Απογραφή 2021 για την Ηλεία από την ΕΛΣΤΑΤ

Τα επίσημα και πλήρως ολοκληρωμένα στοιχεία της απογραφής του πληθυσμού της χώρας το 2021, δημοσίευσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Σύμφωνα με αυτά, ο συνολικός μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας ανέρχεται σε 10.482.487 άτομα, εκ των οποίων τα 5.356.510 είναι γυναίκες (51,1%) και 5.125.977 άντρες (48,9%). Με βάση τα νέα στοιχεία, προκύπτει πως ο συνολικός αριθμός των πολιτών έχει μειωθεί συγκριτικά με την απογραφή του 2011 κατά 3,1%.

Αντίθετα, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου κατέγραψε αύξηση πληθυσμού 6,1%, συγκριτικά με την απογραφή του 2011, ενώ και η Περιφέρεια Κρήτης κατέγραψε πληθυσμιακή αύξηση, αν και οριακή, ύψους 0,2%.

Αναφορικά με τους Δήμους που αποτελούν πρωτεύουσες Περιφερειακών Ενοτήτων, οι 24 κατέγραψαν αύξηση, παρά τη συνολική τάση για μείωση στο σύνολο της επικράτειας, ενώ παρατηρείται αύξηση και σε μια σειρά από Δήμους τουριστικών περιοχών, όπως αυτοί των Ξάνθης, Ιωαννιτών, Λαρισαίων, Χαλκιδέων, Ζακύνθου, Αργοστολίου, Πατρέων, Καλαμάτας, Πειραιώς, Μυτιλήνης, Ικαρίας, Καλυμνίων, Καρπάθου, Κω, Μήλου, Μυκόνου, Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, Πάρου, Ρόδου, Τήνου, Ηρακλείου, Αγίου Νικολάου, Ρεθύμνης και Χανίων.

Σχετικά με τις περιφέρειες της χώρας, στις περισσότερες εξ αυτών παρατηρείται μείωση του πληθυσμού, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αναλυτικά, στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας- Θράκης καταγράφεται μείωση του πληθυσμού κατά 7,6%, στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας κατά 4,6%, στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας κατά 10,3%, στην Περιφέρεια Ηπείρου 5%, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας 6,1%, στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας κατά 7,1%, στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων κατά 1,6%, στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας κατά 4,6%, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου κατά 6,6%, στην Περιφέρεια Αττικής μόλις κατά 0,4% και στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου κατά 2,2%.

Οσον αφορά την Ηλεία: 

Άμφια ιερέως για το Λαογραφικό μας Μουσείο

Γτάφει, ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με το Λαογραφικό μας Μουσείο σας είχαμε προϊδεάσει σχετικά με μία συγκινητική ιστορία τριών ευαίσθητων παιδιών από γειτονικό μας χωριό και την αγωνία τους προκειμένου να εναποθέσουν τα άμφια του αείμνηστου πατέρα τους στο μουσείο μας.

Πρόκειται για τα αδέλφια Μαρία, Δημήτρη και Ανδρέα Παρασκευόπουλο από την Νεράιδα Ηλείας.

Βιογραφικό του αείμνηστου εφημέριου Σπυρίδωνα Παρασκευόπουλου (1941 - 2022).

Ο πατήρ Σπυρίδωνας γεννήθηκε την 14η Μαΐου του 1941 στην Νεράιδα Ηλείας στον τόπο που αγάπησε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος Παρασκευόπουλος και η Θεοδοσία που έφεραν στον κόσμο άλλα δύο παιδιά. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Σπύρου ήταν φτωχικά με την ευθύνη να προσέχει τα μικρότερα αδέλφια του εκείνα τα σκληρά χρόνια, δουλεύοντας ακούραστα από τα αθώα του παιδικά χρόνια, στην γη που τόσο αγάπησε παρέα με τα ζώα του και αδυνατώντας λόγω των τότε κακουχιών να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο.

Προτίμησε να ασχοληθεί με τις γίδες το γάιδαρο και το άλογο του και να φροντίζει τα μικρότερα του αδέρφια Γεώργιο και Βασίλειο ώστε να σπουδάσουν με τον ίδιο να γίνει γέφυρα βοήθειας για την βελτίωση της ζωής όλων.

Το 1970 παντρεύτηκε την Μαρία Δημητρακοπούλου, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Κωνσταντίνο, την Μαρία τον Δημήτρη και τον Ανδρέα. Ο κατά κόσμο Σπύρος για εκείνη την εποχή, υπήρξε και στα παιδιά του ένας καλός πατέρας, που τα μεγάλωσε με μόχθους και κόπους και παράλληλα να τα διδάσκει να είναι τίμια και να δείχνουν περισσή αγάπη για τον συνάνθρωπό τους.

Όμως, το 1982 δέχτηκε το σοβαρότερο πλήγμα στην οικογένειά του, να χάσει τον πρωτότοκο γιό του Κωστάκη σε δυστύχημα με τρόπο ανήκουστο και σοκαριστικό. Τον χτύπησε πέτρα στο προαύλιο του σχολείου του, όταν ήταν στην έκτη δημοτικού που προήλθε από φουρνέλο για την διάνοιξη δρόμου 300 μέτρα μακριά.

Ήταν ένα βαθύ τραύμα που δεν έκλεισε ποτέ όπως δεν κλείνει για κανέναν γονιό.

Ο Σπύρος συντετριμμένος πια από την πιο βαριά απώλεια, αφιερώνεται στον Θεό, ζητώντας παρηγοριά και βάλσαμο για τον αβάσταχτο πόνο που κουβαλούσε. 

Αποφασίζει τότε και γράφεται στην Ιερατική Σχολή Καλαμάτας.

Χειροτονήθηκε διάκος στην Αγία Μαρίνα στον Πέρα μαχαλά στην Δίβρη και τον Ιούλιο του 82 χειροτονείται Ιερέας από τον Μητροπολίτη Ηλείας κκ. Γερμανό, στο Μοναστήρι της Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Δίβρης (Άνω Μονή Δίβρης).

Αμέσως μετά άρχισε να διακονεί στο μικρό χωριουδάκι Χαριά Ηλείας όπου υπηρέτησε για οχτώ χρόνια και πηγαινοερχόταν με το άλογό του.

Το 1990 έρχεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Νεράιδα και συνεχίζει να ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα ώσπου τον πρόδωσε η υγεία του στα 81 χρόνια του. Τον βρήκε βαρύ εγκεφαλικό την 30η Μαΐου, με θλιβερή κατάληξη λίγες μέρες αργότερα, στις 14η Ιουνίου του 2022.

Το προηγούμενο άρθρο εδώ!

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΑ...!!!

Αυτοσχέδιο τραγούδι των συμπέθερων: "ΕΛΑ ΕΔΩ ΣΥΜΠΕΘΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΣΙΓΑΡΟ...."

Με την «πάσα» που μας έδωσε ο Ηλίας στο facebook θα θέλαμε να σας πούμε διό λόγια για την συνάντηση μας εδώ, ύστερα από χρόνια…, με τον μπάρμπα Βασίλη Πανούτσο.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΞΥΛΟΚΟΠΗ….!

Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος

Μια από τις συλλεκτικές δραστηριότητες του ανθρώπου από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν η προμήθεια (κοπή, συλλογή) καικαυσόξυλων, για τις καθημερινές ανάγκες όπου με αυτά άναβαν φωτιά για μαγείρεμα, για τον φούρνο, για ζέσταμα νερού, για πλύσιμο κ.ά. και κυρίως για την χειμερινή θέρμανση. Η ξυλοκοπή με χειρωνακτικά εργαλεία ήταν χρονοβόρα, κουραστική και επικίνδυνη. Επειδή παλιά τα χωριά είχαν αυξημένο πληθυσμό, οι κάτοικοι για να επιβιώσουν είχαν χρησιμοποιήσει κάθε άκρη της γης που μπορούσε να καλλιεργηθεί. Επίσης η αυξημένη κτηνοτροφία που ήταν και το κύριο επάγγελμα των κατοίκων της υπαίθρου, ήταν εχθρός των δασών διότι τα ζώα δεν άφηναν να αναπτυχθούν μικρά και νέα δένδρα. Όπως προαναφέραμε η πληθώρα των κατοίκων της υπαίθρου χρειάζονταν αρκετά ξύλα για καύση. Επομένως τα ξύλα ήσαν δυσεύρετα και η κοπή τους και η μεταφορά τους στο σπίτι του κάθε ξυλοκόπου ήταν κοπιαστική.

Η κοπή των δένδρων γινόταν με πριόνες, τσεκούρια, κασάρες, κλαδευτήρια κ.ά. επίσης για το σχίσιμο των κορμών χρησιμοποιούσαν βαριές σφήνες (ξυλόσφηνες ή σιδερόσφηνες), τσεκουροβαριές μέχρι και κασμάδες. Για τα χοντρά ξύλα αυτά που έκοβαν κυρίως οι άνδρες χρησιμοποιούσαν τα τσεκούρια και τις πριόνες, για τα λιανότερα τα τσεκούρια, τις κασάρες, κλαδευτήρες κ.ά.

Τα ξύλα που έκοβαν οι ξυλοκόποι, ήσαν δένδρα (δρυς), πουρνάρια,αριές, ρείκια, κουτσουπιές, πλατάνια, μελιούς, έλατα, γάβροι, αγραπιδιές, σφεντάμια, αγκλαβουτσές, κουμαριές, σκίντα, ιτιές κ.ά. Τα πιο δημοφιλή και καλύτερα ήσαν οι δρυς τα πουρνάρια, οι αριές, ο μελιός, η αγραπιδιά, η αγριελιά, τα ρείκια κ.λπ. Όταν δεν εύρισκαν ξύλα της αρέσκεια τους, τότε έκοβαν ότι ξύλο έβρισκαν μπροστά τους. Εξάλλου και μια παροιμιώδης φράση το αναφέρει: «Στο τζάκι και στο τηγάνι, ότι ξύλο κόψεις κάνει!».  Για τις ανάγκες των προσαναμμάτων έκοβαν σπαρτιές, ασφάκες, λιανά ξύλα, ή ακρόκλαδα, ρείκια, κουμαριές, σχίντα, κληματόβεργες κ.ά. μάλιστα μετά τον κάθαρο των αμπελιών μάζευαν σε δεμάτια τις κληματόβεργες για την φωτιά.

Η μεταφορά των ξύλων γινόταν κυρίως με τα ζώα (άλογα- μουλάρια και γαϊδούρια).