Featured Articles
Τραγουδάκια από τον φετινό διαγωνισμό στο Κούμανι
«Δεν τα 'τρωγες Δεν τα 'πινες…» Διονύσης Παπούλιας
Β' Βραβείο στο Διονύση Παπαούλια!
"Για δες τε τον αμάραντο..." Λυδία Παλαιολόγου
«…Αφήστε με μόνη μου…» θα είπε το κορίτσι στην ορχήστρα.
Απορούσε ο κλαριντζής αλλά η κοπέλα μας «μέθυσε» όπως φαίνεται και από την κάμερα που «τρέκλιζε».
Ανέβηκε στο πάλκο η Λυδία και ευγενικά δεν δέχτηκε τη συνοδεία της ορχήστρας.
Σε αυτούς τους διαγωνισμούς, οι περισσότεροι διαγωνιζόμενοι δεν έχουν την εμπειρία να τραγουδήσουν με όργανα ούτε τον χρόνο να συντονιστούν με την ορχήστρα γι’ αυτό κατά την άποψή μας θα είναι προτιμότερο να διαγωνίζονται «α καπέλα», χωρίς δηλαδή κλαπατσίμπανα.
Σχόλια:Θαλεια Τσουλου-Τουτουνη Καλημέρα η κοπέλα τέλεια Συγχαρητήρια Γεωργια Κουτρα Την επομενη φορά καλυτεραhttps://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/td8/1.5/16/2714.png");"Martzaklis Thodoris Φοβερη....ελπιζουμε να την δου.ε σε κανα σχημα οου φτιαχνουν οι νεοι σημερα για την σωστη προβολη του δημοτικου-παραδοσιακου τραγουδιου Giannis Raptis ακου ρε φιλε κωστα απ, την ορεινη ΗΛΕΙΑ ΠΑΠΑΣΙΔΕΡΗΣ, ΜΥΤΑΚΗ, ΡΟΥΚΟΥΝΑΣ, ΖΑΧΟΣ, ΡΙΤΑ ΑΜΠΑΤΖΗ, ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΛΑΡΥΓΚΙΑ ΙΣΩΣ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ …. ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΩΡΑ? ΥΓ. ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΓΚΗΚΑ ΒΑΛΤΗ ΝΑ ΚΟΥΣΕΙΣ ……… << ΜΑΣ ΠΗΡΕ Η ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΥΓΗ ΓΕΙΑΣΟΥ ΝΤΑΒΕΛΗ ΑΡΧΙΛΗΣΤΗ>>…..!!!!!!!! διονυσια σγαρδελη Συγχαρητήρια στην κοπέλα προχώρα κοπελιά μπράβο
Ο Γιάννος ο Περατιανός, Γιώργος Βλάχος
Δημοτικό τραγούδι επέλεξε ο Γιώργος Βλάχος όταν άλλοι συνομήλικοί του μαϊμουδίζουν με Βανδήδες, Φουρέιρες και όλο το τελευταίο συμφερτό με τα ποπ, τα ροκ και όλο το εισερχόμενο συναπάντημα.
Να το χαιρόμαστε τούτο το σεμνό παλληκαρόπουλο που ανέβηκε στο πάλκο όχι για να διαγωνιστεί αλλά για να μας χαλαρώσει με την ηρεμία του και να μας μεταδώσει το αισιόδοξο μήνυμα ότι, δεν έχει χαθεί τίποτα σχετικά με το δημοτικό μας τραγούδι.
«Ο Γιάννης ο Περατιανός», ένα ευχάριστο τραγουδάκι που ίσως να μας έρχεται από τα Εφτάνησα όπως διαπιστώνεται από τα χορευτικά της «Δόρα Στράτου».
Είναι απο τα τραγούδια που κρύβουν ιστορία εκατοντάδων χρόνων, τσάμικο και καλαματιανό εδώ με το όνομα Περατιανός και αλλού ως Μερατιανός ή Μαραθιανός και συρτό αργό ή συρτό γρήγορο ή και τα δύο όπως και ο χορός.
Σχόλια:
-
Panos Papagiannis Ωραίος...
-
Κουτρας Νικος Συγχαρητήρια στο παλικάρι και σ'όλα τα νέα παιδιά που πήραν μέρος!!
-
Panagiotis Adamopoulos Πολύ άνετος!Δήμητρα Αγγελοπούλου Ο τρόπος που καθοδηγεί τα όργανα είναι όλα τα λεφτά!!
Της κόρης, μοιρολόγια
![]() |
Αναμνηστική φωτογραφία από κηδεία ανύπαντρης νέας στο Σκουροχώρι, αρχές εικοστού αιώνα |
Της Λυγερής και του Χάρου
Η Ευγενούλα η μοσκονιά κ' η μικροπαντρεμένη
εβγήκε κ' επαινεύτηκε πως Χάρο δε φοβάται,
γιατί ειν' τα σπίτια της ψηλά, κι' ο άντρας της παλληκάρι,
γιατί έχει τους εννιά αδερφούς, τους καστροπολεμίταις,
π' όλα τα κάστρα πολεμούν κ' οι χώραις παραδίνουν.
Κι' ο Χάρος όπου τ' άκουσε, πολύ του βαρυφάνη.
Μαύρο πουλί νεγίνηκε, σαν άγριο χελιδόνι,
εβγήκε κ' εσαϊττεψε τη μοναχή την κόρη
μέσ' 'ς το λιανό το δάχτυλο που χε την αρραβώνα.
Κ' εμπαινοβγαίνουν οι γιατροί και γιατρεμό δε βρίσκουν,
κ' εμπαινοβγαίνει η μάννα της με τα μαλλιά λυμένα.
"Τί έχεις, μαννούλα μου, και κλαις, τι έχεις κι' αναστενάζεις;
-Πεθαίνεις, Ευγενούλα μου, και τι μου παραγγέλνεις;
-Σ' αφήνω, μάννα, το έχε γεια και ντύσε με σα νύφη,
κι' όταν θα σόρθη ο Κωνσταντής να μη μου τον πικράνης,
μόν' στρώσ' του γιόμα να γευτή και δείπνο να δειπνήση,
κι' άπλωσε μεσ' 'ς την τσέπη μου και πάρε το κλειδί μου,
και βγάλ' τον αρραβώνα του και τα χαρίσματα του,
και δώσ ' του τα του Κωσταντή, αλλού ν' αρραβωνίση,
ωσάν κ' εγώ παντρεύομαι, παίρνω το Χάρο άντρα."
Άγουρος πέτρα πελεκά
Ένα πολύ σπάνιο αλλά όμορφο τραγούδι της αγάπης που βρισκόταν πολλά χρόνια στο αρχείο μας.
Τραγουδιόταν σε ρυθμό τσάμικου στην κεντρική Πελοπόννησο σε Αρκαδία και Ηλεία.
Παρόμοιο στοίχοι με κάποιες παραλλαγές υπάρχουν σε νησιώτικα και σε άλλα τραγούδια από όλη σχεδόν την Ελλάδα.
Αναφέρεται σε έναν «άγουρο[1]» νέο.
Τι όμορφο επίθετο που είναι; άγουρος σαν τα φρούτα[2] και τους καρπούς που δεν έχουν ωριμάσει και είναι αγίνωτα, ανώριμα, άωρα, πρόωρα, πρώιμα.
Για πρόσωπα που δεν έχουν ολοκληρωθεί, που δεν έχουν αναπτυχθεί, δεν έχουν πείρα. Σχετίζεται με την παιδική ή τη νεανική ηλικία, ο μη ώριμος.
Η δημοτική μας ποίηση εκτός από αυτό το τραγούδι, έχει και άλλα με το ίδιο επίθετο[3] και παροιμίες.[4]
Έχουμε λοιπόν ένα αγόρι, έναν νέο, ένα παλικάρι που πελεκάει την πέτρα με το ‘να του το χέρι και όπως λέει και ο στίχος, το άλλο του το κόψανε.
Δεν έκανε κανένα έγκλημα απλά αγάπησε και φίλησε τη νέα που αγαπούσε. Κάποιοι όμως είχαν αντίθετη, διαφορετική άποψη. Οι συγγενείς ίσως… της κοπέλας δεν δέχτηκαν την προσβολή και του έκοψαν το χέρι.
Ο άγουρος βρίσκεται στη δουλειά του, πελεκάει την πέτρα ή για άλλους μια κολώνα προκειμένου να της δώσει τη μορφή που χρειάζεται.
"Να 'χα νεράντζι να 'ριχνα..."
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΙΝΟΣ: κλαρίνο
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΣΙΝΟΣ: βιολί
ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: τραγούδι
Να 'χα νεράντζι να 'ριχνα
Να'χα νεράντζι να 'ριχνα στο πέ- μάνα - στο πέρα παραθύρι
Να τσάκιζα - να τσάκιζα το μαστραπά, ρόιδο μου
Να τσάκιζα το μαστραπά που 'χει -μάνα- που 'χει το μόσχο μέσα
Το μόσχο - το μόσχο, το τριαντάφυλλο ρόιδο μου
Το μόσχο, το τριαντάφυλλο και το – μανά - και το μακεδονίσι
που μέσα η κό - μέσα η κόρη κάθεται ρόιδο μου
που μέσα η κόρη κάθεται κε - ντάει – μανά - κεντάει χρυσό μαντήλι
Το μαντηλά - το μαντηλάκι οπού κεντάς ρόιδο μου
Το μαντηλάκι που κεντάς σε μέ- μανά - σε μένα να το στείλεις
Να μην το στεί - να μην το στείλεις μοναχό, ρόιδο μου
Να μην το στείλεις μοναχό μαιδέ - μανά - μαιδέ με την αγάπη
Και 'κείνη το - και 'κείνη το παράκουσε ρόιδο μου
Και 'κείνη το παράκουσε και μο - μωρέ - και μοναχό το στέλνει.
Τραγούδι ερωτικού περιεχομένου από τα πιο «όμορφα» τραγούδια της αγάπης που ακούγεται και χορεύεται στην Ηλεία και κατ’ επέκταση στην δυτική Πελοπόννησο. Ο ρυθμός του τραγουδιού είναι 8/8 (3-3-2) και χορεύεται στα βήματα του «ΚΑΓΚΕΛΙΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ».
Όσο και να ψάξαμε δεν βρήκαμε κανένα στοιχείο γύρω από την ιστορία του τραγουδιού, γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε σύμφωνα με την δική μας αντίληψη ή αν θέλετε θα το αναλύσουμε όπως εμείς το καταλαβαίνουμε.
Όλο το τραγούδι στηρίζεται σε αλληγορικές εκφράσεις που κρύβουν οι λέξεις όπως τα αρωματικά[1] φυτά και βότανα, ο μόσχος[2], ο βασιλικός[3], το τριαντάφυλλο[4], το γαρύφαλλο, το μακεδονήσι[5] ακόμη το ρόιδο[6] και ο μαστραπάς[7] που κρατάει καλά φυλαγμένα τα μεθυστικά αρώματα και άλλες λέξεις που έχουν διαφορετικό νόημα από εκείνο που φαίνεται ότι δηλώνουν.
10 Ηλειακά τραγούδια και η ιστορία τους, από την ΤV της Βουλής στην Κουρούτα
Η εκπομπή «ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ» που διοργανώνει και παρουσιάζει ο μουσικολόγος Χρήστος Παν. Μυλωνάς, του δημοσίου καναλιού της Βουλής των Ελλήνων, επισκέφθηκε τον Δήμο Ήλιδος στις 15 Απριλίου 2018 για να πραγματοποιήσει την εκπομπή με θέμα: «ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΗΛΕΙΑΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ».
Το γενικό πρόσταγμα ως υπεύθυνος διοργάνωσης από την πλευρά του Δήμου Ήλιδας αλλά και από την πλευρά του τηλεοπτικού συνεργείου το είχε αναλάβει εξολοκλήρου ο αγαπητός μας φίλος Ηλίας Τουτούνης και το έφερε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία.
Η παραπάνω εκπομπή προβλήθηκε την Κυριακή 6 Μαΐου 2018 και ώρα 12:00, από την τηλεόραση της Βουλής των Ελλήνων.
Ξεκινούσε από την μαγευτική Κάπελη και είχε βασικό κορμό την κεντρική πλατεία της Κουρούτας με τη συμμετοχή εκπροσώπων συλλόγων, μελών χορευτικών συγκροτημάτων, αλλά και εκατοντάδων επισκεπτών.
Στα τριήμερα γυρίσματα η κάμερα «αποτύπωσε» τη δράση αρκετών πολιτιστικών και λαογραφικών συλλόγων, που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή, οι υπεύθυνοι των οποίων έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους..
Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων περιλαμβάνονται πλάνα από αξιοθέατα του Δήμου, όπως αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, ναούς, φυσικές ομορφιές, τεχνητά έργα, συνεντεύξεις, τραγούδια και χορούς από την Ηλεία!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ (Από τον Η. Τουτούνη)
1). ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΟ ΧΛΕΜΟΥΤΣΙ
Το τραγούδι αναφέρεται στο έτος 1825, στην εποχή της εισβολής του Ιμπραήμ πασά στον Μοριά και στην μάχη που έγινε στο μοναστήρι της Σκαφιδιάς.
Όταν οι προύχοντες της Γαστούνης έμαθαν ότι ο Ιμπραήμ πασάς πλησίαζε, διασκορπίστηκαν στα βουνά, στα ρέματα και τις σπηλιές του Ωλενού. Πολλοί κλείστηκαν στο μοναστήρι της Σκαφιδιάς και στο κάστρο του Χλεμουτσίου. Αυτοί που έμειναν, με αρχηγό τον καπετάν Βέρρα από το Βαρθολομιό, σχημάτισαν στρατιωτικά τμήματα προς αντιμετώπιση του εχθρού, αν και οι προύχοντες, ο Σισίνης κι οι άλλοι καπεταναίοι είχαν αναχωρήσει προ πολλού από την περιοχή. Για μέρες γίνονταν αψιμαχίες μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων, που προσπαθούσαν να αμυνθούν με κάθε τρόπο, ώστε να κρατήσουν την ελευθερία τους.
Στη Σκαφιδιά οι κλεισμένοι Γαστουναίοι οχυρώθηκαν στις γράνες των αμπελιών και των χωραφιών. Εκεί τους επιτέθηκαν οι ιππείς του Ιμπραήμ και τους περικύκλωσαν. Για βοήθεια έτρεξαν και αυτοί που ήταν κλεισμένοι στο κάστρο, αλλά ο Ιμπραήμ έστειλε και άλλες δυνάμεις, που τους περικύκλωσαν όλους.
Η πολιορκία κράτησε δυο ημέρες. Οι Έλληνες πολέμησαν με μεγάλη ανδρεία, λύγισαν όμως στις υπέρτερες δυνάμεις του Ιμπραήμ. Αρνητικό για τους πολιορκημένους στάθηκε ότι το προηγούμενο βράδυ έριξε ραγδαία βροχή και η μπαρούτη τους βράχηκε και αχρηστεύτηκε και έτσι ήταν αδύνατον την άλλη μέρα να την χρησιμοποιήσουν. Αποφάσισαν να κάνουν έξοδο και επιτέθηκαν λυσσαλέα και με πάθος κατά του εχθρού, αλλά κατασφάγηκαν όλοι, αφού πρώτα επέφεραν μεγάλες καταστροφές στο αντίπαλο στρατόπεδο σκοτώνοντας περίπου επτακόσιους στρατιώτες του Ιμπραήμ. Έτσι έληξε η μάχη της Σκαφιδιάς, που καταγράφτηκε στην ιστορία με χρυσά γράμματα.
Ξύπνα, καημένη Αναστασιά...
Το βλέπεις κείνο το βουνό πούνε ψηλά από τ' άλλα,
εκεί 'ναι πύργος γυάλινος με κρυσταλλένια τζάμια,
μέσα κοιμάται μία ξανθιά, μίας χήρας θυγατέρα,
πως νάταν να την ξύπναγα να της το πω φοβάμαι,
Ξύπνα, καημένη Αναστασιά, αμάν καημένη Αναστασιά!
Τραγούδι της Πελοποννήσου σε καλαματιανό ρυθμό που μας έρχεται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η λαϊκή μούσα που οσμίζεται την λευτεριά, αγναντεύει προς τα ψηλά βουνά, βλέπει μακριά τον γυάλινο πύργο που μέσα, βρίσκεται κοιμισμένη για 400 χρόνια, η λευτεριά.
Στα χρόνια της Τούρκικης κατοχής η λέξη «ελευθερία» ήταν απαγορευμένη. Δεν αναφερόταν ποτέ δημόσια γι’ αυτό και στο δημοτικό μας τραγούδι παρομοιάζεται με μια όμορφη κοπέλα, την Αναστασιά.
Ήταν η νέα, η ξανθιά, η θυγατέρα της δόλιας και μαυροφορεμένης Ελλάδας, η ανάσταση του γένους. Η Αναστασιά δεν ήταν άλλη παρά οι ραγιάδες Έλληνες που κοιμόταν για χρόνια.
Λίγο πριν από το ξεσηκωμό του 1821, ο λαϊκός ποιητής με τη σοφία του, ψάχνει να βρει τρόπους πώς να ξυπνήσει την κόρη και πώς να της μεταδώσει το άγγελμα της επανάστασης, «πώς να ‘ταν να την ξύπναγα να της το πω φοβάμαι...».
Στο τέλος, όταν όλα ήταν έτοιμα, παίρνει την απόφαση να την «αφυπνίσει». Σπάζει τον γυάλινο πύργο εισβάλει μέσα και προστάζει την κόρη, «ξύπνα» της λέει, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.
Το παραπάνω τραγούδι είναι πάντα επίκαιρο και ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας ταλανίζεται από την ξένη κηδεμονία και τα μνημόνια.