Αντρώνι: Κουταλοχώρι
Κατάγομαι από το μεγαλύτερο Κουταλοχώρι
της Ελλάδας όπου σήμερα δεν «ευλογάει» πουθενά κουτάλα.
Το κακό είναι ότι δεν κρατήσαμε ούτε για το μουσείο απ’ αυτά τα αριστουργήματα.
Κουτάλες από κουμαριά έφτιαχνε ο παπά Ντίνος ο Καλαμάρης, ο Βασιλάκης ο Σίνος, ο Μεγακλής ο Πανούτσος (οι αείμνηστοι), ο Μερεμέτης κ.α
Οι καλύτερες ήτανε, μοσχοβόλαγε το φαί που ανακάτευαν.
Ρωτούσα τώρα... τον Αύγουστο, τον παλιόφιλο τον Μερεμέτη (Κώστας Σίνος) πότε έκοβε την κουμαριά, πως τις έφτιαχνε, πόσες κλπ. που θα τα παρουσιάσω κάποτε αν προκάνω!
Έφτιαχναν ακόμη και τσατσάρες μικρές και μεγάλες.
Ο Βασιλάκης έφτιαχνε και διακοσμητικά αλέτρια και σαμάρια που ένα τέτοιο κομψοτέχνημα μου δώρισε ο Αντωνάκης του Μπάμπη, να είναι καλά!
Εγώ όμως θα το κρατήσω λιγο να κάθονται τα μικρούλια μου και ύστερα...ξέρετε... στο Μουσείο μας.
Ήθελα να πω με όλη αυτή την εισαγωγή, ότι, δεν βρέθηκε ένα μα ένα, «κακή αστροπή» που έλεγε και ο Μπερλιεκούτσης να κάνει αυτή τη δουλειά, να δει προκοπή και να μπορούμε να αξιοθούμε και μεις να κάνουμε ένα δώρο από τον τόπο μας!
Κουτάλες (στις φωτό) από ελιά μου έφεραν από τη Λευκάδα οι βραζιλιάνοι κουμπάροι μου!
Kostas Papantonopoulos Ύστερα από τη δημοσίευση του παραπόνω άρθρου, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, ότι σύντομα θα έχουμε μια κουτάλα και ένα κουταλάκι του γλυκού στο μουσείο μας. Τα νέα ευρήματα τα κατασκεύασε ένας αείμνηστος συμπατριώτης μας.
Επίσης όπως βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία είναι ένα κουτάλι αριστούργημα που φιλοτέχνησε ο αείμνηστος Βασιλάκης Σίνος. Φτιαγμένο από κουμαριά και καλολουστραρισμένο. Σκαλισμένο με κεντίδια και ανάμεσα στα σκαλίσματα..., κοκκινο και πράσινο χρώμα. Το παζαρεύουμε με τον κάτοχο για το μουσείο αλλά και να μην το αποκτήσουμε μας φτάνει και η φωτογραφία.
Υγ, Τα ονόματα των δωρητών… «Εν ευθέτω χρόνω»!
«Πάγκος από χρυσάφι» του Κώστα Συλάιδου
Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Οι άνθρωποι που μετοίκησαν από το χωριά μας στις μεγαλουπόλεις, έπρεπε να κάνουν κάποια δουλειά προκειμένου να επιζήσουν. Αρχικά ήταν εργάτες της οικοδομής που ήταν σε άνθηση και στην συνέχεια κάποιοι εξελίχθηκαν και έκαναν τις δικές τους δουλειές, έγιναν δηλαδή εργολάβοι καλουπατζήδες, μαρμαράδες, σοβατζήδες, μπογιατζήδες, σιδεράδες και άλλοι στράφηκαν σε άλλα επαγγέλματα όπως καφενεία, οπωροπωλεία, καθαριστήρια κλπ.
Ο Κώστας Συλάιδος (του Κουφόγιαννη, Μαδούρης) από τα νιάτα του ήταν εργατικός και είχε κάνει καλή προκοπή. Όταν επέστρεψε από το «ταξίδι αναψυχής» που όλοι γνωρίζουμε, ασχολήθηκε με υπαίθριο ανθοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας.
Γνώριζε ελάχιστα για το επάγγελμα, τις «πηγές» και τους τρόπους προμήθειας και την αγορά των ανθέων αλλά αποφάσισε να «πέσει στα βαθιά».
Συμμετείχε σε διαγωνισμό του δήμου Αθηναίων για την συγκεκριμένη θέση καταβάλλοντας 122.000 χιλιάδες δραχμές τον μήνα και ως εγγύηση έβαλε υποθήκη το σπίτι της κόρης του. Ήταν πολλά τα χρήματα για την περίοδο του 1990.
Πως ο Κώστας από τα κρίνα, το αγιόκλημα και τις σπέντζες, την βελανιδιά, τον κισσό, και τα βάγια που χρησιμοποιούσε στα στρώματα και τα μαξιλάρια, βρέθηκε ανθοπώλης στην Αθήνα; Είναι ανεξήγητο που και τον ίδιο αν ρωτήσεις, χαμογελάει με ικανοποίηση.
ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ…!
Μπουλούκι σύγχρονης οικοδομής στο Αντρώνι
Γράφει, ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Μπουλούκι (το), λέγεται η ασύντακτη μετακινούμενη ή σταθερή ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους, πτηνά, ζώα, ψάρια και έντομα. Την λέξη αυτή την υιοθετήσαμε από τους τούρκους (bölük). Με τον όρο μπουλούκι ακούγαμε πολλές φορές για τους κτιστάδες, περιοδεύοντες θεατρικούς θιάσους, στρατιωτικές ομάδες επί τουρκοκρατίας, κοπάδια ζώων, ομάδες - καραβάνια γύφτων, μετακινούμενους εργάτες γης, ομάδες από το ζωϊκό κόσμο κ.λπ.
Αναλυτικά, μπουλούκια έλεγαν τους κτιστάδες από τα μαστροχώρια που έφευγαν από το χωριό τους και πήγαιναν σε άλλους τόπους για να κτίσουν κτίρια, γεφύρια, ναούς κ.λπ. Στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής, την περίοδο της Τουρκοκρατίας τα απλά σπίτια έχτιζαν συνήθως οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες με την συνδρομή των γειτόνων τους και κάποιων γηγενών μαστόρων με περιορισμένες μάλλον ικανότητες.
ΤΟ ΠΕΤΑΛΩΜΑ
Άρθρο του Ηλία Τουτούνη συγγραφέα – λαογράφου
Η εργασία του πεταλωτή αφορούσε τη διαδικασία τοποθέτησης ή αντικατάστασης πετάλων στις οπλές των αλόγων, ώστε να μην φθείρονται τα πέλματα και πονούν τα ζώα. Το πετάλωμα γίνονταν κάθε τρεις ή έξι μήνες.
Την διαδικασία του πεταλώματος, την πραγματοποιούσε ο πεταλωτής ή αλμπάνης, λέξη προερχόμενη από την τουρκική λέξη nalbant, αλμπάνης = πεταλωτής ή καλιγωτής, και αυτή προερχόμενη από το λατινικό calliga, το μεσαιωνικό καλίγιον που σημαίνει υπόδημα, όπου τα καλίκια ήσαν ξύλινα πέδιλα, ιδίως γυναικεία.
Ο πεταλωτής έδενε το άλογο από το καπίστρι κοντά σ’ ένα χαλκά, που ήταν στερεωμένος στον τοίχο ή το έδενε από κάποιο στύλο (παλούκι). Μετά έπιανε ένα – ένα τα πόδια του αλόγου και τα σήκωνε προς τα πίσω, σχηματίζοντας ορθή γωνία σε σχήμα «Γ». Στη συνέχεια έπιανε την οπλή (χοντρό και σκληρό νύχι που περιβάλλει το μοναδικό δάκτυλο) του αλόγου σε κάθε πόδι και με την βοήθεια της τανάλιας αφαιρούσε (ξεκαλίγωνε – ξεπετάλωνε) τα παλιά αλογόκαρφα (πεταλόκαρφα) και το παλιό πέταλο.
Υπηρέτριες, η απαρχή του βιολογικού μαρασμού της ορεινής Ηλείας
Γράφει: ο Κώστα Παπαντωνόπουλου Οκτώβρης 2020
«Δουλικά των Αθηνών» αποκαλούσαν τα κορίτσια, που από τη δεκαετία του πενήντα μέχρι και το εβδομήντα εργάζονταν σε αθηναϊκά σπίτια ως οικιακές βοηθοί. Στο Αντρώνι τις έλεγαν «υπηρέτριες».
Σε φιλική κουβέντα πριν χρόνια για τα κορίτσια – υπηρέτριες του χωριού μας, μιλούσαμε για τις "μαύρες μέρες" και τις περιπέτειες που πέρασαν γνωστές μας κοπέλες στο "άνθος" της εφηβείας τους. Υποσχεθήκαμε τότε να γράψουμε μερικές γραμμές για το παραπάνω θέμα όχι να υποτιμήσουμε το επάγγελμα αλλά περισσότερο να τιμήσουμε τις πρωταγωνίστριες αλλά και να αναδείξουμε έναν από τους λόγους που ερήμωσαν τα χωριά μας.
Το επάγγελμα της υπηρέτριας έρχεται από πολύ παλιά. Την εποχή της τουρκοκρατίας, κορίτσια από τα νησιά του Αιγαίου αλλά και από αλλού πηγαίνουν στην Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη να εργαστούν ως υπηρέτριες και τροφοί. Στην Αθήνα, στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους η πρόσληψη της υπηρέτριας αποτελούσε σημείο διάκρισης των πλουσίων έναντι των υπόλοιπων κοινωνικών στρωμάτων.
Στο Αντρώνι έχουμε αναφορές ότι από πολύ παλιά σε ορισμένες οικογένειες υπήρχαν κοπέλες που βοηθούσαν στο νοικοκυριό του σπιτιού. Στου Νικολετόπουλου το σπίτι, έχουμε φωτογραφίσει το κουδούνι που ενωνόταν με σύρμα από μακριά όπου η νοικοκυρά ειδοποιούσε την υπηρέτρια να προσέλθει.