Έφυγε από κοντά μας σήμερα Παρασκευή 6:12:2024 η Παναγιώτα (Τούλα) χήρα Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου που γεννήθηκε πριν 74 χρόνια στο Πανόπουλο.

Η κηδεία της θα γίνει το Σάββατο στις 15:00 στο Κλινδιά.

Στα παιδιά της Γιάννη, Νίκο, Χρήστο, στα αδέλφια της Δήμητρα, Νικολίτσα, Παναγιώτη, Φάνη και σε όλος τους συγγενείς της εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Η εκλιπούσα έχασε πολύ νωρίς τον σύζυγο της στις 20:05:1990 σε ηλικία 38 ετών.

Ήταν κόρη  του Νικολάκη Ζήρου (Τσετσένη) που πέθανε στις 9:05:1996 και της Καλιόπης Ζήρου που πέθανε στις 7:07:1977. Ήταν αδελφή του Πρεφέστα.

Ήχαν και μία κόρη την Σοφία που είχε παντρευτεί στην Αμαλιάδα. Πέθανε στις 25:12:2020. ετών 65 ετών.
Διατηρούσαν καφενείο και ταβέρνα στο Κλινδιά!

Ευχαριστούμε τον φίλο Γιώργο Μαρκόπουλο για τις πληροφορίες!

Έφυγε από κοντά μας σήμερα Κυριακή 17.11.2024 ο Νίκος Λαμπαδάς του Κωνσταντίνου 1896-1969 και της Γεωργίτσσς (1902-1987) που γεννήθηκε πριν 90 χρόνια στο Αντρώνι.

Η τελετή του αποχωρισμού και η ταφή θα σα γίνει την Τρίτη 19.11.2024 στις 13:00, στο κοιμητήριο Ζωγράφου.

Στην σύζυγό του Ελένη  στα παιδιά του Κώστα, Ιωάννα, Γίώργο, στα αδέλφια του Χρήστο, Αθανασία και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια!

Ο κυρ Νίκος Λαμπαδάς (έτσι τον αποκαλούσα), ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου στο χωριό. Με βοήθησε αρκετά στις έρευνές μου για την ιστορία του Αντρωνίου! Επίσης βοήθησε με το Λαμπαδέικο σόι αλλά και με τα άλλα σόγια των Αντρωναίων. Μεσολάβησε επίσης να συναντήσω τον μπάρμπα Νικάκη και τον χειμώνα του 2018 με έφερεσε επαφή με τον κυρ Γιώργη Αβράμη στην Αθήνα που ήταν μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών σχετικά με το Αντρώνι. Τα καλοκαίρια (από το 2004) με περίμενε στην παράγκα του Μερεμέτη (έτσι την έλεγε), κάθε πρωί να με κεράσει καφέ. Σχετικά με την περιπέτειά μου με καλούσε σχεδόν κάθε εβδομάδα στο τηλέφωνο να μάθει νέα μου και να με ενθαρρύνει. 

Ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του συλλόγου Αντρωναίων το 1966 στην Αθήνα μαζί με τους Δημήτρη Χρυσανθόπουλο (Πρίμη), τον Θεοδωράκη Ζαχαρόπουλου, τον Γιώργη Αβράμη του Στάθη, τον Θανάση Αβραμόπουλο και άλλους.

Το βιογραφικό που του ζήτησα: 

Βιογραφικό:

Γεννήθηκα στο Αντρώνι Ηλείας το 1934 από τον Κωνσταντίνο και την Γεωργία Λαμπαδά.

Μετοίκησα στην Αθήνα το έτος 1950

Έως το 1954 δούλευα σε μπακάλικο στο Πέραμα (μπακαλόγατος) και σε σχολή οδηγών όπου αυτοδίδακτος έμαθα και δίδασκα μηχανολογία.

Το 1954 κατετάγην εθελοντής στην Αεροπορία όπου έμαθα την τέχνη του μηχανικού αυτοκινήτου.

Το 1956 απολύθηκα δούλεψα ως οδηγός στο πρακτορείο φορτηγών «Πανουργιάς».

Τότε γνώρισα την κυρά Ελένη, παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε τρία παιδιά, τον Κώστα, την Ιωάννα και τον Γιώργο.

Στο διάστημα αυτό αγόρασα ένα ΙΧ αυτοκίνητο που μετέτρεψα σε πειρατικό «ΤΑΧΙ» ως που το 1964 πήρα νόμιμη άδεια.

Συνταξιοδοτήθηκα το 1994.

Φίλοι μου είναι όλοι με καταγωγή από το Αντρώνι και όχι μόνο.

Ξεχωρίζω όμως δύο, τον Βασίλη Παπαντώνη που αναμόρφωσε το Αντρώνι και τους συνοικισμούς του και τον Κώστα Παπαντωνόπουλο οποίος παλεύει να δημιουργήσει κάτι παραπάνω για το χωριό μας!

Η θέση του στην πλατεία στο Αντρώνι.

Εδώ θα αναρτήσουμε αρκετό υλικό σχετικά με τον κυρ Νίκο!

Σήμερα κλείνουν 16 χρόνια από τη δημιουργία της ομάδας Aντρώνι - Ανδρώνι- Antroni-Androni! Σας ευχαριστούμε όλους που βοηθάτε αυτή την κοινότητα να παραμένει ισχυρή.

Σχόλια στο Facebook:

Basilis Lazarakis

Φίλε Κώστα Αυτό που δημιούργησες δεν είναι απλά μια ομάδα Είναι ηλεκτρονική βιβλιοθήκη. Ένας θησαυρός γνώσεων που μπορούν να αποκτήσουν μόνο όσοι δεν έχουν συμπλέγματα. Έχω πει πολλές φορές ότι είσαι ακούραστος Λάθος λέξη. Υπερβατικός ταιριάζει καλύτερα. Γιατί υπερβαίνεις εαυτόν, έχοντας να δώσεις ένα παράλληλο και δύσκολο αγώνα Αλλά συνεχίζεις...Σου εύχομαι να είσαι κατά το μάλλον δυνατόν υγειης.

Υ.Γ. Το μόνο μου παράπονο από σένα είναι που δεν αφήνεις να κόψω αυτή την αγραπιδια στα Κατσαντωνεικα. Δεν πιστεύω να πετάς και... τσακάλια.

2 ημ.

Απάντηση

Κοινοποίηση

Λεμονιά Στεργιοπούλου

Πολλά μπράβο !!Για την προσπάθεια που δεν εγκαταλείπεις για την επιμονή την αγάπη για τα μέρη μας και προπάντων για την εντιμότητά σου !

Επιμέλεια καταγραφή Ηλίας Τουτούνης

Κωλοκούμπι στην ντοπιολαλιά μας λέγαμε κάθε κάθισμα, που κάθεται ο άνθρωπος σε όποιο σχήμα κι αν έχει και όποια ονομασία του έχουν δώσει. Η λέξη είναι σύνθετη από το κώλος και ακουμπάω ή κάθομαι.

Κωλοκούμπι είναι το σκαμνί, η καρέκλα, η πολυθρόνα, το τσουκάρι, το αγκωνάρι, ο καναπές, ο πάγκος, παγκάκι, το κούτσουρο, το λιθάρι (κωλολίθι), το τσούμπι, το στρουγκολίθι, το μαξιλάρι, μισόγιομα σακιά, η σέλα, το σαμάρι, σπιτολίθι, πεζούλι, η πλάτη των μεγάλων ζώων, κερκίδες, σκαλοπάτια, στασίδια, κρεβάτια, κι άλλα διάφορα αντικείμενα που ήταν πρόσφορα για κάθισμα και κάθε είδος που το χρησιμοποιούμε για να καθόμαστε.
Το σκαμνί λατινική scamnum, είναι μια ξύλινη κατασκευή από σανίδια. Για να κατασκευάσουν ένα σκαμνί χρειάζονταν πέντε σανίδια και λίγες πρόκες. Υπήρχαν τα κοντασκάμνια τα κουτσοσκάμνια τα ψηλοσκάμνια και τα μακρυσκάμνια, και παρασκάμνια δηλαδή οι πάγκοι.