κατηφόρες με κακοτράχαλα που να του κόβεται η ανάσα.

11.01.1944 Θλιβερή επέτειος…!

11 Ιανουαρίου 1944.
Θλιβερή επέτειος, ο βομβαρδισμός του Πειραιά από συμμαχικά - αμερικανικά αεροσκάφη.
Τα βομβαρδιστικά αυτά βάραγαν στον «γάμο του Καραγκιόζη»
που αντί να σακατέψουνε τον κατακτητή Γερμανό προκάλεσαν τεράστιες απώλειες στον τοπικό πληθυσμό αλλάζοντας την φυσιογνωμία της πόλης.
Η σύγχυση (κατά την άποψη μας) προερχόταν από την σύγκρουση (λίγο πριν) των οκτώ από τα βομβαρδιστικά και κάποια από τα συνοδευτικά λόγω της κακοκαιρίας στον Ωλονό, πάνω από την Βερβινή και το Πορετσό που «έβρεχε» συντρίμμια μαζί με ανθρώπινα σώματα που τελικά έφτασαν ως και τα Καλάβρυτα.
Επίσης συντρίμμια βρέθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ηλείας, Αχαΐας και της Αρκαδίας.
Σώθηκαν κάποιοι αμερικανοί αεροπόροι αλλά οι περισσότεροι σκοτώθηκαν όπου τάφηκαν σε διάφορα σημεία αλλά το κεντρικό μνημείο έγινε τελικά στην Δίβρη με τιμές και δόξα από έναν γιατρό που κινδύνευσε να εκτελεστεί από τους Γερμανούς αλλά οι Διβριώτες φρόντισαν διαχρονικά να εξαφανίσουν το μνημείο και μετά μου λέει ο παλιόφιλος, ο Θεόδωρος Θυβραίος γιατί η πάλαι ποτέ «βασιλεύουσα» πάει κατά διαόλου!
Θα επανέλθουμε αν είμαστε καλά με περισσότερα του χρόνου!