Γεωγραφικά, το Αντρώνι βρίσκεται εντός της περιφέρειας της αρχαίας Ακρώρειας (άκρα-όρος), που ήταν περιοχή της Ηλείας στα σύνορα Αρκαδίας – Αχαΐας. Εκτεινόταν στο οροπέδιο «Φολόη» ανατολικά της Κοίλης Ίλιδας και βορειοανατολικά της Πισάτιδας. Περιλάμβανε και το δυτικό τμήμα της Αρκαδικής οροσειράς του Ερύμανθου[1] (στον σημερινό Αστρά[2]). Ανατολικό σύνορο της Ακρώρειας ήταν ο ποταμός Ερύμανθος.

To έδαφος ήταν βατό μόνο στο δυτικό και στο νότιο τμήμα. Στο ανατολικό άκρο της διακρίνονταν μικρές και μεγάλες χαράδρες που διευκόλυναν τα νερά των πηγών και της βροχής να κατέβουν στην θάλασσα.

Το κλίμα τους χειμερινούς μήνες ήταν ήπιο, με λίγο πάγο, ενώ τα γύρω βουνά ήταν καλυμμένα με χιόνι. Το καλοκαίρι ήταν «υγιεινό» και δροσερό. Από την Άνοιξη μέχρι και τον Οκτώβριο υπήρχε πλούσια βλάστηση των δέντρων και των άγριων φυτών.

Ένα μεγάλο κομμάτι της Ακρώρειας βρίσκεται σήμερα στο κτηματική περιφέρεια Αντρωνίου, που ξεκινά από την διασταύρωση της σημερινής Ε.Ο. 111 στην Παλιομποκοβίνα και φθάνει έως το Καλλιμάνι.