Ψάρι (αρχαία ελληνικά: ἰχθύς, λατινικά: piscis) είναι κάθε μέλος μιας ομάδας υδρόβιων κρανιωτών ζωικών οργανισμών που δεν έχουν άκρα με δάκτυλα. Σχηματίζουν μια αδελφή ομάδα με τα χιτωνόζωα, μαζί με τα οποία σχηματίζουν την (ευρύτερη) ομάδα των ολφακτόρων (olfactores).

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:

Αυτούς που στριμώχνονται σε κλειστό χώρο, λέμε στριμώχθηκαν σαν σαρδέλες.

Γαύρους, λέμε τους οπαδούς του ΟΣΦΠ. (Ολυμπικού).

Γύλος, λέγεται ο απατεωνίσκος, ο πειστικός.

Δελφίνι, αυτός που είναι άριστος κολυμβητής.

Ζαργάνα, λέμε την ψιλή, αδύνατη και ευλύγιστη γυναίκα.

Καρχαρία, λέμε γενικά τον φαγά σε όλο του το μεγαλείο.

Ξεψάρωσε, λέγεται για τους στρατιώτες που αρχίζουν να εισέρχονται στο ανεπίσημο πνεύμα του στρατού.

Ξιφίας, ο έχων μεγάλη μύτη.

Ρέγγος, λέγεται ο αδύνατος και ηλιοκαμένος άνθρωπος.

Σαρδέλες, λέμε τα γαλόνια των υπαξιωματικών του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Στον στρατό, ο έχων μισή σαρδέλα ήταν υποδεκανέας, ο έχων μία ήταν δεκανέας, ο έχων δύο ήταν λοχίας, ο έχων τρείς ήταν αρχιλοχίας.

Σαρδελοκούτι, λέμε το κουτί που είχε παστωμένες σαρδέλες και κάθε άχρηστο ξύλινο ή μεταλλικό αντικείμενο.

Σαρδελοπούτσης, ο έχων πολύ μικρό πέος.

Τσιπούρα, λέμε τον πεθαμένο που τον ανακαλύπτουν μετά από ώρες και είναι παγωμένος.

Φάλαινα και φώκια, ονομάζουμε την χονδρή και δυσκολοκίνητη γυναίκα.

Γράφει ο εν Πύργο ανταποκριτής:

Η άγνωστος νόσος, η εμφανισθείσα επι των ζώων του χωρίου Κέρτεζα (Κερτίζα) του δήμου Λαμπείας και εις άλλα χωρία εξακολουθεί να κάμνει θραύσιν.

Κατά σημερινάς τηλεγραφικάς πληροφορίας τα προσβαλλόμενα ζώα εκβάλλουσιν εντός των γνωστών συμπτωμάτων και ύλας από τους πόδας. Οι δυστυχείς χωρικοί προσπαθούσι με διάφορα φάρμακα να σώσωσι τα ζώα των από της ενσκηψάσης επζωοτίας.

Εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών», Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 1910

Επιμέλεια καταγραφή: Ηλίας Τουτούνης

Τα απομεινάρια του νερόμυλου και της νεροτριβής ή ντριτσέλας, που βρίσκονται νοτιοδυτικά του χωριού Λάττα Πηνείας, του δήμου Ήλιδας, τελευταία αναφέρονται ως ο μύλος ιδιοκτησίας κάποιου ονόματι Μιχάλη και Αμαλίας Κουνέλη.

Ο μύλος ήταν χρονιάρης, δηλαδή η ροή του νερού που έδινε την κίνηση, ήταν συνεχής και αδιάκοπη χειμώνα –καλοκαίρι. Υπήρχαν και ξερόμυλοι ή κουτσόμυλοι, που ήσαν χτισμένοι σε ξερολάγκαδα  και ήσαν εποχιακοί, δηλαδή δούλευαν όσο καιρό είχε το λαγκάδι νερό ικανό να δουλέψει ο μύλος. Αυτά τα λαγκάδια το καλοκαίρι στέρευαν από νερά τους και τοιουτοτρόπως οι μύλοι έμεναν ανενεργοί, μέχρι τον επερχόμενο χειμώνα. Το ίδιο συνέβαινε και με τις νεροτριβές. Η αξία του χρονιάρη μύλου, ήταν διπλάσια και τριπλάσια, από αυτή του ξερόμυλου. Επίσης όσο πιο κοντά ήταν στα χωριά και όσο πιο εύκολη ήταν η προσβασιμότητα προς αυτούς, τόση περισσότερη αξία αποκτούσε.

Αρίφαγα δια γρόσια 2.000,

Ο εν λόγο μύλος στο χωριό Λάττα, κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας ανήκε στην ιδιοκτησία του Λαλαίου τουρκαλβανού Ταχήρ αγά, ο οποίος εξουσίαζε τον τόπο με έδρα το Σιμόπουλο Πηνείας. Απ’ ότι γνωρίζουμε οι αγάδες ήσαν και ιδιοκτήτες όλων των μύλων της περιοχής των. Ο Ταχήρ τον δώρισε στον γαμπρό του Αρίφαγα.

Κατά το έτος 1824 η προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας επειδή είχε τεράστιες ανάγκες χρημάτων για τον αγώνα και δια του Υπουργού της Οικονομίας Νικ. Πονηροπούλου, προκήρυξε δημοπρασία περί εκποίησης των Εθνικών φθαρτών κτημάτων της επαρχίας Γαστούνης, που ανήκαν άλλοτε στους Τούρκους.

Δυο εκπλήξεις μας περίμεναν φέτος που επισκεφτήκαμε το Λαογραφικό Μουσείου.

• Ο χώρος που φιλοξενούνται τα εκθέματα ήταν πεντακάθαρος, έργο του νεοεκλεγέντος προέδρου κ. Χρύσανθου Μπακάλη.
• Ένα φορτσέρι (ντουλάπι) που προσέφερε ο συμπατριώτης μας κ. Νίκος Β. Παπαντώνης που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι του. Ο Νίκος διαμένει στο Λουτράκι, αγαπάει και επισκέπτεται τακτικά το χωριό μας.

Το έκθεμα παρέλαβε η κ. Χριστίνα Πανούτσου μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου.