«Τηλεγραφεί ο εν Πύργω ανταποκριτής:

Προς τας ενταύθα αρχάς κατηγγέλθει η ακόλουθος απόπειρα εκβιάσεως κατά του εν τω χωρίον Ανδρώνι της Πηνείας πλούσιου χωρικού γαιοκτήμονες κ. Ν. Νικολετόπουλου, όστις έλαβε ανώνυμον εκβιαστικήν επιστολήν δια της οποίας του εζήτουν ν´ αποστείλη χρήματα και τσαρούχια δια τέσσερα παιδιά, τα μέλη δηλαδή της εταιρίας, άλλως φονευθή.

Ο κ. Νικολετόπουλος λαβών την επιστολήν, εταράχθη σφόδρα και αφιχθείς εις Πύργον ανεκοίνωσε την επιστολήν εις τον εισαγγελέα κ. Τραπεζούντιον και τον Μοίραρχον κ. Μηχαλοπετράκον, οπαδισμού απέστηλεν αμέσως τον υπενωματάρχην της χωροφυλακής Π. Παναγόπουλον μετά 6 Ευζώνων προς ανακάλυψιν και σύλληψιν των αγνώστων εκβιαστών.

Εγνώσθη, ότι ο κομιστής της επιστολής είνε ο χωρικός Πισπιρίγκος, οι δε εκβιασταί ονομάζονται Πέτρος και Βασίλειος αγνώστων επωνύμων καταγόμενοι εκ Μάνης».

09/10/1904

Η ληστρική εκβίαση τότε ήταν έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας και της Περιουσίας.

Καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Η εποχή της σποράς (Οκτώβριος- Νοέμβριος) σήμαινε γενικό συναγερμό στη ύπαιθρο για να σπείρουν τα «γεννήματα» (δημητριακά στάρι, κριθάρι, βρώμη, βίκο κ.ά.). Μερικοί είχαν δύο υποζύγια (άλογα- μουλάρια – γαϊδούρια και αγελάδες), άλλοι είχαν μόνο ένα εξ αυτών και για να σπείρουν σεμπρέβανε με κάποιον που είχε και αυτός ένα και έτσι δημιουργούσαν ένα ζευγάρι υποζυγίων. Άλλοι δεν είχαν καθόλου, ή είχαν μόνο ένα ή δεν μπορούσαν να βρουν σέμπρο και έτσι ήταν αδύνατον να σπείρουν και να οργώσουν με αυτό.

Αυτοί για να σπείρουν αποτείνονταν σε ανθρώπους που είχαν ζώα αλλά δεν είχαν χωράφια. Αυτοί κυρίως ήσαν οι βουνίσιοι, εκεί που τα χωράφια τους ήταν λιγοστά άγονα και είχαν πολλές πέτρες δεν σπέρνονταν και ασχολούνταν μόνο με την κτηνοτροφία. Αυτοί είχαν υποζύγια για τις υπόλοιπες εργασίες τους. Κατά την εποχή της σποράς δεν τα τόσο χρειάζονταν και τα νοίκιαζαν δηλαδή τα έστελναν για εργασία σε άλλους, που τα χρειάζονταν για να οργώσουν και να σπείρουν. Αυτά τα άλογα τα έλεγαν «καματιάρικα» και τον μεροκάματό τους «καματίκι». Συνήθως οι εργοδότες προτιμούσαν νέα, γερά υγιή άλογα, κατά την σπορά. Επίσης και να μην δαγκώνουν και να μην κλωτσάνε και μην είναι «μάγαρα» και «ψοφίμια» όπως έλεγαν τα αδύνατα και καχεκτικά άλογα.

Επιμέλεια : Κώστας Παπαντωνόπουλος

Η Σελήνη είναι ο (μοναδικός) φυσικός δορυφόρος της Γης, ο πέμπτος μεγαλύτερος του ηλιακού μας συστήματος και δεύτερο σώμα κατά σειρά λαμπρότητας που θαυμάζουμε στο Ουράνιο Στερέωμα. 

Πήρε το όνομά του από την αρχαιοελληνική θεά, την Σελήνη. Στην δημοτική μας γλώσσα και στην λαϊκή παράδοση ονομάζεται “Φεγγάρι”.

Είναι το κοντινότερο ουράνιο σώμα απο την Γη και  όπως είπαμε το δεύτερο φωτεινότερο μετά τον ήλιο.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν στην επιφάνεια της Σελήνης και καθώς ανακλώνται φτάνουν στη Γη, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι ακτινοβολεί. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη ασκεί ισχυρή και βαρυτική επίδραση στην Γη, προκαλώντας φυσικά φαινόμενα όπως οι παλίρροιες αλλά επηρεάζει και τον άξονα περιστροφής της.

Ανάλογα με τη θέση του Ήλιου, της Γης και της Σελήνης, φωτίζεται διαφορετικό τμήμα της Σελήνης που φαίνεται από την γη, δημιουργώντας τις φάσεις της Σελήνης. 

Οι εκλείψεις του Ηλίου προκαλούνται από τη Σελήνη. Όταν αυτή περνάει μπροστά από το Ήλιο, σκιάζει ένα μέρος της Γης, αντίθετα με τις εκλείψεις Σελήνης που προκαλούνται αντιστοιχα από τον πλανήτη Γη. Λόγω της λαμπρότητας και των τακτικών κινήσεων(φάσεων)της Σελήνης ο  άνθρωπος από την αρχαιότητα έχει αναπτύξει σημαντικό πολιτιστικό ρόλο.

Καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Η μουσαριά (φίμωτρο) ήταν ένα ιδιόμορφο κτηνοτροφικό εργαλείο, που κατασκευαζόταν για να προσαρμόζεται στο πρόσωπο του ζώου, για να εγκλωβίζει τις σιαγόνες του, να μην μπορεί να δαγκώσει ή να φάει φαγητό.

Τα οικόσιτα ζώα (άλογα – γαϊδούρια-μουλάρια και βόδια), οι αγρότες πέραν από τις άλλες εργασίες, τα χρησιμοποιούσαν για διάφορες εργασίες, όπως για ν’ αυλακώνουν ή να σκαλίζουν καλλιέργειες, σέρνοντας δίφτερα αλέτρια ή σβάρνες ή κουβαλούσαν θερισμένα σιτηρά και σανούς.

Όταν χρησιμοποιούσαν αυτά τα ζώα, για να κάνουν αυτές τις εργασίες περνούσαν, ενδιάμεσα από καλλιεργημένα φυτά ή κουβαλούσαν σανό, άχερα και θερισμένα σιτηρά που προορίζονταν για αλωνισμό, έστρεφαν το κεφάλι τους προς τα φυτά ή προς το φορτίο που κουβαλούσαν και άρπαζαν στα γρήγορα χαψιές για να τα φάνε, ένεκα της πείνας και της κούρασης. Ο κάθε ξωμάχος Για ν’ αντιμετωπίσει αυτές τις ζημιές και για να προστατεύσει τα φυτά ή και το φορτίο που μετέφεραν, κατασκεύασε ένα ιδιόμορφο εργαλείο, την μουσαριά. Επίσης μουσαριά έβαζαν και σε άλογα, κυρίως μητέρες φοράδες που, όπως έλεγαν, ζήλευαν τα μικρά παιδιά που πλησίαζαν κοντά της και τα δάγκωνε. Έχουμε πολλά τέτοια επεισόδια, και εγώ είμαι παθών γύρω στα εννιά μου χρόνια. Όταν πλησίασα σε φοράδα, με δάγκωσε από το μπράτσο και με εκσφενδόνισε λίγα μέτρα πιο πέρα, αφήνοντας τα σημάδια των δοντιών της στο μπράτσο μου για να την θυμάμαι.