Πόσες γενιές στον ίσκιο σου να δροσιστούν καθήσαν
κι αχνάρια από το διάβα τους στη ρίζα σου αφήσαν
και τ’ όνομά τους φεύγοντας στη φλούδα σου σκαλίσαν.
Δεν την λυγίζαν οι καιροί, βοριάδες, πάγοι, χιόνια,
να ρίχνει τον ίσκιο της παχύ τα λαύρα μεσημέρια.
Άπλωνε κι όλο ψήλωνε, να φτάσει ως τα αστέρια,
άθλιοι την επλήγωσαν θελαν να την ξεράνουν
και στον κορμό της βάλανε φωτιά να την πεθάνουν.
Τον φετινό φθινόπωρο τα φύλλα της θα ρίξει
μα την ερχόμενη άνοιξη δεν θα ξανά καρπίσει[1]
Θα ήταν παρήγορο να λέγαμε ότι η καρυδιά της γειτονιάς μας ήταν «Θύμα» της κακοκαιρίας και όχι κακόβουλης πράξης με ίχνη πρόσφατου εμπρησμού που έγινε βέβαια με την βοήθεια διαφόρων εύφλεκτων υλικών με σκοπό τον «αργό θάνατο» του δένδρου.
Λέμε «της γειτονιάς μας» και το εννοούμε διότι πριν αρκετά χρόνια είχαμε κάνει πρόταση να μείνει ελεύθερος ο χώρος (πλατεία) μαζί και η καρυδιά αλλά κάποιοι τότε (για δικούς τους λόγους) δεν δεχτήκαν.
Το περήφανο αυτό δέντρο έστεκε εκεί για αιώνες σαν «μνημείο της φύσης» που κάτω από τον ίσκιο του ξεκουράστηκαν, ερωτεύτηκαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, έκλαψαν και δροσίστηκαν γενιές ανθρώπων.
Ο τελευταίος παραδοσιακός γάμος που έγινε στον ίσκιο της με προικιά, βάγια και προσκεφαλάδες, ήταν της αείμνηστης Νικολίτσας του Ρεντίφη.
Αν είχε λαλιά η καρυδιά πόσες ιστορίες θα μπορούσε να μας μολογήσει! Και τι δεν έχει δει! Και τι δεν έχει αγκρουμαστεί: Ίντριγκες, καυγάδες, μαλλιοτραβήγματα, κλεψιές, (ξέρουμε τι λέμε) αλλά και κλάματα, αποχαιρετισμούς, μοιρολόγια, ντέρτια, σεκλέτια, καημούς και αγωνίες.
Όλα αυτά τα γνήσια συναισθήματα και οι ανθρώπινες αδυναμίες που διαδραματίστηκαν κάτω απ’ τους κλώνους της, θέλησαν κάποιοι αχαρακτήριστοι να τα σβήσουν, να λησμονηθούν και με τον καιρό να χαθούν. Το δένδρο με τον αφανισμό του θα πάρει μαζί του και όλο αυτό το γνήσιο ανθρώπινο δράμα.
Αυτή η αχαρακτήριστη κατ’ εμάς πράξη, εικάζεται ότι έγινε την περασμένη άνοιξη μετά την καρποφορία της καρυδιάς.
Είχαμε κανονίσει φέτος να κλαδέψει το δένδρο (ένας συγχωριανός μας) και συγκεκριμένα την Κυριακή 30.08.2020 μετά την εκκλησία αλλά επειδή περνούσαν ενδιάμεσα στους κλώνους του αρκετά καλώδια (ΔΕΗ, ΟΤΕ) το αναβάλαμε για να φέρουμε ανυψωτικό μηχάνημα για περισσότερη ασφάλεια. Την επόμενη μέρα είδαμε τον κορμό του δένδρο και διαπιστώσαμε ότι ήταν καμένος.
Υπάρχουν σκέψεις για αυτήν την πρωτοφανή ενέργεια ασέβειας, να παραμείνει ο κορμός στην θέση του με την ανάλογη πινακίδα για να θυμίζει στους απογόνους «τα λουλούδια» της γειτονιάς μας και κατ’ επέκταση του χωριού μας ή να μεταφερθεί το καμένα κομμάτι μπροστά στο δρόμο, σε περίοπτη θέση, κάτι σαν ανάθεμα για να το «θαυμάζουν» οι επισκέπτες[2] μας και όλοι οι περαστικοί.
Πέρασε ένας περίπου μήνας από τότε που γράφτηκαν οι πρώτες από αυτές τις γραμμές αλλά αφήσαμε να καταλαγιάσει ο θυμός μας και ψύχραιμα πλέον, ύστερα και από την ενημέρωση, να μετρήσουμε τις αντιδράσεις…, για να προβούμε στις επόμενες κινήσεις εφόσον εξαχθούν και τα ανάλογα συμπεράσματα.
Κώστας Παπαντωνόπουλος Οκτώμβρης 2020
Υποσημειώσεις:
[1] Αλλάξαμε – προσαρμόσαμε - προσθέσαμε στοίχους, στο ποίημα του Χάρη Σακελλαρίου.
[2] Μαζί σκεπτόμαστε να βάλουμε και τον κορμό από τον πλάτανο της εκκλησίας που εξήντα χρόνια τώρα κανένας από τους «αρχόντους» μας δεν αξιώθηκε να φυτέψει στην ίδια θέση.