Καλώς ορίσατε στην αρχαιότερη ιστοσελίδα της Ηλείας, στο Αντρώνι και στην Ορεινή Ηλεία.

Είναι οι κατάφυτες διαδρομές μέσα στις βελανιδιές και στα πλατάνια στο κέντρο της Κάπελης με τις απόκρημνες πλαγιές, τα σκιερά φαράγγια με τις πολλές σπηλιές, τους καταρράκτες, τους νερόμυλους και τις νεροτριβές, με τις δροσερές πηγές και τα καθαρά ποτάμια... Με τα πετρόχτιστα σπίτια, τα νόστιμα φαγητά και το καλό κρασί, τα αρχοντικά γλέντια και τους φιλόξενους κατοίκους.

Frontpage

Ιωάννης Ζήρος (1915 – 1941), ένας άγνωστος ήρωας του έπους του ‘40

Ο Ιωάννης ήταν ο πρωτότοκος γιος από τα πέντε παιδιά του Δημητρίου Ζήρου από το Αντρώνι.

Ήταν παντρεμένος με την συντοπίτισσά του, Δάφνη Παναγοπούλου (του Κάνταλου) και ζούσε στην Θεσσαλονίκη. Είχαν τότε και ένα μωρό παιδί, τον Δημήτρη.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 κηρύχθηκε γενική επιστράτευση ύστερα από την επίθεση που δέχτηκε η χώρα από τους Ιταλούς.

Ο Ιωάννης αρχικά δεν επιστρατεύτηκε διότι σύμφωνα με τον νόμο (ο οποίος ισχύει και σήμερα), ο πρωτότοκος γιος πολυμελούς οικογένειας δεν υποχρεούται να υπηρετήσει.

Άκουγε όμως στο ραδιόφωνο τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού στο μέτωπο και αποφάσισε να πάει εθελοντικά. Είπε στην γυναίκα του την Δάφνη: «Τι άντρας θα είμαι εγώ να μην πολεμήσω για την πατρίδα μου» και χωρίς δεύτερη σκέψη έφυγε για το μέτωπο όπου δεν γύρισε ποτέ.

Σκοτώθηκε στο ύψωμα 800 στο Τοπόγιανιτ της Κλεισούρας της Βορείου Ηπείρου στις 10.02.1941 σε ηλικία 26 ετών.

Η μητέρα του όταν έμαθε για τον θάνατό του είπε: «Θεέ μου, ας μου έπαιρνες όλα μου τα άλλα κι ας άφηνες τον Γιάννη μου». Σύμφωνα με μαρτυρίες μας ο Ιωάννης ήταν ένας πανέμορφος άνδρας και αξιόλογος ως άνθρωπος.

Ο αδελφός του ο Διονύσης για να τον τιμήσει, έδωσε στο πρώτο του αγόρι το όνομά του και η ειρωνεία της τύχης ήταν να φύγει και ίδιος πολύ νωρίς στα 28 του από ανίατη ασθένεια.

Η Δάφνη, μετά τον ένδοξο θάνατο του συζύγου της, έφυγε από την Θεσσαλονίκη και κατέβηκε με τον γιό της τον Δημήτρη στο Αντρώνι.

Στην αρχή έμεινε στα πεθερικά της αλλά γρήγορα και λόγω των δυσκολιών της κατοχής την έδιωξαν. Η μητέρα της δεν ζούσε, πέθανε όταν η Δάφνη ήταν 4 χρόνων και ο πατέρας της ο Νικόλαος Παναγόπουλος (Κάνταλος) είχε συνάψει δεύτερο γάμο με την Μαγδαληνή από την Δίβρη. Για καλή της τύχη όμως την περιμάζεψε μια άγνωστη γυναίκα που της παραχώρησε ένα καλυβάκι για να διαμείνει με το γιό της.

Η Δάφνη ήταν μια πανέξυπνη γυναίκα με γνώσεις και στην ραπτική. Είχε μάθει καλά την τέχνη ως μαθητευόμενη κάπου και όχι από την οικογένειά της.

Εκεί στο καλυβάκι που διέμενε, επισκεύαζε τα σκισμένα αερόστατα (ίσως και αλεξίπτωτα) των Άγγλων προσφέροντας έτσι και η ίδια στην αντίσταση κατά των κατακτητών.

Την ίδια ραπτομηχανή φιλοξενούμε σήμερα στο Λαογραφικό Μουσείο του χωριού μας, προσφορά από τους συγγενείς της Δάφνης.

Οι πληροφορίες προέρχονται από αρχεία, την Δάφνη Ζήρου (εγγονή του Ιωάννη) και τον Αντώνη Μπαντούνα.

Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώβρης 2021

1927 father & uncle in schools.jpgΦωτ απο τον πατριώτη μας Δημήτρη Κότσαλη γιό του Γιάννη (Ζαΐμη)  από τις Η.Π.Α.- Οmaxa, Nebraska. Η φωτογραφία είναι γύρω στα 1927 στο δημοτικό σχολείο Αντρωνίου με τον δάσκαλο Καριανό. Η τάξη του Ιωάννη Ζήρου.

Διασπορά: Αρχή της μετανάστευσης ως σήμερα

Στο λιμάνι της Πάτρας, έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι...

Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Η μετανάστευση στην Ορεινή Ηλεία ξεκινάει περίπου το 1870 προς στο εσωτερικό του νομού Αχαιοήλιδος που δημιουργήθηκε με τη διοικητική διαίρεση του 1833. Όταν καταλάγιασαν οι μνήμες της τουρκοκρατίας άρχισαν δειλά - δειλά να μετακινούνταν προς τα καμποχώρια και στις κοντινές πόλεις Πάτρα, Πύργο, Αμαλιάδα.

Στο Αντρώνι δεν βρίσκουμε τέτοιες καταγραφές παρά μόνον τον Γεώργιο Λαζαράκη (1857) (πατέρα του Κων/νου του δωρητή) που άνοιξε το πρώτο φαρμακείο στην Αμαλιάδα και τον Πάνο Μήτση  που κατείχε περιουσία από την Βάλμη ως την Μποκοβίνα.

Ο πληθυσμός άρχισε τότε σιγά να βαίνει μειούμενος, σε κάποια χωριά λιγότερο και σε άλλα περισσότερο. Υπήρξαν τότε και  κάποιες μετακινήσεις ανθρώπων που έφυγαν αλλά συμπλήρωναν τις απώλειες οι σώγαμπροι και οι νύφες κυρίως από κοντινά χωριά. Έχουμε περιπτώσεις που ήρθαν νύφες  στο Αντρώνι δύο ακόμη και τρεις αδελφές. 

Η οµαδική μετανάστευση προς το εξωτερικό, άρχισε από την Πελοπόννησο όταν οι μικροϊδιοκτήτες ήταν στο έλεος των τοκογλύφων που τους προστάτευε ο νόµος µε την προσωπική κράτηση των πρώτων για χρέη. Συμβάδισε με την σταφιδική κρίση που έπληξε τους αγρότες κυρίως της Δυτικής Πελοποννήσου σε συνδυασμό με την μικρή οικογενειακή ιδιοκτησία και καλλιέργεια που επικρατούσε εκεί.

Περιγράφονται όλα με λίγες αράδες στην «Ιστορία τού αγροτικού κινήµατος» τού Γιάννη Κορδάτου που αντιγράφουμε: «Όλοι όσοι πονούσαν τον αγρότη του Μοριά περιγράφουν την αθλιότητα µέσα στην οποία ζούσε. Ξυπόλυτος, γυµνός, κουρελής, ατροφικός. Το κρέας δεν το δοκίμαζε παρά µόνο δυό φορές το χρόνο. Το κρεµύδι, η µποµπότα και η ελιά ήταν το µόνιµο φαγητό του. Όλο το χρόνο πεινούσε. Τον καρπό που έφτυνε αίµα για να τον μαζέψει του τον έπαιρναν οι τοκογλύφοι, οι έµποροι και οι άλλοι εκμεταλλευτές του. Σχολεία δεν υπήρχαν, γράµµατα δεν µάθαινε, ζούσε σε τρώγλες και έκλαιγε τη µοίρα του. Όλα του ήταν µαύρα και σκοτεινά, γι’ αυτό άµα άνοιξεν της Αµερικής ο δρόµος εκπατριζόταν. Ή μετανάστευσή του ήταν η µόνη σανίδα σωτηρίας».

Έλληνες μετανάστες ταξιδεύοντας στο κατάστρωμα του πλοίου

"Κύνες τρώγοντας βρέφος" (ΝΟΥΣΑ - ΑΣΤΡΑΣ ΗΛΕΙΑΣ)

-Κύνες τρώγοντας βρέφος

Τηλεγραφεί ο εν Πύργω ανταποκριτής ότι κατά τηλεγράφημα του αστυνομικό σταθμάρχου Λαμπείας προς τας εν Πύργω αρχάς εις το χωρίον  Νουσά του Δήμου τούτου η νεάνις Βενέτα θυγάτηρ του Αρίστ. Κουλή περιελθούσα εις αθεμίτους  σχέσεις μετά τινος συγχωρίου της ηθέλησε ν´ αποκρύψη τον καρμπόν του ανόμου έρωτος. Μετά τον τοκετό έρριψε το τεκνό της έξω του χωρίου εν τη θέσει Καλύβια, ένθα ευρόντες το βρέφος ποιμενικοί κύνες κατέφαγαν αυτό. Ο αστυνόμος Λαμπείας μετέβη επιτόπου προς ενέργεια ανακρίσεων και σύλληψιν της κακούργου μητρός.

 Δευτέρα 18 Απριλίου 1911

Η κοινωνία της υπαίθρου ήταν πολύ σκληρή σε θέματα ηθικής - τιμής.

Όταν ένα κορίτσι έκανε το λάθος να συνάψει σχέσεις, δηλαδή να αγαπήσει έναν ανεύθυνο νεαρό, κινδύνευε να γίνει απόβλητη από τον περίγυρό της και από το χωριό της.

Έτσι και η μικρή Βενέτα που έζησε η δόλια σε λάθος μέρος και σε άλλη εποχή,  ερωτεύτηκε και άκουσον – άκουσον, «περιελθούσα εις αθεμίτους σχέσεις» του «ανόμου έρωτος».

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σήμερα για «αθέμιτους» δεσμούς μιας κοπέλας με έναν νέον που για να τον αγαπήσει έπρεπε να εξετάσει αν είναι νόμιμο ή παράνομο το αίσθημά της.

Ποιος φταίει για το έγκλημα που προσάπτει ο αστυνόμος Λαμπείας αλλά και η εφημερίδα που χαρακτηρίζει την Βενέτα ως κακούργα μητέρα;

Η κοινωνία του χωριού δεν έχει ευθύνη; οι γείτονες; οι γονείς; ο νεαρός που δεν ανέλαβε ότι του αναλογούσε;

Σε όλα τα χωριά είχαμε ανάλογα περιστατικά με θλιβερά αποτελέσματα για τα κορίτσια που δεν άντεχαν τους εξευτελισμούς. Κάποια κατέληγαν σε πορνεία μερικά τρελαίνονταν και άλλα έδιναν τέλος στην ζωή τους.

Σήμερα ευτυχώς, αφήσαμε πίσω τον κοινωνικό - θρησκευτικό σκοταδισμό και τα κορίτσια μας μπορούν να χαίρονται εξ ίσου και αυτά την ζωή τους όπως οι ανώριμοι μπούληδες.

Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώβριος 2021

«Έπεσαν» Facebook, Instagram και WhatsApp

 

Εκατομμύρια (κακομοίρηδες εξαρτημένοι) χρήστες των δημοφιλών social media σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν προβλήματα σύνδεσης, με αποτέλεσμα να αναζητούν τα αίτια.

Αλίμονο από αυτούς που είχαν μέσα απόρρητα προσωπικά δεδομένα τα οποία ίσως πουληθούν  για «πενταροδεκάρες».

Η ανακοίνωση των μηχανικών για το 7ωρο blackout:

Σε «προβληματικές αλλαγές ρυθμίσεων» σε δρομολογητές και εξυπηρετητές τους, που έθεσαν εκτός λειτουργίας τα κέντρα δεδομένων τους απέδωσαν αργά το βράδυ της Δευτέρας σε ανακοίνωσή τους οι μηχανικοί λογισμικού της εταιρείας Facebook τη διακοπή της λειτουργίας των εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης Facebook, Instagram, WhatsApp και Messenger για περίπου έξι ως επτά ώρες, από τα μεγαλύτερα «black out» στην ιστορία τους.

«Άνθρωποι και επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο εξαρτώνται από εμάς για να παραμένουν συνδεδεμένοι», σημείωσε ο όμιλος σε ανάρτησή του, χωρίς να διευκρινίσει από ποιον έγιναν οι αλλαγές ρυθμίσεων, ούτε εάν επρόκειτο για προγραμματισμένη αναβάθμιση.

«Ζητάμε συγγνώμη από όσους επλήγησαν», πρόσθεσαν οι τεχνικοί της εταιρείας, τις πλατφόρμες της οποίας χρησιμοποιούν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

H περίτεχνη σκάλα του δημοτικού σχολείου Αντρωνίου πριν την καταστρέψει ο "δασκαλάκος" με τις ευλογίες των αυτοδιοικητικών.

Γράφει ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
H περίτεχνη σκάλα του δημοτικού σχολείου Αντρωνίου πριν την καταστρέψει ο "δασκαλάκος" Θανάσης Λιάκος το 1974 με τις ευλογίες των αυτοδιοικητικών.
Στην πρώτη Φωτό (1965) διακρίνεται στο βάθος η σκάλα του σχολείου και μπροστά η παλουκαριά του Κάνταλου. Για την ιστορία..., προσέξτε εδώ την καταπάτηση του ελεύθερου δημόσιου χώρου έξω από την παλουκαριά.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του αείμνηστου δασκάλου Δημητρίου Τσώνου, που ευγενικά μας παεαχώρησε όταν ζούσε. Αναμένουμε να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά του, ώστε να συμβάλλουν και αυτοί απλόχερα, στη διάσωση της ιστορίας του χωριού μας.

Σχόλια στο fb

νικοσ λαμπαδασ Κώστα έχεις δίκαιο, χάλασαν την ωραία σκάλα και έκαναν έκτρωμα, όσο για τη φράχτη υπήρχε όπως το δείχνει η φωτογραφία, γιαυτό δεν ειθελαν τον δάσκαλο!

Κεντρική Σελίδα

Ο Τόπος μας

Παράδοση

Πολυμέσα

Ιστορία

Αναδημοσιεύσεις

Free Joomla! templates by Engine Templates